Not Not Fun, 2010
Naast Gatekeeper is er nog eentje die zich gaarne toelegt op de
zogenaamde horrordisco. Niet echt een genre zoals witch
house, maar gewoon: een term die wij ook gebruikten bij de
recensie van ‘Giza’ en die voor ons redelijk accuraat omschrijft
hoe je het geluid van Umberto moet vatten. Zijnde: zwaar op
allerhande eighties-materiaal gestoelde, naar zowel
industrial als techno knipogende en hoogst experimentele
feestmuziek. Alleen gaat Umberto veel minder dan Gatekeeper die
party-toer op en neigt tweede lp ‘Prophecy of the Black Widow’
sterk naar aardedonkere drone. Gemeenschappelijk punt
tussen de twee groepen is dan vooral de diep ingebakken voorliefde
voor John Carpenter-soundtracks en, meer algemeen, een brede,
filmische sound.
Net zoals wij ‘Giza’ vergeleken met een nachtmerrieachtige
droomwereld vol spoken en andere weirdo’s, is er ook voor Umberto
een bepaald beeld dat wij maar niet uit ons hoofd krijgen gebrand.
Als wij luisteren naar ‘Prophecy of the Black Widow’, dan horen wij
de lichtjes tacky opbouw naar een verwoestende boss
fight in oeroude videogames zoals vooral ‘Doom’ of zelfs een
extreem duistere versie van ‘Super Mario Bros.’ Op gebied van
aanpak lijkt Umberto bovendien op Games, het Daniel
Lopatin-project waarin de dronemeester heel erg foute geluiden uit
de eighties ging gebruiken om heerlijke zomerpop te maken –
zomerpop dan wel met zo veel hoeken af dat er nog weinig meer dan
een rechte lijn overschiet. De geluiden die Umberto produceert zijn
minstens zo fout, maar ook hier wérken ze, zij het dan op een
totaal andere manier.
Alles aan ‘Prophecy of the Black Widow’ schreeuwt
synth-soundtracks uit de eighties, of dat nu gaat om
Giorgio Moroder of Vangelis: luister naar ‘Widow of the Web’ en
probeer maar eens niét aan een gedateerde horrorfilm te denken.
(Of, in het geval van dat nummer: aan een dungeon level
uit oude arcadegames – ’t is om nostalgisch van te worden terwijl
het een nummer van luttele maanden oud is!) De referentie bij
uitstek blijft echter John Carpenter, die steevast zijn eigen
soundtracks schreef, en zijn werk voor films als ‘Assault
On Precinct 13’ of ‘The Fog’. Bij deze ook een ideaal excuus om die
nog eens te herontdekken.
En toch verweeft Umberto ook complexe flarden noise en
striemende stukjes moderne elektronica in wat voor de rest een
eerbetoon is aan alles wat het allerfoutst was in het gouden
decennium van de wansmaak. (Horen wij daar soms iets passeren dat
lijkt op hair metal?) Het zijn die subtiele (ach ja, subtiel is
misschien niet het juiste woord) toetsen die van ‘Prophecy of the
Black Widow’ meer maken dan een geslaagde gimmick. Zoals Not Not
Fun het zelf omschrijft: Umberto maakt hier iets dat klinkt als een
“Italo goth-synth horror-score” maar dat je tevens zou kunnen
bestempelen als een “early/mid-80s creep-scape” dat af en toe
geplaagd wordt door “eerie nightmare keyboard riffs and witch-disco
breakouts”. Haal de neonlichten, de rookmachines en de keytars maar
alvast boven want ‘Prophecy of the Black Widow’ is een van de meest
geflipt eigenzinnige popalbums van het jaar.
Noot: Als iemand ooit op het lumineuze idee komt van nog eens
een ‘Doom‘-film
te maken, gelieve dan wel de common decency te hebben om Umberto te
vragen voor de soundtrack, ja? Dank bij voorbaat.
