Metal en Italië, het is meestal een tenenkrullende combinatie. Veel
meer dan clichématige powermetal waait er zelden over, maar met
Aborym hebben ze toch en brok kwaliteit in huis. Deze band klinkt
uiterst origineel en is niet vies van enig experimenteergedrag. Een
labeltje kleven is moeilijk en doet de muziek eigenlijk oneer aan.
Als het dan toch moet, gaan we voor industriële black, doorspekt
met tal van frisse ideeën. Voor de bezielers van Aborym is dit hun
opgestoken middelvinger naar de vastgeroeste regeltjes in
blackmetalland.
‘Psychogrotesque’ is letterlijk een groteske wandeling geworden
door de menselijke psyche. Het is een conceptplaat met als
onderwerp waanzin. Dat hoor je er ook aan, want de uitwerking is
niet alleen waanzinnig goed, de muziek zelf doopt je ook in de
perfecte sfeer onder. Als start krijgen we bijvoorbeeld een
geluidenmix die niet zou misstaan bij de begingeneriek van een
horrorfilm. En daarna volgen er nog veel meer bevreemdende
ervaringen. Er waait geregeld een atmosferisch stukje saxofoon
langs dat abrupt omslaat in pure techno of opera. Of er wordt nog
meer ongebruikelijks aangeboden in de vorm van een volledig
ingesproken nummer. Zanger Malfeitor fluistert zijn lugubere
verhaal in je oor. Een echt kippenvelmoment.
De opzet van dit album is al even innovatief als de muziek zelf.
Een conceptverhaal op zich is niks nieuws. Elke groep muzikanten
die al even meedraait, waagt er zich wel eens aan. De uitwerking is
echter minder alledaags. Eigenlijk bevat deze plaat slechts één
lang stuk muziek, maar om alles toch wat duidelijker te maken, is
er een onderverdeling gemaakt in tien hoofdstukken. Net als in een
klassieke roman zijn die aangeduid met Romeinse cijfers en sluiten
ze naadloos op elkaar aan. Als de teksten er op nagelezen worden,
valt er een korte novelle te ontdekken. Edgar Allen Poe zou er
jaloers op geweest zijn. Het geheel hangt op die manier stevig aan
elkaar en, nog beter, verveelt nooit. Niet evident bij de
presentatie van een blok muziek van vijftig minuten zonder
duidelijke refreinen of strofes. Het is een wonder dat dit met
zoveel gemak lekker coherent blijft.
Er wordt op ‘Psychogrotesque’ gedreven gespeeld met contrasten en
vreemde overgangen. Soms wordt het jazzy en soms barst er een brok
puur metalgeweld los. Dat maakt de muzikale ervaring alleen maar
boeiender. Dit plaatje is een ontdekkingsreis en een leerschool
voor die massa bands die vasthoudt aan alle tradities. Waar zij
moeten knokken om niet te verzuipen in het recente overaanbod,
springt Aborym erbovenuit met een totaal nieuwe ervaring. De moeite
van het ontdekken waard!
