Groepsknuffels en high fives bij The Strokes, want na vijf jaar wachten is er eindelijk een nieuwe plaat, eentje waar zelfs iedereen inspraak in kreeg. Maar of dat een verbetering is tegenover de dictatuur van Julian Casablancas, hoort u ons niet zeggen. Angles vertoont flitsen van ambitie, maar dobbert even vaak oeverloos rond.
Over Is This It gaan we het niet meer hebben. We wéten ondertussen dat die debuutplaat tien jaar later nog als referentie gebruikt wordt en in alle noughties-overzichten opdook, wat trouwens volledig terecht is. We weten ook dat die plaat al twee nieuwe worpen lang als een stalen bol aan de enkels achter de bandleden aan rolt, wat ook de realisatie van deze vierde langspeler geen walk in the park maakte. Even was het zelfs niet zeker of die vierde er nog wel kwam. Maar kijk, daar ontplooit de symboliek van Angles zich: vanuit verschillende hoeken en inzichten werd het album opgebouwd. Albert Hammond Jr., Nick Valensi en de anderen zaten voor het eerst mee aan de schrijftafel en veel meer nog dan op First Impressions Of Earth werden veil, zaag en hamer er bij gehaald om aan een nieuwe signature sound te werken.
Die zoektocht naar een nieuw geluid loopt niet bepaald zonder horten of stoten, al lijkt er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht. We worden niet minder dan euforisch van opener “Machu Picchu”, veruit het meest opwindende nummer op deze plaat met zijn catchy reggearitme, goede structuur en opbouw en een refrein dat maar twee akkoorden nodig heeft om geniaal te zijn. “I’m putting your patience to the test”, zo zet een opvallend melodieus zingende Casablancas toepasselijk in en alles lijkt er op te wijzen dat The Strokes hun queeste succesvol hebben afgerond. Want ook de single “Under Cover Of Darkness” en even later “Taken For A Fool” klinken fris en energiek, absoluut zoals we gehoopt hadden dat deze band zich zou ontwikkelen.
Maar het feit dat deze drie nummers op de eerste helft van de plaat staan, is misschien een indicatie dat Casablancas en co zelf niet even zeker zijn. Zo stellen we tijdens “Two Kinds Of Happiness” vast dat er in deze nieuwe democratie bij The Strokes iemand rondloopt met een boon van meer dan gemiddelde grootte voor de jaren tachtig. Het nummer klinkt als een kruisbestuiving tussen Cindy Lauper en het vroege U2, maar is catchy genoeg om overeind te blijven. Een ander verhaal is “You’re So Right”, waar voor het eerst ook wat elektronica insluipt en een muzikaal equivalent is van een beginnend chauffeur die voor het eerst en zonder gps door Mumbai moet rijden. We vragen ons af of vijf meningen niet een beetje te veel zijn om een samenhangende plaat te maken en of het wel de moeite waard is om iedereen tevreden te houden.
Ook op het tweede deel van de plaat wordt er geëxperimenteerd dat het een lieve lust is, maar valt er zelden nog iets te beleven. We willen onze mantel der liefde wel bovenhalen, normaal een velouren exemplaar van ettelijke vierkante meters, maar die krimpt tot zakdoekgrootte bij het horen van songs als “Games” (door OMD voor dood achtergelaten langs de kant van de weg) of “Life Is Simple In The Moonlight”: bijna even flauw als een theebuiltje dat voor de derde keer gebruikt wordt. Het is opletten om de lat niet zodanig laag te leggen dat we uit ons dak zouden gaan, wanneer “Gratisfaction” passeert, op zich geen slecht glamrocknummer, maar waarschijnlijk passender op een MUD-tributeconcert. De horizonten die The Strokes muzikaal aftasten zouden wij niet graag te voet doen. Het siert de band wel, maar zoals met alles mag er toch een maat op staan.
Deze Angles klinkt door de nieuwe aanpak misschien wel als een debuut, maar zo kunnen we een band die al zo lang meegaat niet beoordelen. Als dit een eerste plaat was, zouden we vooral de lichtpunten aanhalen en al eens een goed gemikt ‘veelbelovend’ uit onze mond laten rollen. Maar vijf jaar lang werken (ok, er zaten enkele soloprojecten tussen) naar een plaat met uiteindelijk één geweldig nummer, een stuk of vier degelijke tot goede en voor de rest een hoopje los zand dat vooral onverschillig laat: je kunt het moeilijk als geslaagd bestempelen. Maar een groepsgevoel, dat is er dus wel, met daarbij de zekerheid van een vijfde Strokesplaat. Die zal vooral moeten duidelijk maken of de juiste weg is ingeslagen, waar die naartoe leidt en hoe rekbaar het begrip ‘relevantie’ daartegen nog is voor The Strokes.
