In het psychedelische rockgenre is het vaak erop of eronder. Terwijl groepen als Thee Oh Sees en The Brian Jonestown Massacre in leven blijven dankzij pure virtuositeit, houdt een groep als The Dandy Warhols het uit dankzij genoeg hitjes. En dan zijn er natuurlijk nog undergroundgroepen als Mondo Drag, helemaal niet onverdienstelijk, maar in het huidige eclectische tijdperk evenmin echt indrukwekkend.
Nochtans trapt Mondo Drag het debuut met het titelnummer “New Rituals” veelbelovend af. Met een constant terugkerend hypnotiserend deuntje dat in een stroomversnelling terechtkomt, heeft New Rituals namelijk van bij het begin de uistraling van een muzikale caleidoscoop. Dat laat het hoesje eveneens vermoeden, want er staan een twintigtal mensen op afgebeeld. Het blijkt echter een even grote reden tot ontnuchtering, want een muzikale sekte is Mondo Drag helaas niet, eerder een vijfkoppige psychedelische garagegroep, voor de gelegenheid poserend met een hoopje vrienden, hiermee refererend naar voorbeeldgroepen uit de jaren zestig als The Incredible String Band, met gelijkaardige platenhoezen.
Toch is er wel degelijk reden tot licht optimisme. In “Light As A Feather” komt er namelijk een saxofoon aan te pas, wat het nummer samen met speciale geluidseffecten en loops naar een hoger niveau tilt. Opvolger “Love Me Like A Stranger” maakt echter even duidelijk waarom Mondo Drag enkele lengtes tekort komt: de lang uitgerekte rustige stukken waren ten tijde van The Doors ongetwijfeld wel cool, maar klinken nu ongelofelijk cliché omdat wij in het nieuwe millennium toch al heel wat meer gewoon zijn. Uiteindelijk liggen er anno 2011 immers een hoop fantasierijkere invloeden zomaar voor het grijpen en hier heeft Mondo Drag geen oren naar. Meer nog: New Rituals klinkt echt alsof het tijdens de jaren zeventig is opgenomen, toen er nog helemaal geen sprake kon zijn van blootstelling.
Dat conservatieve karakter lijkt een klein beetje te verwateren met het country-achtige “Come Through” dat op een plaat van The Dandy Warhols bijvoorbeeld helemaal niet verkeerd zou staan omdat het net wat welgekomen afwisseling zou brengen, maar hier vooral duidelijk maakt dat Mondo Drag een groep is met een degout voor moderne popmuziek. Een beter effect heeft “Black River” dat met Indische wereldmuziek lijkt te flirten en hierdoor weliswaar evenmin een moderne indruk maakt, maar toch net iets minder platgereden paden bewandelt. Het introduceren van wereldmuziek in het psychedelische rock-’n-roll-wereldje is uiteindelijk immers een idee waar nog niet veel mee gedaan is en waarmee Mondo Drag bijgevolg wél nog potjes kan breken.
Op New Rituals blijft een dergelijke piste echter beperkt tot een fantasierijke opflakkering, want met nummers als “My, Oh My” en “Tallest Tales” keert het combo alweer terug naar de beperkte bezetting van psychedelische gitaren en Hammond-orgels. Dat hypnotiserende teksten dat beproefde recept hier en daar met wat extra hulp van een harde metal-inslag mogen helpen inkleuren, is leuk, maar helaas onvoldoende om het plaatje tot boven het gemiddelde niveau te tillen.
Dat het belang van Mondo Drag weg te relativeren valt, mag bijgevolg niemand verbazen. In een tijd waarin The Brian Jonestown Massacre de muren tussen rock-’n-roll en elektronica met logge sloophamers neerhaalt en Thee Oh Sees erin slaagt om vijftig jaar rockgeschiedenis in een harmonieuze psychedelische mix te gieten, is New Rituals namelijk niets meer dan een vintageproduct: leuk om op een dode zondag eens te consumeren, maar allerminst een plaat om nieuwe generaties psychedelische rockers mee te inspireren.
