Je moet het ze wel nageven, die van Trail of Dead: nooit een
blad voor de mond gehouden. Met die kennis wachtte ik vol ongeduld
op het telefoontje van ene Jason Reece, samen met Conrad Keely
stichtend lid van de band. Alle digitale vooruitgangen ten spijt
zorgde de voice-over-IP-technologie voor goed tien minuten
vertraging, dus er bleven nog wat vragen onbeantwoord. Maar we
zullen volgens de band wel over het belangrijkste gepraat hebben,
namelijk de nieuwe plaat. Die plaat heet trouwens ‘Tao of the
Dead’; als ik naarstig gewerkt heb, kunt u deze week ook een
recensie van
dat album terugvinden op deze gezegende webstek.
enola: Misschien beginnen we toch best bij jullie nieuwe album;
ik neem aan dat je mij om die reden belt. Kun je mij eerst en
vooral vertellen of jullie met een ander plan de studio in zijn
gegaan in vergelijking met ‘The Century of Self’? Was er een andere
manier van werken voorzien? De plaat klinkt namelijk wat
strakker.
Jason: “Jij vindt hem strakker klinken? Mooi! We hebben de koppen
wel bij elkaar gestoken om te beslissen hoe we deze plaat zouden
gaan opnemen. In het verleden jamden we vaker uren aan een stuk op
zoek naar nummers, aangezien we zelf een studio bezaten. Dit keer
wouden we een soort roadmap samenstellen. We hebben voor onszelf
een demo opgenomen, en dat heeft echt vruchten afgeworpen; in feite
hadden we zoiets nog nooit gedaan.”
enola: Temidden de opnames van ‘The Century of Self’ is er een
producerwissel geweest. Heeft de stabiliteit waarmee jullie konden
werken [één opnamelocatie, één producer; nvdr] een
positieve invloed gehad?
Jason: “Ik denk dat we ons beter voelden bij het maken van dit
album; we waren echt enthousiast over ons werk. Platen maken kan
soms echt een pijnlijke, uitputtende bezigheid zijn of het kan ook
erg leuk zijn. Dat slingert heen en weer van dag tot dag. Deze keer
waren er alvast meer positieve dagen en de interactie leek veel
beter te lopen. Wanneer iedereen gefocust bezig is en de afleiding
miniem is, kun je optimaal werken.”
enola: Laten we het dan maar over de muziek hebben. Misschien
vergis ik me, maar de zang lijkt voor ‘Tao of the Dead’
evenwichtiger verdeeld te zijn. Wordt daar eigenlijk over
gediscussieerd, of lijken dergelijke beslissingen zichzelf te
nemen?
Jason: “Het plan was om van deze plaat een groepsgebeuren te maken.
Vroeger schreef Conrad songs op zijn eentje om ze vervolgens aan de
band voor te stellen en vice versa. We zijn echt samen gaan
schrijven, op zoek naar ideeën voor teksten en muziek. We kennen
mekaar ook lang genoeg om openhartig te zijn over andermans
materiaal.”
enola: Gezien de titel van jullie nieuwste en de persknipsels die
ik in handen kreeg, lijkt het veilig te stellen dat jullie
beïnvloed zijn door taoïstische geschriften.
Jason: “Ja, inderdaad. We hingen op een dag wat rond in de studio –
we hadden toen nog geen teksten geschreven – en het kan soms echt
moeilijk zijn om iets relevants neer te pennen. Je wil in ieder
geval herhaling en overdrijving vermijden, de clichés uit de weg
gaan, zeg maar. Er zijn een pak tekstuele ideeën die we graag
zouden opgraven, en de Tao Te Tjing leek een goede bron voor ideeën
die tegelijk actueel en alomvattend zijn. De Tao Te Tjing is een
boek dat je voornamelijk moet zien als een levenswijzer. Niet dat
iedereen zich volgens ons moet bekeren tot het taoïsme, maar de
filosofie was voor ons erg interessant en aantrekkelijk, vooral de
etherische ideeën rond leven en dood en hoe ze met elkaar in
verbinding staan.”
“Een ander idee waar we veel uit hebben geput is onze Amerikaanse
cultuur, dat eens zo grootse gegeven dat nu een rottend lijk
geworden is. Je hoeft maar naar populaire cultuur in USA te kijken,
die is zo plat en belachelijk geworden. Wij hebben die cultuur, en
onze rol in die cultuur, altijd in vraag willen stellen. Nouja, het
lijkt eerder alsof we er niet in passen. We lijken altijd maar
tegen de stroom in te varen.”
