XL, 2011
Een plaatsje helemaal bovenaan de jaarlijkse BBC Sound of-lijst
katapulteerde de nog piepjonge Adele Wadkins in 2008 meteen naar
het sterrendom. Aanvankelijk strooide de pers nogal kwistig met
vergelijkingen, waarvan “de blanke Amy Winehouse” niet alleen de
meest populaire, maar ook de meest onterechte bleek te zijn. Hoewel
er een herkenbare soul- en funkvibe hing rond Adeles debuutalbum
‘19‘, koos
zij voor een meer smoothe, jazzy aanpak en wist ze een
perfecte synthese te brengen van hedendaags songschrijven en
klassieke arrangementen. Wij houden het eerder op een vergelijking
met de vroege Norah Jones, al kan die laatste alleen maar jaloers
hunkeren naar de dijk van een stem waar Adele mee uitpakt. Het
debuutjaar van deze vurige rosse eindigde met twee Grammy’s, eentje
voor Best New Artist en eentje voor Best Female Vocal Pop
Performance.
Voor haar tweede langspeler, ’21’, stak Adele de Grote Oceaan
over om samen te werken met Rick Rubin, producer van onder meer
Shakira, Red Hot Chili Peppers en de ‘American Recordings‘
van Johnny Cash. Voor beginnende popsterren staat zo’n samenwerking
veelal garant voor flirten met de rand van overproductie, een
vooringenomenheid die wordt bevestigd door ’21’. Over het
hitpotentieel van dit album zal u ons alvast niet horen klagen,
maar meer dan de helft van de songs doet bij ons dan ook meteen een
belletje rinkelen. Bij de start van ‘Rumour Has It’ denken we
meteen aan ‘Black
Horse and the Cherry Tree‘ van KT Tunstall en de
onweerstaanbare hook die deze hit voortstuwde.
Zowel de piano als de strijkers in ‘Turning Tables’ hebben veel
weg van bepaalde stukjes uit Rihanna‘s
‘Unfaithful’ of zelfs ‘Apologize’ van OneRepublic. Ook het
pianowerk in ‘He Won’t Go’ klinkt ons vagelijk bekend in de oren,
vast omdat we een jaar lang met ‘Empire State of Mind’ om de oren
werden geslagen. ‘Take It All’ lijkt ons dan weer een nummer dat op
het lijf van onze eigenste Natalia geschreven is. We beweren
geenszins dat deze gelijkenissen bewust tot stand zijn gekomen,
maar het is wel een veeg teken dat de frisheid en originaliteit die
Adeles debuut zo welkom maakten hier niet meer volop aanwezig
zijn.
Wat ’21’ dan weer wel met kop en schouders boven de gemiddelde
would-be soulprinsesjes uit doet steken is de stem van
Wadkins. Zonder ooit geforceerd, overdramatisch of ongeloofwaardig
te klinken slaat ze de hoogste noten met een onfeilbaar gevoel voor
timing aan, waardoor ballads als ‘One and Only’, ‘Someone Like You’
en ‘Do You Remember’ geheid voor kippenvel zorgen. Meer up-tempo
songs zoals single ‘Rolling in the Deep’ en ‘Set Fire to the Rain’
werken dan weer – ongewild – hevig op onze
heupwiegcapaciteiten.
Toegegeven, persoonlijk zijn we geen gigantische fans van de
wildgroei aan jonge vrouwen die soul brengen, of pogingen tot
ondernemen. Mochten we er echter eentje moeten uitpikken dan hebben
we toch het meeste sympathie voor Adele, die met deze tweede worp
haar kunnen bevestigt, maar verder niet verrast. Funky, eerlijk,
meer dan degelijk en vooral niét zielloos.
Adele speelt op 5 april 2011 in het Koninklijk Circus.
Tickets te bestellen via Live Nation.
