AB, Brussel, 28 november 2010
Tien jaar geleden maakte ondergetekende voor het eerst live kennis
met Macy Gray, in dezelfde zaal als deze avond maar met een pak
minder verwachtingen natuurlijk. Met enkel de radiohit ‘I try’
onder de arm betrad ze schandelijk laat mak het podium met een
ongetemde haarbos, een blauwe pyjama en een gedesinteresseerde blik
om te beginnen aan een spettererend concert dat jaren later nog
steeds als één van de beste live-debuten te boek staat. De locatie
en het kapsel zijn hetzelfde gebleven, maar voorts was een rondje
‘zoek de tien verschillen’ nooit ze gemakkelijk. Gray mag dan wel
een nonchalante stage persona neerzetten, ze is
ondertussen een showbizzdame geworden die stipt op tijd de bühne
betreedt en verlaat, tot driemaal toe een kledingwissel inplant en
hier en daar zelfs enkele danspassen synchroniseert met die van
haar backing vocaliste. Is het concert dan nog steeds zo
spetterend? Wel …
Ja, een Macy Gray-gig is nog steeds één groot feest. Aangepord door
de voluptueuze MC van dienst stond de AB nog voor Gray zelf het
podium betrad al mee te schudden bij de eerste noten van ‘Ghetto
Love’. Die vormden het startschot voor een set die alle hits
bundelde en spaarzaam aanvulde met wat materiaal uit ‘The Sellout’,
haar jongste langspeler. Na het clichématige ‘Big’ is ‘The Sellout’
nog eens een plaat waarmee Gray zich zonder schaamrood de baan op
mag wagen en waaruit dus wat meer geput zou mogen worden. Edoch, de
gouwen ouwen lijken natuurlijk niet meer te overtreffen: een
totally funked up ‘Caligula’, ‘Why Didn’t You Call Me’ of
het met gitaren verscherpte ‘Demons’, om maar enkele voorbeelden te
geven. Een rustpunt werd uitgesteld tot de ‘I Try’-finale, maar
zelfs een versneld ‘Sweet Baby’ ging erin als zoete koek. ‘Still’
gedijt dan weer beter in alle stilte in plaats van in de
artificiële reggae-mix die ons gepresenteerd werd. Ook de
karakteristieke stem is er nog steeds: in het begin moest ze even
opwarmen – in ‘Kissed it’ klonk ze bij momenten werkelijk als Daisy
Duck met een keelontsteking – maar na enkele nummers wist je weer
waarom je ooit verliefd werd op dit gekwaak. Zelfs een klassieker
als ‘Creep’ zet ze moeiteloos naar haar hand, door de typerende
klankkleur alleen al.
Neen, de vonken vliegen niet meer zo talrijk van de set af als tien
jaar geleden en wel omdat hij daar te duidelijk naar streeft. De
soms lang uitgesponnen jams werkten het tempo meer dan eens tegen,
de ruwe kantjes van het vroegere werk waren weggepolijst en de
succesvolle party trics van vroegere concerten werden schaamteloos
overgedaan. Nog maar eens mocht een roadie ‘Oblivion’ met cuecards
begeleiden, nog maar eens verwerkte ‘Sexual Revolution’ stukjes ‘Do
Ya Think I’m Sexy’ en ‘Groove Is in the Heart’. Bovendien had je
soms het gevoel naar een optreden van ‘The Macy Gray Band’ te
kijken: soms werden toch wel heel grote stukken van de songs aan de
band overgelaten terwijl Miss Macy aan de kant wat met de duimen
zat te draaien. Ook tijdens de kledingwissels liet ze ons
minutenlang in het gezelschap van haar band. Gelukkig beschikte ze
over een hoogst enthousiaste achtergrondzangeres die pas van de
Soul Train afgestapt leek. Met een klok van een stem luisterde ze
de meeste nummers op en herwerkte ze tussendoor ‘Nothing Else
Matters’ tot vonkende soul met een knipoog naar de Bondsongs van
weleer. Allemaal alleraardigst om te horen, maar natuurlijk niet
datgene waarvoor we een ticket aanschaften.
Het is voor Gray dus toch tijd om zich eens te bezinnen en naar het
beginpunt terug te keren. Ze bouwt nog steeds een fijn feestje,
maar kwijt zich wel heel makkelijk van haar rol als frontvrouw.
Graag de volgende keer weer wat minder gepolijst, wat minder
berekend en wat meer Macy!
Meer afbeeldingen
MACY GRAY
