Na de overgangsplaat die A Thousand Words in se eigenlijk was, komt Styrofoam met het nieuwe Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers — een titel als een motto — wel heel dicht bij het einddoel van die transitie. Geef het nog één plaat en Arne Van Peteghem out-boenkt de Goosen dezer wereld.
Als je Arne Van Peteghem één ding niet kunt verwijten, dan is het wel dat er geen logische lijn in zijn evolutie met Styrofoam zit. Wie een snelle spurt door de albums doet, van debuut The Point Misser tot A Thousand Words om dan met deze nieuwe uitgebreid te eindigen, voelt dat het alleen maar deze richting kon opgaan: richting méér pop, méér dans. Tot niet alleen het duister achter zich is gelaten, maar ook alles dat stinkt naar een teveel aan introspectie.
Op Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers worden armen opengegooid in breed gaande refreinen, zoals dat van "Looking Glass Two Zero", waarin de stem van Chantal Acda zalige rondjes draait op de achtergrond. Op de voorgrond — want die plaats eisen ze tegenwoordig op — de ingenieuze beats en samples van Van Peteghem. Opnieuw is de productie van de hand van Wally Gagel van het Amerikaanse WAX LTD, en dat voel je: alles is zo in your face als je van een gerenommeerd popproductieteam kan verwachten.
Van Peteghem speelt dat spelletje mee en pakt uit met zijn twee meest dansbare singles ooit. "Kids On Acid", met Sex Pistol Paul Cook op drums, kickt en stampt, eist vuisten die de lucht inbeuken, en "Get Smarter" leent een stemfiltertje van Linkin Park, maar heeft verder niets van doen met theatraal pubergeblèr en in het rood gaande gitaren. Het is perfecte electropop in de lijn van New Order en Depeche Mode, groepen die al eerder de juiste weg richting discotheek wezen.
"Mile After Mile" begint zelfs als een minimalistische clubdreun, maar ontwikkelt zich gaandeweg tot iets met meer zin voor melodie en pop. Dromeriger gaat het er aan toe op "Am I The Ghost", waarin de geest van de oude wazige Styrofoam rondwaart en Liz Van Dinter een laidback spoken word aan toevoegt.
Mindere momenten zijn er ook, schaars, maar niet te negeren. "Extra Careful" mag dan een duwtje in de rug krijgen van Jim Adkins (Jimmy Eat World), het blijft een zeurderig nummer, en ook "What’s Hot (And What’s Not)" mist dat tikje meer om het boven het niveau van monotone danstrack uit te tillen. Het is geen ramp, ze halen de plaat niet onderuit, en de dance hall van elk zichzelf respecterend festival wenkt hoe dan ook.