Songs om de tand des tijds te doorstaan
enola: Je gaat ook specifiek in op rockmuziek en hoe die door
de jaren heen veranderd is, of niet meer bestaat.
Jason: “Het nummer ‘Pure Radio Cosplay’ gaat inderdaad over
rock-‘n-roll, wat vroeger een uiting van rebellie was, muziek met
energie en de kracht om zichzelf en de overheid in vraag te
stellen. Het ging om het overschrijden van grenzen. Nu lijkt rock
precies een kostuum dat je aantrekt. Het gaat om wie je bereikt via
MySpace en Facebook. Het heeft nog maar weinig met muziek te maken.
Misschien veroordeel ik ze iets te snel, maar ik zie veel jongere
bands die niet om de juiste redenen muziek maken.”
Jullie muziek was altijd al gelaagd met tempo- en stijlwissels
binnen eenzelfde nummer, kortom: er leek altijd een allesomvattende
structuur aanwezig te zijn. Nu heb je dat ook visueel duidelijk
gemaakt voor zij die de plaat in huis halen.
Jason: “Voor ons was de directe manier waarop de muziek gemaakt
werd een belangrijke factor. Ook al passen alle nummers in
eenzelfde conceptueel kader, elke song heeft zijn identiteit en een
eigen doel. In elk nummer doen en zeggen we het nodige en stappen
dan meteen over op het volgende. Het heeft wat weg van dromen. In
mijn dromen gaat het vaak als volgt: ik ga van de ene scène in snel
tempo over op de andere; eerst ben ik in een kamer, daarna tussen
de velden, dan weer in een bos. We ambiëren ook met onze platen
iets filmachtigs te doen, dat proberen we al een hele tijd, of
onszelf een gek doel opleggen. Bij het opnemen van ons debuut
zeiden we dan: “Goed, we maken een punkrockversie van Pink Floyds
‘Dark Side of the Moon'”. Niet dat het album dan ook zo uitdraait,
maar we hebben wel een vooropgesteld doel.”
Is ‘Tao of the Dead’ het summum van jullie drang naar
intertekstualiteit? Hoe is die eigenlijk gegroeid?
Jason: “Wij verslinden allemaal tonnen boeken en films. Voor mij
staan al die zaken in verbinding, of je nu een boek leest, een film
bekijkt of een optreden bijwoont. Kijk maar naar Patti Smith, die
zowel dichteres als zangeres is. Die combinatiemogelijkheden
trekken ons geweldig aan. Jongere muzikanten lijken het simpeler
aan te pakken, en dat stoort me. Ik vind het gebruik van de
geschiedenis om nummers te schrijven belangrijk. Noem mij gerust
intellectualistisch. Het heeft mij gewoon altijd gefascineerd. In
plaats van te schrijven over meisjes en relaties, schrijf ik liever
over een kunstwerk aan een meer in Utah waar niemand ooit komt. De
gedachte iets te willen maken dat de tand des tijds zal doorstaan,
dat vind ik belangrijk. Ik heb gerust geprobeerd een liefdesliedje
te schrijven. Ik moet op een dag toch eens een ballad schrijven.
Dat is wat mijn vrouw graag zou willen.”
enola: Dat teruggrijpen naar het oudere om het nieuwe te voeden
doet denken aan de vroeg-postmodernistische stroming na de Tweede
Wereldoorlog in de VS. Auteurs grepen vaak terug naar fabels,
religieuze verhalen en andere teksten uit de orale of vroege
literaire traditie om ze dan te herschrijven. Moet ik jouw
opmerkingen in een dergelijk licht zien, heb je sympathie voor
dergelijke ideeën?
Jason: “Ja, ik ga zelf ook op zoek naar boeken en auteurs die
zoiets trachten te doen. Een van de dichters waar ik me in verdiept
heb is Charles Bukowski. Hij schrijft er op los over dronkenschap
en rondhangen in cafés, maar dan heb je ook zijn andere gedichten
die erg abstract zijn. Zo heb ik altijd willen schrijven. Bij het
schrijven van een lied denk ik altijd: “Dit is wat ik wil
overbrengen, maar niet op een voor de hand liggende manier”. Het is
zoeken naar frisse en bizarre beeldspraak. Al was het maar om een
saaie tekst te vermijden. Ik hoop dat je onze teksten als een
gedicht kunt lezen. Nu, anderen willen dat helemaal niet en vinden
dat pretentieus.”
