Independent Label Group / Born & Bred Records, 2011
V2/Munich
De Murphys stellen nooit teleur. Negen jaar lang (zes albums op
rij) leverden deze iconen van de folkpunk genietbare albums, en
geen mens die eraan denkt dat ze nu plots teleur zouden stellen.
Nuja, voorganger ‘The Meanest of Times‘
was wel een kink in de kabel van constante evolutie: geen slecht
album, maar toch zeker geen verbetering op hun vorige platen. Maar
goed, dat zullen ze vast wel rechtzetten met deze ‘Going Out in
Style’. Tiens, wat bedoelen ze precies met die titel? Ze gaan toch
niet stoppen zeker? Bon, dat ze dan maar stoppen met een
ijzersterke plaat, zeker. Hé, een nieuw nummer op de officiële
website, even luisteren… PANIEK!
Goed, er was dus uiteindelijk wel een beetje twijfel, een
nerveus stemmetje dat maar bleef knagen aan mijn zekerheid:
‘Memorial Day’ was echt niet zoals de Dropkick Murphys horen te
klinken. Veel te glad klinkend, de typerende rauwe
schuurpapierklank ontbreekt nagenoeg volledig. Die onzekerheid werd
elke keer overstemd door een luide “HET ZIJN WEL DE MURPHYS, JA”,
maar toch was het de eerste keer dat ik een release van deze band
angstvallig afwachtte. En laat me het al maar gelijk zeggen: die
vrees was compleet ongegrond. Goed, ze nemen een klein beetje
afstand van hun oude sound en er wordt wat vaker gas terug genomen,
maar uiteindelijk ZIJN HET WEL DE MURPHYS, JA.
Dat wil zeggen dat ‘Going Out in Style’ weer vol staat met
nummers waar het bloed sneller van gaat stromen. Razendsnelle
feestnummers met memorabele meebrulrefreinen vormen een stevige
basis, maar daar wordt een hele hoop instrumentering bovenop
gegooid. Het lijkt wel alsof de bandleden eens samen zijn gaan
zitten om te kijken wie precies welk instrument kan bespelen, en de
opgenoemde exemplaren dan maar allemaal gebruikt hebben. Doedelzak,
accordeon, banjo, fluit, mandoline, … schrijf maar op, we kunnen
het wel ergens in een nummer verwerken. En gek genoeg werkt die
overmaat aan instrumenten. Je zou in principe verwachten dat die
diversiteit – zeker aan zo’n hoog tempo – zou uitmonden in een
warboel, maar de Murphys komen er elke keer weer mee weg.
Dit zou ook het eerste echte conceptalbum van de Dropkick
Murphys zijn, al valt daar niet veel van te merken. Al de nummers
zouden slaan op het levensverhaal van een fictief personage, maar
uiteindelijk komt het erop neer dat er weer vooral gezongen wordt
over Ierse oerventen en vakbonden. Niets mis mee natuurlijk, er zal
bijvoorbeeld ook niemand klagen wanneer Immortal weer eens een
nummer schrijft over hoe koud sneeuw wel is; je doet nu eenmaal
waar je goed in bent. En hoewel we weinig verschil merken met
vorige releases is ‘Going Out in Style’ dus in principe wel een
conceptalbum, dat moeten we voor de volledigheid toch maar even
vermelden.
Wat dan weer wel positief opvalt is dat het veel makkelijker is
om ‘Going Out in Style’ in zijn geheel te beluisteren. ‘The Meanest
of Times’ was een meer dan behoorlijk album, maar hoe geniaal we
sommige nummers ook vonden: de constante barrage aan ADHD-folk kan
wat veel worden. Je moest al tot het tiende nummer wachten
vooraleer er wat gas werd teruggenomen, en daarna vertrok de band
opnieuw aan een hels tempo richting eindstreep. Deze keer zijn er
met ‘Cruel’, ‘Broken Hymns’ en ‘1953’ maar liefst drie rustpunten
op het album, waardoor je minder snel de neiging zal krijgen om
even iets anders op te zetten.
Hoewel: dat kan na een paar luisterbeurten enigszins keren. Je
kan het draaien en keren hoe je wil, uiteindelijk maken de Dropkick
Murphys betrekkelijk saaie muziek. Hard, stevig, zelfzeker en
authentiek, maar het is ook het soort muziek waarbij nummers rond
één idee opgebouwd worden. Daardoor kan je de nummers behoorlijk
snel doorgronden, waarna het geen slecht idee is om het album eens
even aan de kant te leggen. Laat u zich hierdoor allerminst
afschrikken, want dat is in principe wel het geval met elk
Murphys-album: heerlijk om nog eens uit de kast te graaien, maar
verwacht niet dat album dat je weken aan een stuk zal
grijsdraaien.
Maar wanneer ‘Going Out in Style’ je cd-kast mag verlaten zal
het elke keer weer een groot feest zijn. Meebrullen met ‘Take ‘Em
Down’, opgaan in de feestvreugde van ‘The Irish Rover’ of genieten
van Bruce Springsteens gastrol op ‘Peg O’ My Heart’, … zelfs de
teleurstellende single ‘Memorial Day’ valt uiteindelijk reuze mee
binnen de context van het album. Ik kan u zelfs garanderen dat ik
telkens als ‘The Hardest Mile’ opspringt weer als een motorisch
gestoorde kleuter op een paardenmolen begin rond te springen in
mijn stoel. Het is wederom genieten van deze gigantisch vrolijke
drukdoenerij, misschien nog wel meer dan ooit te voren, omdat de
nadruk nu nog veel sterker op de folkinstrumentering ligt.
En dus stellen de Murphys weer niet teleur. ‘Going Out in Style’
toont dat de band gegroeid is in maturiteit, zonder dat ze
ingeleverd hebben op vlak van pure, geconcentreerde fun. De trouwe
fans wisten al lang dat deze cd de moeite zou worden, maar ook voor
nieuwkomers binnen het Murphys-oeuvre is dit een goede binnenkomer.
De groep vindt het wiel hier niet opnieuw uit, maar doet gewoon wat
ze al hun hele carrière doen, en blinken er opnieuw in uit. Het is
niet het soort muziek waar je geconcentreerd voor moet gaan zitten
om het volledig te analyseren, maar wie zich nog eens oprecht met
een album wil amuseren doet hier absoluut geen miskoop. Bij welke
andere band kan je je luchtdrums, luchtbas en luchtgitaar immers
vervangen voor een luchtfluit, luchtdoedelzak en
luchtaccordeon?
