Op een anders eenzame vrijdagavond zou enola zomerherinneringen
ophalen in de vorm van onweerstaanbare balkan beats die eerder dit
jaar te gast waren op Cactusfestival en Dour. De groep in kwestie
heet Balkan Beat Box en is in feite helemaal niet afkomstig uit
Zuid-Oost Europa. Dit collectief zag het levenslicht in New York
maar haalde echter wel zijn mosterd bij opwindende balkanritmes en
vertaalde deze naar toegankelijker feestgedruis waar menig
festivalganger zijn hartje wist aan op te halen aan het begin van
deze zomer. Het zal dan ook niemand verbazen dat menig
aficionado zijn weg vond naar Leuven op deze winterse
avond en – al was het maar voor even – zich weer in temperaturen
van om en bij de dertig graden waande.
Aanleiding voor al deze optredens is het in april uitgebrachte
‘Blue Eyed Black Boy’, inmiddels de derde plaat van Tamir Muskat en
de zijnen. Hierin bewezen zij eens te meer van verschillende
muzikale markten thuis te zijn: de energetische balkandeuntjes
worden gecombineerd met heel wat gipsyinvloeden en oriëntaalse
klanken. Dansbaar eclecticisme ten top dus, tot groot jolijt van
iedere liefhebber in het publiek.
Als opwarmertje toonden de Antwerpenaren van Tsiganisation
Project dat ook Belgen weten wat goede Oost-Europese
muziek is. Hun enthousiasme bleek alvast van gigantische aard: het
is geen toeval dat het dj-duo ook wel vergeleken wordt met een paar
Duracell-konijnen. Ook hier vinden we invloeden van heinde en verre
terug. Zo worden hun balkan beats afgewisseld met heel wat roots,
kuduro, ska en zelfs dubstep. Ook Stromae vond zijn weg naar de
playlist als bewijs dat Tsiganisation Project niet vies is van wat
commercieel gedoe zolang het zeer dansbaar blijft. Het publiek leek
zich haast in iedere stijl thuis te voelen en was zo helemaal
klaargestoomd voor de pletwals die hen later op de avond te wachten
stond.
Overweldigen deed het feestgedruis van Balkan Beat
Box zeker. Het enthousiasme van het publiek was niet meer
binnen de perken te houden en er werd duchtig rondgesprongen en
zwoel gedanst op de hemelse geluiden die BBB wist te produceren. Zo
maakten onder meer ‘War Again’, ‘Move it’ en Kabulectro’ van hun
laatste cd het mooie weer, alsook klassieker ‘Hermetico’ –
“Booya booya!” – afkomstig van hun vorige ‘Nu Med’. In de
mimiek van iedere muzikant stond niets anders dan geconcentreerde
vrolijkheid af te lezen. Ieder instrument kreeg tevens minstens een
keer de kans om de hoofdrol in een nummer te vertolken. Zo zal het
u niet verbazen dat wij vooral onder de indruk waren van saxofonist
Ori Kaplan, u misschien bekend door zijn rijk verleden bij Gogol
Bordello.
De zomerse geestdrift was zo alomtegenwoordig dat we haast vergeten
waren dat we ons niet in de Dance Hall op Dour bevonden, maar in
een Leuvense concertzaal bij temperaturen die het nulpunt durfden
te benaderen. En laat dat nu het minpunt aan dit concert zijn.
Heerlijk was het zeker, maar het gaat het festivalgevoel toch niet
te boven. Gedoemd zijn we om deze passage door ons land te
vergelijken met eerdere optredens op eigen bodem, en in alle
eerlijkheid moet worden toegegeven dat niets het gevoel van een
zweterige Dance Hall overtreft, vol uitgelaten festivalgangers en
met een binnensmokkelde wijnzak vol sangría die ons immer in
vervoering kon brengen en onze danspassen zo optimaal wist te
coördineren.
Afsluiten deed een andere Antwerpse dj die heel wat meer faam
geniet dan zijn jongere collega’s. Merdan Taplak
staat inmiddels bekend als de referentie in ons land als het op het
mixen van wereldse klanken met de elektronica van het moment
aankomt. Een afterparty van korte duur voor ons weliswaar, want
onze trein zou niet wachten tot wij volledig verzadigd van het
feesten waren – wellicht omdat de NMBS maar al te goed doorhad dat
dit wel eens de hele nacht zou kunnen duren. Op de gezichten van
getogen Leuvenaars zelf stond echter het tegendeel te lezen: zij
hadden er nog lang geen genoeg van en gaven de indruk dat zij wel
nog het ochtendgloren zouden bekampen indien de inspirerende
balkanritmes zouden blijven komen. Hoe het werkelijk afgelopen is
in Leuven zal ondergetekende wellicht nooit te weten komen, maar
uitkijken doet ze wel al naar een nieuw festivalseizoen vol
dergelijke oriëntaalse klanken. Booya booya!