Niemand weet echt wat er bij het songwriting gebeurt
enola: Als ik door mijn persknipsels blader, wordt meermaals
vermeld dat jullie teruggrijpen naar enkele van jullie muzikale
helden, ondermeer ook krautrockgroepen als Neu! en Kraftwerk.
Volgens dat Motorikstramien is ‘The Fairlight Pendant’ het
duidelijkste voorbeeld…
Jason: “Dat zijn de tandwielen in Conrad Keely’s brein. Soms gaat
hij graag nieuwe gebieden verkennen.”
Maar het klinkt alsof jullie dit nummer ook echt met gusto
spelen. Wat voel je wanneer je jezelf in een dergelijk muzikaal
kader dwingt?
Jason: “Daar hebben we niet bij stilgestaan, denk ik. Het gaat er
gewoon om of je muzikaal op de zelfde lijn zit. Vaak begint het bij
ons gewoon als een hoop mensen in een studio en heel wat lawaai,
niemand weet echt wat er gebeurt. Uit dat jammen ontstaan dan wel
eens pareltjes.”
Nu zit Trail of Dead met muzikanten die gelijkaardige mogelijkheden
hebben, meerdere drummers, veel overlappende muzikale
achtergronden. Hoe worden de rollen bepaald eens een song de groep
bereikt?
Jason: “Doorgaans is het een organisch proces. Soms komen leden van
de groep met nummers die helemaal niet bij onze esthetiek passen,
ook al is deze vrij vaag gedefinieerd. Meestal weten Conrad en ik
of iets al dan niet zal klinken. Als het niet goed genoeg is,
verdwijnt dat materiaal ook gewoon. Niemand heeft daar
moeilijkheden mee, zo gaat het nu eenmaal. Als je twintig ideeën
hebt, en er blijft er één koppig rondzweven, dan is dat aardig. We
zijn erg kieskeurig.”
“Het rare is dat Conrad en ik nog steeds de enige permanente leden
zijn. We hebben al veel werk gestoken in Trail of Dead, maar het is
een eindeloos komen en gaan geweest van leden. Het blijft ons
verbazen dat mensen het moeilijk vinden om met ons samen te werken.
Sommigen verlaten de band natuurlijk ook om hun leven een andere
wending te geven.”
enola: Heb je vaak te maken gehad met mensen die uitgeblust waren
na een tournee?
Jason: “Dat gebeurt, ja. Mensen veranderen ook op tournee, ze
worden gek. Ze beginnen te zuipen, nemen te veel drugs, veel idioot
gedrag. Het is belangrijk je te concentreren op de muziek en waarom
je dit pad gekozen hebt. Je bent in een band beginnen spelen omdat
je de drang voelde om muziek te maken, om iets uit te dragen buiten
je onmiddellijke invloedssfeer. Als je dat vergeet, drijf je af van
het oorspronkelijke plan. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik heb op
het punt gestaan de band op te geven, maar wanneer ik dan
terugkeerde was er een grote drive en inspiratie. Voor deze nieuwe
plaat heeft iedereen veel inzet getoond. We kunnen zeggen dat we er
fier op zijn, ongeacht de reacties. En als niemand nog iets geeft
om onze band, dan zijn we nog steeds te koppig om te
verdwijnen.”
Onze tijd dringt, dus vlug nog een vraag over de Europese tournee.
Is Rival Schools het ideale tourgezelschap voor jullie? Zijn jullie
zelf fans?
Jason: “Ik ben fan, ja. We kennen ze ook al jaren. We hebben al
eens min of meer samen met hen gespeeld op festivals in 2004. Het
leek een goed idee te zijn; ik hoop dat hun fans onze muziek goed
vinden en vice versa, dat zou het veel aangenamer maken. Hun muziek
klinkt anders, maar tekstueel zijn er wel raakvlakken. Er is
natuurlijk ook heel wat geschiedenis in die band aanwezig, met
leden uit Quicksand, Gorilla Biscuits…”
Het is natuurlijk niets nieuws voor Trail of Dead om het podium te
delen met bands die helemaal anders klinken.
Jason: “Dat klopt, ik ken eigenljik geen bands die onze sound
delen. Broken
Social Scene, misschien? Daar zit wat Trail of Dead in, dat
geven ze zelf toe. Blijkbaar speelden ze vroeger covers van onze
nummers.”
Rest ons enkel Jason Reece en de lui van EMI te bedanken. ..And You
Will Know Us By the Trail of Dead speelt op 2 april in de Ancienne
Belgique.
