Memphis Industries, 2011
PIAS
The Go!
Team, de leukste band van het laatste decennium, laat een derde
plaat op ons los: ‘Rolling Blackouts’. Ook deze keer wordt er geen
duimbreed van de formule van de twee eerste cd’s afgeweken. Nog
altijd zijn vrolijke, ietwat hectische deuntjes met veel handgeklap
de hoofdingrediënten. Maar is dit voldoende om ook een derde plaat
mee te vullen? Komt er geen sleet op hun succesformule?
In 2004 was de muzikale pers vooral enthousiast over eersteling
‘Thunder, Lightning, Strike’ van The Go! Team. De combinatie van
hiphop, noise-pop en funk was origineel en de nummers zorgden voor
een constante opgewektheid. Opvolger ‘Proof of Youth’ had dezelfde
leuke deuntjes, maar de valkuil van herhaling loerde om de hoek.
Dit blijkt ook meteen het probleem van ‘Rolling Blackouts’. Nog
steeds zijn de melodieën en arrangementen in de songs goed
gevonden, maar we hebben het allemaal al eens eerder gehoord.
Opener op de plaat ‘T.O.R.N.A.D.O’ zet meteen de toon met zware
blazers en drukke samples. In ‘Secretary Song’ krijgt het zestal
vocale hulp van Satomi Matsuzaki van Deerhoof. Haar
speelse stem past perfect in de frisse contouren van de muziek van
The Go! Team en is een leuke afwisseling op de raps van Ninja. Zij
is trouwens lang niet de enige gastvocalist op ‘Rolling Blackouts’.
Zo zingt Lispector mee op het schattige en onschuldige
liefdesliedje ‘Ready to Go Steady’. Dominique Unique Young rapt in
twee songs: ‘Apollo Trowdown’ en ‘Voice Yr Choice’. Vooral in dat
laatste nummer komt de MC goed tot haar recht. Haar stemgeluid past
perfect in de lome beats en het refrein met een hoog
meezinggehalte. Ook op ‘Rolling Blackouts’ zijn er weer de
noodzakelijke instrumentale tussendoortjes, maar net zoals op de
twee voorgaande cd’s brengen deze rustpunten muzikaal amper iets
bij.
Hoe vrolijk en chaotisch alle nummers op ‘Rolling Blackouts’ ook
zijn, de scherpe kantjes zijn uit de songs verdwenen. De snerpende
gitaren in vorige singles (‘Junior Kickstart’, ‘Grip Like a Vice’)
zijn amper terug te vinden en vooral de blazers en de vocalen
dragen deze keer de songs. Op het tweede deel van de plaat worden
we gelukkig wel af en toe geprikkeld. ‘The Running Range’ is een
popsong pur sang, met een verraderlijk aanstekelijk refrein.
Daarenboven wordt de song fijntjes opgebouwd met in het begin een
sobere gitaarmelodie die langzaam evolueert naar de herkenbare
chaos van The Go! Team. Met de titelsong gaat het tempo terug de
hoogte in, maar geeft de zachte stem van Bethany Consentino het
nummer iets rustgevends.
Ian Parton, kloppend hart van The Go! Team, liet onlangs
optekenen dat ‘Rolling Blackouts’ wel eens de laatste cd van de
band zou kunnen zijn. Wij hebben daar nogal een dubbel gevoel bij.
Origineel zijn de songs al lang niet meer, en de kans dat the Go!
Team andere muzikale paden gaat bewandelen lijkt eerder klein. Maar
een nieuwe cd van dit zestal voelt altijd aan als een feestje bij
goeie kameraden. De verwachtingen zijn meestal groot, de sfeer zit
altijd goed en uiteindelijk moet de volgende keer er zo snel
mogelijk van komen. Laat The Go! Team maar rustig voortdoen met
liedjes schrijven. ‘Rolling Blackouts’ is geen verfrissende, maar
wel een leuke muzikale tornado doorheen honderd en één
verschillende stijlen.
http://www.thegoteam.co.uk/
http://www.myspace.com/thegoteam
