AB, Brussel, 7 april 2011
De uitspraak dat de laatste editie van Domino gedurfder,
eigenzinniger en experimenteler dan ooit zou zijn, was – afgaande
op deze affiche – niet gelogen. Een puike mix van hypnagogic
pop, postdubstep en witch house – toch alleszins de
hipste genres van afgelopen jaar – moet het publiek warm
maken voor de betere experimentele elektronica, al is de keuze van
artiesten vanavond een tikkeltje vreemd. Hype Williams maakt op
plaat slechts een matige indruk in vergelijking met collega’s als
James Ferraro, Ducktails of Matrix Metals; Darkstar is een
beloftevolle naam die evenwel verbleekt in vergelijking met de
jonge goden van Mount Kimbie of Fantastic Mr. Fox (overigens
dringend te ontdekken in dit genre is het groepje XXXY) en oOoOO –
de meest interessante naam op de affiche – brengt een dj-set in
plaats van een ‘echt’ optreden. Aan hen om ons alsnog te
overtuigen!
Hype Williams (een duo uit Londen) mocht de spits
afbijten en deed dat zoals het een underground elektronica-artiest
betaamt: met de volumeknop stevig naar rechts gedraaid en de blik
op oneindig. De AB-club leek meteen op een behekst oerwoud, alleen
stuikte de set van Roy Blunt en Inga Copeland niet lang daarna
onelegant in elkaar. Dat hypnagogic pop het niet moet
hebben van strak afgelijnde songs is duidelijk, maar daar waar
iemand als Dan Lopatin (van Oneohtrix Point Never) nog een heerlijk
bevreemdende atmosfeer uit zijn synths weet te schudden die ook
daadwerkelijk iets doét met een mens, bleven de stuurloze
spielereien van Hype Williams vooral in het ijle hangen. Alsof de
twee al jammend alle functies van hun keyboard probeerden te
ontdekken. Interessant? Bij momenten. Maar weinig bezield en al
snel ook erg sáái, het hypnotiserende achtergrondlogo ten
spijt.
Neen, dan liever de poppy postdubstep van
Darkstar, een trio sympathieke lads uit
Engeland. Hun door de BBC als (geeuw) “sadstep”
bestempelde elektropop mengt koude industrial met warme, zij het
verknipte, vocals en dat levert niet zelden mooie resultaten op –
zie hun debuutalbum ‘North’, vorig jaar verschenen bij Hyperdub.
Denk: Junior Boys die Low proberen te coveren terwijl het
mengpaneel soms blijft haperen. Live werden wij iets minder
meegesleept dan op plaat, al was de show op zijn minst degelijk.
James Buttery is een goeie zanger en het contrast met de ijskoude
synths zorgt voor mooie momenten. Op zijn best klonk Darkstar dan
ook als een eenzame stem in een verlaten fabriek – soul brengend op
een plaats waar de ziel compleet verschwunden is – op zijn
slechtst als een Jamie Woon “van den Aldi“, zoals wij
Antwerpenaars dat zo schoon kunnen zeggen. Groepje om in
het oog te houden, dat wel.
Spijtig genoeg zorgde een niet oningewikkelde treinverbinding
ervoor dat wij onze biezen moesten pakken vooraleer
oOoOO onze trommelvliezen verder onder vuur kon
nemen met een ongetwijfeld interessante dj-set. Jammer ook dat noch
Hype Williams, noch Darkstar een onuitwisbare indruk hebben
achtergelaten, al juichen wij dit soort initiatieven wel bijzonder
toe. En kijk: de hypnagogic poppers onder ons krijgen al
meteen herkansing in juni, wanneer er zich met Big Troubles, Julian
Lynch en Ducktails wél een topaffiche aandient in het genre. En om
op een aangename noot te eindigen: uitstekend programmaboekje, dat
van Domino! Fijn om te zien dat sommige muziekprogrammators ook nog
daadwerkelijk met muziek bezig zijn.
