Prosthetic records, 2011
Rough Trade
Sinds het verschroeiend excellente ‘Seizures in Barren
Praise‘ zijn er een aantal dingetjes gewijzigd in kamp Trap
Them. Er werd nog eens van drummer gewisseld, alsook hebben ze nu
gemiddeld twee drummers per gereleasde LP. Iets verrassender is dat
ze Deathwish Inc verlaten hebben en hun nieuwste LP uitbrengen bij
Prosthetic records. De link met Converge blijft wel
intact doordat Kurt Ballou nog steeds het huis van vertrouwen is
qua productie en opname.
De sound van Trap Them is ook grotendeels dezelfde gebleven. Toch
lijkt er iets verschoven te zijn: een paar nuances in de songs, net
genoeg om op te vallen en bijgevolg net interessant genoeg om een
recensie over te schrijven. Oeps, hier suggereerde ik even dat Trap
Them saai is. Dat klopt natuurlijk niet, maar na twee LP’s en
evenveel EP’s van de groep gehoord en goedgekeurd te hebben zonder
dat er eigenlijk veel verschil op zit, was ik nu toch wat
kritischer. Gewoon schrijven “Net als de rest, kopen” zat er niet
in, omdat Trap Them niet een band is die je ongestraft beledigt met
een woord als “gewoon”, dan zwijg je nog beter.
“Welke nuances heb je dan gehoord, Stijn?” Om te beginnen klinkt de
productie wat zwaarder en zompiger dan voorheen. Ballou laat z’n
platen gewoonlijk rauw maar vrij scherp klinken, op ‘Darker
Handcraft’ lopen bas en gitaar nogal flauw in elkaar over en de
drums klinken bij momenten weer wat houteriger. De gitaren van Trap
Them hadden voorheen een geluid dat het midden hield tussen old
school Zweedse deathmetal en Amerikaanse thrashcore. Nu
klinken ze wat logger: meer deathmetal en met nog minder melodie.
‘Drag the Wounds Eternal’ is het enige nummer waarin de
straatsloperriffs even overtroefd worden door een melodietje. Het
klinkt spontaan als iets van Killing Joke met de gitaren van
Godflesh. De rest van het album staat vol met vergruizende, zwaar
overstuurde gitaren. Dat is uiteraard niet slecht, maar het klinkt
wat gewoontjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Je verwacht dat niet
van Kurt Ballou, noch van Trap Them.
Trap Them is nog steeds de groep die al dat sonisch deathgeweld
vermengd met punkwoede en sludge-nihilsme. Daar is niks veranderd.
De eerste drie nummers bijvoorbeeld, ‘Damage Prose’, ‘Slumcult
& Gather’ en ‘Every Walk a Quarantine’, laten horen dat zij
hier ongeveer tien jaar geleden mee begonnen en die mix nog steeds
het beste uitspelen, ook al zijn de States tegenwoordig een
vruchtbare voedingsbodem voor dergelijke heetgebakerde low
life-muziek. Opvallend is wel dat we vaker dan vroeger
herkenbare ankerpunten zoals gang vocals en refreintjes
horen, zoals in ‘Evictionaries’ en ‘The Facts’. Ik meen ook iets
meer doom te horen. Dit maakt dat Trap Them iets minder extreem
klinkt, maar daarom niet slechter. Die nummers willen ze wel in
eenheid houden met de extreemste kant van hun persoonlijkheid, want
in de tweede helft van de cd zit een triootje
grindcoredynamietstaven verstopt die samen nog geen vier
minuten duren.
Het lijkt er dus op dat Trap Them zich enerzijds een ietsie
pietsie heeft willen conformeren aan de wensen van een iets
groter label maar dan anderzijds zonder per se softer te klinken.
Dat is aardig geslaagd, mede door de nieuwe drummer, die er
behoorlijk extreem maar wel met een fijn gevoel voor ritme en
dosering kan inhakken. De sound van Trap Them heeft geen behoefte
aan eindeloze roffels of cymbaalgeschel, maar gejaagd en enerverend
mag het gerust zijn.
Na al dat ge-enerzijds-anderzijds heb ik voor u wel een scherpe
conclusie in petto. Dit is namelijk weer een goed Trap Them album.
Minder goed dan het vorige wel, wat volgens mij deels te wijten is
aan het feit dat ze wat minder uniek en kwaad klinken en deels
omdat de verrassing eraf is.
