
AB, Brussel, 16 februari 2011
Al enkele weken op voorhand was het concert van Twin Shadow in de
AB uitverkocht. Oké, het was de club. Maar toch blijft het straf
dat een Amerikaanse artiest, die nog niet zo lang geleden zijn –
overigens uitstekende – debuut uitbracht en
op ons landelijke radionet totaal genegeerd werd, een Belgische
zaal doet vollopen. Qua verwachtingen zat het dus wel snor. Hoe het
dan uiteindelijk afliep? Wel, dat leest u zo dadelijk. Maar eerst
was er ook een voorprogramma.
Lia Ices, voor mij nog een nobele onbekende,
bracht spaarzame popsongs in de traditie van Feist en Cat Power. En dat
deed ze niet verkeerd, al is dat vrijwel het enige dat ik nog
onthouden heb van haar set. Er zat namelijk van alles net dat
ietsje te weinig in: originaliteit, spanning en vermaak waren
slechts in de minimumdosis aanwezig. Haar bindteksten trouwens ook.
Maar goed, het overgrote deel van het publiek zakte natuurlijk niet
af naar Brussel voor deze breekbare dame. En niet lang na haar
optreden kreeg het publiek waar het voor betaald had: enter George
Lewis Jr., oftewel Twin Shadow.
Een eerste verrassing kwam nog voor de eerste noot. Hoewel hij het
er op zijn album grotendeels in zijn eentje vanaf bracht, had Lewis
immers drie bandleden bij. Met een solide bezetting van drums, bas,
synths, gitaar en zang werd een mokerslag van een concert
afgetrapt. Voor zo’n piepjonge groep viel meteen op hoe strak er
werd gespeeld. En ook de fantastische stem kwam live overtuigend
uit de verf. De band toonde, net als op plaat, duidelijke jaren
tachtig-invloeden, al leek het accent omwille van de bezetting en
de krachtigere vertolkingen iets meer op te schuiven van new wave
naar postpunk.
En ook de geest van Prince was aanwezig,
niet in het minst door het charisma van de frontman, die trouwens
wél op een geestige en zelfzekere manier de nummers aan elkaar
praatte. Zo had hij het onder andere over Gent, sexshopmedewerkers
en dat het Verenigd Koninkrijk toch eigenlijk niet echt bij Europa
hoorde.
Dan rest ons nog even de hoogtepunten op een rij te zetten, en die
waren legio. Een uitmuntend ‘Tyrant Destroyed’ zette de zaal van
bij de intro al meteen in lichterlaaie en ook ‘When We’re Dancing’
kwam live zeer goed tot zijn recht. Het sterkste moment van de
avond was echter een intense versie van ‘Castles In The Snow’. En
ook bisnummer ‘Forget’ wist het publiek een laatste keer mee te
slepen.
Hulde dus voor deze geslaagde avond, waarop ik enkel kan aanmerken
dat het gerust een uurtje langer had mogen duren. Chokri, Schuer,
jullie zijn aan zet.
‘Forget’ is uit bij 4AD.