Wie Onslaught had afgeschreven na het geflopte album ‘In Search of
Sanity’, mag nu eerbiedig terugkrabbelen. Deze ouwe rotten in het
vak laten zich niet meer leiden door de commerciële belangen van
hun platenlabel. Ze doen lekker eigenwijs hun eigen ding, dus
vergeet de te gepolijste plaat uit 1989 en focus op de strakke
nieuweling. ‘Sounds of Violence’ wint dan misschien geen
originaliteitsprijs, het plaatje heeft wel een enorme
slagkracht.
Onslaught is officieel een Britse band, maar toch klinken ze
opnieuw erg Amerikaans. Vooral het moderne geluid laat horen dat ze
goed naar Amerikaanse acts als Death Angel en
Exodus hebben
geluisterd. En dan zijn er nog de catchy refreinen met een
hoge meebrul- en herinneringsfactor. Minder typisch is hun
terugkeer naar de punkroots van de groep. Bijna dertig jaar geleden
ging Onslaught van start als een ode aan de hoogdagen van de
punk.
Hun dromen om er ooit zelf een vooraanstaande rol in te spelen
borgen ze echter vlug op, toen ze ontdekten waar ze echt goed in
waren: oerdegelijke thrash. In de beginjaren hadden ze zelfs een
belangrijke invloed op dat andere groeiende subgenre, deathmetal.
Op ‘Sounds of Violence’ is er nu weer enige ruimte voor nostalgie.
De liefde voor punk van vroeger is duidelijk hoorbaar in het
gitaarspel.
Specifieke luistertips zijn er niet. Het niveau van de nummers is
overal moordend hoog, wat de volledige plaat een aanrader maakt.
Bonusnummer ‘Bomber’ springt wel in het gehoor omdat dat minder
nauw aansluit bij de rest van de muziek. Het gaat hier over een
Motörhead cover op kruissnelheid opgenomen. Op zich niks
bijzonders, behalve dan dat Phil Campbell himself,
gitarist van het legendarische Motörhead, zich liet
strikken om mee te spelen op deze versie.
Naast de uitstekende kwaliteit valt de agressiviteit van dit
schijfje sterk op. Hoewel metalbands sowieso niet vies zijn van een
portie negatieve instelling, klinkt dit wel erg rauw en kwaad. In
‘Hatebox’ wordt er enthousiast “Viva la Hate” gescandeerd.
Traditioneel moet vooral religie er aan geloven in ‘Godhead’ en
‘Antitheist’, maar verder worden nog een pak andere irritaties
aangekaart. Dat allemaal begeleid door het gepaste streepje muziek.
Of moeten we zeggen de gepaste vuile veeg herrie?
Hoe dan ook stellen deze Britse thrashers hier een stevig statement
dat gehoord mag worden. Deze vijfde is niet hun invloedrijkste,
maar wel een van hun beste. Voor wie nog niet bekend is met het
werk van Onslaught, is dit een mooie kans om hen op hun best te
ontdekken.
