In de jaren negentig publiceerde Fritz van den Heuvel humoristische strips in Humo, in één ervan was een schrijver te zien die live aan een boek werkte. Meerbepaald zag je hem al typend achter zijn bureau zitten op een podium in een of andere zaal. De grap zat uiteraard in het nogal saaie beeld dat klaarblijkelijk een volle zaal trok.
Hoe absurd het idee op zich ook mocht lijken, voor de fotografe Alexandra Cool leek het net interessant om schrijvers tijdens hun hoofdbezigheid, met name schrijven, op de gevoelige plaat vast te leggen. Uiteraard zijn gewone kiekjes van de schrijvers gezeten achter hun laptop, typemachine of met de pen in de hand (zijn die er nog?) weinig boeiend en zijn (te) gestileerde foto’s al evenzeer uit den boze voor wie een reëel moment vast wil leggen. Omdat een fotograaf hoe dan ook het schrijfproces en de houding beïnvloeden zou, koos Cool voor een intrigerend idee: de camera obscura.
Het principe is eenvoudig: een kleine doos waarin een gaatje gemaakt wordt waardoor het licht binnenvallen kan, dit valt op een lichtgevoelige plaat waardoor het geregistreerde beeld als foto vastgelegd wordt. Cool gaf aan de verschillende schrijvers die ze wilde “fotograferen” het doosje mee met de vraag het ongeveer een half uur bij hen te plaatsen terwijl ze aan het schrijven waren. Op die manier zou de schrijver niet gestoord worden terwijl zijn/haar bezigheden vastgelegd werden. Door de lange sluitertijd krijgen de beelden bovendien iets schimmigs, vooral wanneer de schrijver meermaals bewogen heeft.
Er is geen maat te trekken op de foto’s die gemaakt zijn tussen 2005 en 2009, elke auteur gaat anders te werk en ieder werkt op zijn manier. Sommige zijn bijna scherp vastgelegd, alsof ze een half uur lang voor zich uitgestaard hebben, terwijl andere niet meer dan een vage en onrustige schim zijn. De ene keer valt er nauwelijks meer dan een laptop of pc te zien terwijl andere auteurs zich in hun bed nestelen of zonder schroom hun hele werkkamer in het proces betrekken, althans zo lijkt het op de foto’s. Het pleit bovendien voor Cool dat ze ook in haar informatie karig geweest is, meer dan naam, een datum en de duur van de opname vermeldt ze niet.
Voor een aantal schrijvers ligt het, niet geheel verwonderlijk, anders. Een aantal onder hen heeft enkele bedenkingen bij zijn of haar foto geplaatst om zo het schrijverschap verder te definiëren. Het doet gelukkig geen afbreuk aan de foto’s op zich die elk voor zichzelf spreken. Cool is zonder aanwezig te zijn nadrukkelijk daar waar de foto’s genomen zijn. Het is haar apparaat en zij besliste waar het neergezet werd, waardoor elke foto een uniciteit met zich meedraagt. Ze dragen een gestileerdheid met zich mee die niet vals aandoet, alsof de schrijvers zich bewust onbewust konden maken van het toestel en zo toch enige authenticiteit creëerden.
Moments Of Writing vetrok vanuit een intrigerend idee en weet dit ten volle waar te maken. De foto’s die Cool maakte van haar auteurs ademen een onwereldse sfeer uit en roepen zo het gevoel op dat ergens het moment waarop de auteur echt auteur is toch vastgelegd kan worden. Het zijn droombeelden die net als de verhalen van de schrijvers met een voet in de realiteit staan maar met de andere in de ideeënwereld die zo vaak ontoegankelijk lijkt.
