Cyclone Empire, 2011
In 2006 zette de Britse band Warning de doomwereld op zijn kop.
Met ‘Watching from a Distance’ brachten ze – en dit is natuurlijk
flink voor discussie vatbaar – het meest impactvolle doomalbum
sinds Electric Wizards’ ‘Dopethrone’ (al zullen diverse Reverend
Bizarres en Church of Misery’s het daar niet mee eens zijn).
Warning bracht de duisternis die synoniem staat met doom metal niet
alleen door logge riffs, stevige bas of teksten over
heksenverbrandingen en drugtrips: de duisternis die van Warning
afdroop, werd gepuurd uit een veel menselijker fenomeen.
Warning wist een veel emotionelere sfeer te creëren dan zijn
concurrenten. Het doorleefde stemgeluid van Patrick Walker die
zingt over op de klippen gelopen liefdes projecteert een beeld op
de luisteraar: een gebroken man die in een onverlichte kamer alle
miserie van zich af zingt. Dat menselijke aspect was in elke vezel
van ‘Watching from a Distance’ te vinden, wat een revelatie in het
genre bleek te zijn.
Helaas is Warning sinds januari 2009 verleden tijd, en sindsdien
werd Patrick Walker met argusogen gevolgd door fans die naar nieuw
werk van de keizer der treurnis smachtten. Dat nieuwe project is er
nu in 40 Watt Sun: een briljante bandnaam, dat staat al vast, maar
de vraag is of Walker zijn succes kan herhalen, zo niet
overtreffen. We zullen proberen om verdere vergelijkingen met
Warning achterwege te laten, maar makkelijk is dat niet, gezien de
twee bands haast identiek klinken.
De instrumenten zijn er vooral om sfeer te scheppen. Loodzware
riffs, luide bas en slagen op de cimbalen: het is allemaal
bijzonder intens, overweldigend traag en ontzagwekkend log. Het
klinkt alsof je een planeet voor je ogen ziet ontploffen; niet
alleen op vlak van kracht, maar ook de grootsheid die het
uitstraalt. 40 Watt Sun klinkt als een natuurkracht: vloeiend,
dynamisch, natuurlijk. Maar uiteindelijk is dit geen band waar de
instrumenten voorop staan: dit is vooral het canvas waarop Patrick
Walker zich het hart uit het lijf mag zingen.
En Walker draagt het hele album dan ook met gemak. Waar hij op
‘Watching from a Distance’ al eens lichtjes zagerig kon overkomen,
bereikt Walker op ‘The Inside Room’ simpelweg de perfectie. Zijn
stem danst als het ware met de muziek; Walkers zang is diverser dan
wat we eerder hoorden, zonder die rakende emotionele oprechtheid te
verliezen. Wanneer je hem hoort meeblèren op het wondermooie ‘Carry
Me Home’ staat al de rest rondom je tien minuten stil; het is een
nogal magisch effect.
Mede daardoor is dit album ook gevoelsmatig wat rijker dan zijn
spirituele voorganger. ‘Watching from a Distance’ mag dan wel het
hoogtepunt van een loodzware, deprimerende sfeer zijn: het speelde
– zoals zoveel doom-albums – ook alleen maar in op dat ene facet.
Met 40 Watt Sun verrijkt Walker dat pallet. Centraal staat nog
altijd de onzekerheid, de treurnis en vooral het liefdesverdriet
waar Warning zo’n succes mee boekte. Maar 40 Watt Sun deelt een
beetje van die tristesse om een ondertoon van optimisme te
introduceren. Er zit iets in 40 Watt Sun waardoor het minder
eenzijdig donker klinkt: een kleine gloeilamp van 40 Watt, waar
Warning nog volledig zwart was.
En om het pakketje helemaal af te maken, wordt alles ook nog
eens perfect samengebracht. ‘The Inside Room’ is een album dat luid
beluisterd moet worden: om Walker door die krachtige zee van geluid
te horen snijden, zodat de muziek – die nochtans iets luider in de
mix staat dan de zang – naar de achtergrond verdreven lijkt te
worden, het is een magische luisterervaring. Neen, eigenlijk hebben
we bitter weinig negatiefs te melden over ‘The Inside Room’. Het
eindigt (naast uiteraard gewoonweg te snel) ook nogal plots, maar
verdere kritiek schiet ons echt niet te binnen.
40 Watt Sun weet dus verder te bouwen op wat algemeen gezien
wordt als één van de beste doom metalalbums aller tijden. De sound
kent wat meer lagen zonder dat de basis daardoor moet onderdoen, en
in Paul Walkers stem wordt het belangrijkste element ook simpelweg
verbeterd. Dus ja: ‘The Inside Room’ is simpelweg niets minder dan
een magistraal epos. Zwaar, meeslepend en emotioneel: Walker
bevestigt met dit meesterwerk zijn status als nieuwe doom-God.
