Cactus @ MaZ, Brugge, 26 februari 2011
Fans van het betere brute geweld vonden gretig hun weg naar de
‘MaZ’ in Brugge, waar twee Gentse powertrio’s hen stonden op te
wachten. Beide hebben ze één full album uit en beide beschikken ze
over een groeiende cultaanhang, al voetbalt de main act
een paar klassen hoger.
Pieter-Paul Devos van Kapitan Korsakov maande het
publiek aan meer naar voor te komen om de door zwarte draperieën
omhulde ruimte voor het podium op te vullen. Het publiek luisterde
gewillig, al bleef het een stuk kalmer dan het sonische en
lichamelijke geweld dat het trio – en dan vooral de frontman – op
het podium bracht. Pieter-Paul wierp zich op de grond, slingerde
zijn gitaar rond zijn lichaam en wrong zich in allerlei bochten,
uiteraard steeds op zijn snaren rammend. Het trio bracht heel wat
nieuwe songs, die een volwassener, meer conventioneel
powerrockgeluid toonden. Toch was het vooral het betere werk van op
‘Well Hunger‘
zoals ‘When We Were Hookers’ en ‘Cozy Bleeders’, dat overladen met
allerlei effecten op gitaren en zang, de meest blijvende indruk
achterliet.
Een stuk fysiek rustiger, wat ouder, maar muzikaal strakker en
spannender was Drums Are For Parades. Jammer
genoeg zonder saxofoon en violen maar mét mokerslagen op drums en
twee brandende gitaren, maakten de Gentenaars indruk in een korte,
maar gebalde set. Piet Dierickx vuurde als een halfnaakte Dave
Grohl de troepen aan van achter zijn drums, terwijl Wim Reygaert
het publiek vermaakte met droge opmerkingen en lekkere
powerriffs.
Drums Are For
Parades zette Brugge in brand met snedig werk van hun debuut-ep en wakkerde het
vuur nog wat aan met de misschien wat meer verfijnde songs van
‘Master‘. Een
zinderend ‘The Law’ kreeg een inleiding met elektronica, koor en
een verteller, al was geen ervan er fysiek aanwezig uiteraard.
‘Opium Den Idiot Check’ miste wat van de grandeur van de
albumversie (herinner je die geweldige saxlijn) maar maakte veel
goed in snedigheid. Het onweerde boven Brugge bij het geweldige
‘I’m Not Who You Think We Are’ en het lekkere ‘A Salesman’s Pen’
eindigde met een rustbrengend streepje klassiek.
Of we zin hadden om wat te dansen, vroeg Wim zijn publiek, dat de
dans vooral via de nekspieren tot uiting bracht. Met een afsluiter
“voor de ladies” waarin Pieter-Paul in eigen stijl even Wims gitaar
overnam zodat deze laatste met elektronica kon experimenteren,
blies Drums Are For Parades het Brugse publiek nog een laatste keer
omver. Al stonden er op dat moment maar weinigen meer recht.
