Beady Eye is Oasis zonder Noel Gallagher. Daar weet u eigenlijk genoeg mee, maar omdat u het bent, willen we dat ook in een zin of dertig toelichten.
Noel Gallagher pleegde lang geleden een coup op het zootje ongeregeld dat zijn jongere broer een groep noemde en schreef er twee klassieke albums voor. Omdat hij in een waas van rock-‘n’-roll, coke en vrouwen meende dat de ideeën zouden blijven komen, zwierde hij enkele van zijn beste nummers als b-kantjes op de singles, waarna de Oasisluchtbel in een cokewolk (Be Here Now) ontplofte en het feest voorbij was. Er volgden nog enkele deugdelijke albums met telkens een of twee goeie songs, maar de band groeide vooral uit tot de beste Oasis-coverband ter wereld. De Gallaghers waren overigens de enige overlevers van de oorspronkelijke bezetting. Liam arrogant vooraan op het podium, Noel als mastermind een beetje meer op de achtergrond, maar wel de man die elke concert de zangstonde “Don’t Look Back in Anger” mocht inzetten. En net wanneer beterschap in zicht leek (twee goeie albums na elkaar in dezelfde bezetting), kregen Noel en Liam een fatale ruzie en hief Noel Oasis op. Waarop Liam Oasis zonder Noel Beady Eye noemt.
Beady Eye is overigens niet ‘Liam Gallagher & the other three’: drummer Chris Sharrock speelde bij The La’s, bassist Andy Bell bij shoegaze-subtoppers Ride en gitarist Gem Archer zorgde in Heavy Stereo voor weinig opmerkelijke britglamrock. Niettemin is de aankondiging van Beady Eye’s debuut vooral op handengewrijf en gegrinnik onthaald. Waarop het verzamelde (voornamelijk Britse) muziekjournaille nu over elkaar heen tuimelt om te roepen dat Different Gear, Still Speeding eigenlijk toch onverwacht goed is en — nounounou — misschien wel het beste album met Liam Gallagher sinds (What’s The Story) Morning Glory.
Welja: het album is samenhangender en consistenter dan alles wat Oasis nadien heeft uitgebracht, maar het mist ook schaarse geniale Noel-flitsen. En — het mag gezegd — waar Archer, Bell en vooral Liam Gallagher op Oasis-albums voornamelijk skipbaar vulsel wisten te produceren, beluisteren we Different Gear, Still Speeding met veel plezier en een brede grijns van voor tot achter. Misschien koos Noel altijd bewust minderwaardig songmateriaal van de andere vier uit, of hebben de heren — goed wetende dat de messen gewet waren — zichzelf overtroffen in hun geldingsdrang.
Wat er ook van zij: het is een puik plaatje. Beter dan de gemiddelde Britse gitaarrock die deze kant heen gehypet komt, maar vooral stevig vastgeroest in het verleden en met en gênant gebrek aan eigen smoel. Zo is “Wigwam” een matige Who-pastiche en heeft “The Roller” wel erg dicht tegen pakweg “Instant Karma” van John Lennon gelegen. We durven er iets moois op verwedden dat Liam de producer verplicht heeft om exact dezelfde galm op zijn stem te zetten als Lennon in dat nummer heeft. Ook in “Three Ring Circus”, “Standing on the Edge of The Noise”, “Beatles and Stones”, “The Beat Goes On” en “Bring The Light” hoopt Beady Eye het Beatles-epigonisme te verbergen door er een Who- of Slade-sausje over te gieten.
Dat mag allemaal, maar we missen dus die eigen smoel. Die schemert wat door in afsluiter “The Morning Son” (niet de enige *gaap*-verwijzing naar die andere Gallagher en Beady Eye’s vorige day job overigens), maar zelfs dan klinkt Beady Eye als een baldadiger Oasis. Wat natuurlijk volstrekt logisch is.
Beady Eye is dus Oasis zonder Noel Gallagher. Met genoeg songschrijftalent om te blijven boeien, maar met te weinig nuance, verbeelding en ambitie om echt het verschil te maken. Plezierig plaatje, maar zonder Liam Gallagher op zang, zou geen hond er van wakker liggen en we vragen ons af hoe lang ze concerten zonder Oasis-songs kunnen blijven spelen. Beady Eye is namelijk vooral ook Oasis zonder de (ook alweer 15 jaar oude) meezingers die een concert vol hooguit verdienstelijk nieuw materiaal een niveau hoger kunnen tillen.
