Conspiracy, 2010
Konkurrent
‘Wild Eyes’, het debuut van het Antwerpse Flying Horseman, is
bij zijn release eind vorig jaar gruwelijk onopvallend
voorbijgegaan aan verschillende media. Op het einde van elk jaar,
wanneer kranten meer bezig zijn met het bij elkaar pennen van
allerhande lijstjes, durft er wel eens een grotere vis door het net
glippen. Zij die er dan toch over berichtten (waaronder nationale
en internationale blogs en webzines, maar ook Focus Knack en
RifRaf), waren het over één ding eens: ‘Wild Eyes’ is een verdomd
goed plaatje. Alleen het feit dat al Flying Horseman kon debuteren
bij Conspiracy Records is al opmerkelijk.
U kan Flying Horseman kennen van Humo’s Rock Rally of van
optredens op het Dranouterfestival of in OLT Rivierenhof. U was
vast onder de indruk – al hebben wij zelf nog niet de kans gehad
hen live aan het werk te zien, dus houden we het hier bij een
veronderstelling. Indien u Flying Horseman nog niet kent, moet u
weten dat de bezieler, gitarist en zanger van dit project Bert
Dockx heet, de band nog bestaat uit een extra gitarist, bassist en
drummer én dat backing vocals verzorgd worden door de
zusjes Martha en Loesje Maieu, kern van Blackie & the Oohoos.
‘Wild Eyes’ bevat tien songs die zweven tussen stevige
bluesrock, psychedelische folk en bezwerende intimiteit. Komt daar
nog eens bij dat de lyrics op zich al een analyse waard zijn. Een
echo van The Doors waait onmiddellijk door in de sterke opener
‘Bitter Storm’, vooral wanneer Dockx zijn intrigerende stem zich
uistrekt over minimale drumbeats en sfeervolle, spaarse
gitaaraanslagen. “We’re all waiting for that bitter storm,” zingt
Dockx op zo’n dreigende, ingehouden manier dat je al rillingen
krijgt nog voor de storm losbarst. Een heerlijk moment volgt
wanneer de melodie zich rustig ontvouwt in de vorm van huilende
gitaarvlammen. Het is eveneens sterk hoe de spanning langzaamaan
opgevoerd wordt door een spel van intensiteit en volume. Geen
nieuwigheden, maar werken doet het zeker.
Nog overtuigender en zonder twijfel ons favoriete nummer op deze
plaat is het hierop volgende ‘Beats’. Het zijn snelle heart- of
drumbeats die deze song voortstuwen, terwijl Dockx’ gitaarmelodie
zich er als een grillige slang omheen cirkelt. “Several holes in
one hand / …. / Building bridges in the sand,” klinkt het
poëtisch, terwijl ook hier de hartslag van de luisteraar steeds
sneller begint te slaan. Het centrale thema is de vraag (tot één
persoon gericht) om je hart open te stellen voor de verteller, wat
even goed naar een geliefde of de luisteraar gericht kan zijn. “On
the beat 1-2-3 / Open up your heart / Let the good times start,”
klinkt het bijzonder lekker wanneer de song schijnbaar de pedalen
verliest en een bezwerend instrumentaal slotstuk vormt, dat we
weinig Belgische bands zien uitvoeren of creëren. Wereldsong.
‘Wild Eyes’ blijft even kwalitatief hoogstaand. ‘Heap’ nestelt
zich bijvoorbeeld rustig en subtiel onder je hersenpan en benadrukt
de veelzijdigheid van de Antwerpenaren. Ook ‘Climb up the Wall’ is
zo’n rustmoment met klasse, met een logge structuur die steeds meer
prikkelt. Een eerste dipje vormt zich echter met ‘Landmark/Lament’
dat iets te veel door een wilde baslijn gedragen wordt en snel gaat
vervelen.
Sterkhouder in de tweede plaathelft heet ‘There Lives a House’,
waarin Flying Horseman de bluestanden ontbloot en lekker rockt als
Nick Cave op speed. Het is vooral de bridge waarin de melodie
geleidelijk uit een en al chaos stroomt, die echt top is. Ook het
leuke ‘Meditation Blues’ heeft wat Cave-trekjes. Het trage ‘Arrow’
toont zich dan weer niet helemaal overtuigend, maar ‘Feather’, met
zijn zalig psychedelische intro, en het lange ‘Wild Eyes’ –
afgezien van de saaie eerste minuten dan – zorgen voor een
waardevol slot van dit album.
Het kan niet anders dat de geest van Jim Morrison rondzweeft in
deze te koesteren, nieuwe band van eigen bodem. In alle
eindejaarsdrukte kreeg ‘Wild Eyes’ helemaal niet de aandacht die
het verdiende, dus in de hoop daar een beetje verandering in te
brengen, deze review. Wie houdt van intrigerende bluesrock weet wat
er hem te doen staat.
