Ondanks de mededeling dat TV On The Radio het voor onbepaalde tijd voor bekeken hield en de kernleden Tunde Adebimpe, David Sitek en Kyp Malone zich elk op hun eigen projecten focusten (inclusief soloalbums van Sitek en Malone), verschijnt Nine Types Of Light nauwelijks drie jaar na Dear Science.
Jammer genoeg zal er wel altijd een schaduw hangen over dit vierde (vijfde als OK Calculator meegerekend wordt) album van TV On The Radio. Kort na de release ervan stierf bassist Gerard Smith, die sinds 2005 deel uitmaakt van de band, immers aan longkanker — nauwelijks een maand nadat het nieuws bekend gemaakt werd. Dat Smiths ziekte nog niet gediagnosticeerd was op het ogenblik van de opnames, is een veilige gok daar Nine Types Of Light een opvallend positief geluid heeft en zich zo sterk afzet tegen de vorige platen.
De artrock van TV On The Radio kenmerkte zich in het verleden immers altijd door een mix van branie en twijfel. Met Dear Science werd al voorzichtig komaf gemaakt met de donkere ondertoon, iets wat op Nine Types Of Light nog duidelijker in de verf gezet wordt. De mix van rock, soul, funk en new wave is ditmaal volledig ontdaan van zijn grimmige atmosfeer, wat de muziek paradoxaal genoeg alleen maar ten goede komt. Het gevolg is een plaat die alle kenmerkende elementen van TV On The Radio in zich draagt maar op een ander, onbewust niveau ook heel anders klinkt, alsof er een wezenlijk ingrediënt vervangen werd.
Het is opvallend hoe meteen een andere toon gezet wordt en hoe het enige luisterbeurten vergt vooraleer dit “nieuwe geluid” doordringt. In het knap opgebouwde “Killer Crane” komt dit bijvoorbeeld heel sterk tot uiting. Het nummer zweert grotendeels bij een sfeervolle opbouw die weliswaar woelig en grillig klinkt maar ondanks zijn zwaarte nooit echt donker klinkt. Zelfs Adebimpes soulvolle aflevering verbergt nergens de sardonische grijns die in oudere songs vroeg of laat opdook. De koerswijziging is nog opvallender in het sterk in de jaren tachtig gewortelde “Will Do” dat zowaar voor een liefdesballade door kan gaan waarin ditmaal niets verkeerd loopt.
Het wondermooie “Second Song” dat de plaat aftrappen mag, heeft zelfs elke hint naar zwaarmoedigheid verbannen en kiest voluit voor een hoopvol geluid dat zijn weerhaakjes van elk venijn ontdoet. Zelfs wanneer de band onverwacht toch uithaalt, zoals in afsluiter “Caffeinated Consciousness” voelt hij niet de nood om naar het donkere wolkendek te verwijzen. Bubblegum pop is het zeker niet maar de “feel good”-onderstroom laat zich wel degelijk voelen. “Keep Your Heart” en “New Cannonbal Run” bewijzen overigens overvloedig dat TV On The Radio nog steeds voeling heeft met zijn oudere werk zonder dat dit tot een herhalingsoefening noopt.
Met Nine Types Of Light heeft TV On The Radio allesbehalve een knieval voor het publiek gemaakt. Nummers als “Forgotten” en “No Future Shock” vertonen evenveel branie en durf als gelijk welke song op Return To Coockie Mountain, alleen wil de band ditmaal niet het negatieve onderhuids in de verf zetten. Optimistisch is misschien niet de juiste omschrijving voor deze nieuwe plaat, maar er zit wel een levenslust in die nergens getemperd wordt. Alsof de band onbewust wist dat in het licht van de nakende tragedie een laatste vrolijke noot gewenst was.
