Dat popgeluid van het dubbelluik The Stage Names en The Stand Ins kende hij nu wel, dacht Will Sheff. En dus mocht die nieuwe Okkervil Riverplaat wel wat meer tandjes bevatten. Het resultaat is I Am Very Far; een nijdig bijtertje dat zich moeilijk laat kennen, maar nooit helemaal loslaat.
“Ik wilde gedesoriënteerd worden; mezelf verrassen”, vertelde Sheff ons begin vorige maand (het volledige interview leest u woensdag). Het mocht allemaal wel wat dwarser en ruwer dan de heldere platen die hij achter de rug had. Een trip als producer van de nieuwe plaat van Rocky Erickson duwde de poorten naar het experiment nog wat meer open, en dus moeten we niet verbaas d kijken dat I Am Very Far een bij momenten erg nukkig beestje is.
Was het dus een nodige plaat voor Okkervil River? Ongetwijfeld. Niets is zo saai als muzikanten die zichzelf herhalen, en dat gevaar dreigde na het wat makke The Stand Ins dat sowieso verraadde dat het vet op die manier van de soep was: tijd voor ander en beter. En dat ander, dat krijgen we zonder enige twijfel.
Knal! Wat een opener is dat; “The Valley” komt I Am Very Far binnengemarcheerd op een manier die arme dorpelingen verschrikt hun kroost bijeen doet zoeken. De snaredrum klapt in het gezicht terwijl Sheff keer op keer commandeert “Times ten!” Meteen weten we: popliedjes als “Our Life Is Not A Movie Or Maybe” zullen voor een andere keer zijn. Sterk nummer, overigens.
I Am Very Far is bij momenten erg, erg rauw. Maar “gepolijstheid was niet echt wat we zochten”, klonk het dan ook bij Sheff. “White Shadow Waltz” is zo een bijzonder vreemd nummer dat onder de vreemde geluiden begraven wordt. Het doet wat denken aan hoe John Cale op Music For A New Society zijn arrangementen los van de nummers schreef: dingen die breken, ijzige geluiden,…
Met “Lay Of The Last Survivor” en het wat zoetige “Hanging From A Hit” bewijst Sheff echter dat hij ook nog steeds ballads kan schrijven als geen ander, en gaandeweg daalt het stof neer over deze wat taaie plaat. Dan blijkt het wat schurende “We Need A Myth” gewoon een erg toegankelijk marsje te zijn, en single “Wake And Be Fine” een schaamteloos meeneuriebaar nummer. Al kan Okkervil River ook nog wel even uitschuiven: “Show Yourself” is zo sloom dat zelfs de luiaarden in de Antwerpse Zoo zich plaatsvervangend schamen.
Het was van moeten dus, deze plaat; het moest uit het systeem. Maar is het daarom ook goed? We hebben bij het schrijven van onze recensie tussen ja en neen gezwalpt. I Am Very Far heeft niet de consistentie die je bij The Stage Names als vanzelf van het ene nummer in het andere deed rollen. En toch valt er ook weinig aan te merken op de individuele nummers. Zelfs de discopastiche “Your Past Life As A Blast” is prettig om horen.
Conclusie? Als mayonaise wil I Am Very Far niet helemaal pakken, maar de mosterd, olie en eieren zijn apart best te smaken.