Headliner van deze ‘Cursed To Tour’-bende was eigenlijk Rotten Sound, maar een stelletje vandalen zorgde ervoor dat we de grindcoretopper moesten missen. Toch vielen ook in de aanloop naar het slotconcert nog wat dingen te rapen die de moeite waren.
Het Noorse Haust (labelgenoten van het fijne Arabrot) is zo’n band die je meteen al omarmt omwille van z’n gezonde attitude: zanger Vebjørn Guttormsgaard, een koddige dikkerd met een indrukwekkende krullenbol trekt meteen de aandacht naar zich toe met z’n pissed-off attitude en rauw gekeel. De band heeft al de meest uiteenlopende genrelabels opgeplakt gekregen, gaande van ‘nekro-sludge’ tot met black metal opgesierde hardcore, maar wat wij hoorden was eigenlijk vooral rudimentaire punkmetal, die ondanks de crustpunksmerigheid die de band achterliet als een kleverig slijmspoor toch behoorlijk catchy was. Een half uurtje van dit kan er altijd bij.
Met het Deense The Kandidate ging het er meteen een pak ‘professioneler’ aan toe, al was de charme er meteen ook wat minder om. De band lijkt constant een beetje te twijfelen tussen brute death metal en heftige hardcore en lijkt daarbij vooral te neigen naar het laatste. De sloganeske songs zitten voorspelbaar strak in elkaar en worden voorzien van klassiek gebrul van een kerel die het ooit nog mocht doen bij Hatesphere. De onontbeerlijke energie zorgde voor een veelbelovende start, al werd later snel duidelijk dat het de band aan een eigen identiteit ontbreekt. Stoer en schreeuwerig, maar weinig memorabel.
Dan beviel het uit Utah afkomstige Gaza ons heel wat beter. Bij deze band immers niet de hakkende riffs en uitgespuwde pamfletten, maar een tegendraadse sound waarbij hardcore, grindcore, math metal en sludge-elementen gemengd werden tot het nu eens deed denken aan Today Is The Day en dan weer aan Coalesce. De graatmagere, boomlange en van een kung fu-haarband voorziene zanger zorgde voor ijzingwekkend langgerekte grunts, terwijl de bassist er nog eens een schep bovenop deed. De gitarist hanteerde een aanpak waarbij vooral uitgepakt werd met dissonante breuken, maar dé magneet binnen deze band was ongetwijfeld drummer Casey Hanson, die het geheel van een imposant diverse en wild met de chaos flirtende ruggengraat voorzag. Een ontdekking.
Het Amerikaanse Trap Them speelde eerder op de dag op het Roadburnfestival en bijgevolg verwacht je dan ook een band die een buitenbeentje is op een affiche vol loeiende metal en hardcore. Dat was echter niet echt het geval: met z’n mix van opgefokte hardcoretempo’s en een logge metalsound heeft het kwartet soms wat gemeen met het Belgische Rise And Fall. Het zat allemaal erg netjes in elkaar en hier en daar leek de gitarist een 70’s riff te willen binnensmokkelen (vandaar vermoedelijk de Roadburnlink), maar echt overtuigd waren we niet door het monotone kabaal van dit kwartet, dat aangevoerd werd door een zanger die zich op geen enkele manier wist te onderscheiden van de generaties brullers die hem vooraf gingen.
Doorgaans vinden we dat maar niks, vijf bands op een avond, al kregen de eerste vier gelukkig slechts een half uur toegewezen, wat de sets uitermate gebald hield. Dat twee bands halverwege hun set al uitverteld waren, werd dan weer gecompenseerd door het vuile enthousiasme van de meest amateuristische band en de aparte sound van Gaza, dat we zeker nog eens terug willen zien. Om het met een kapotgebruikte kreet af te sluiten: Schuur, maak er werk van!
