D’accord, onze kennis van de Franse rock, het is een braakliggend akker onder onze schedelpan. Wel waren we medio 90 nogal zot van "Pop", een nummer van indie rockband Sloy (te vinden op het geslaagde en best geinige album Plug met Steve Albini achter de knoppen) en, évidemment, vinden we de ongrijpbare metal van Gojira formidabel. Deze week in de aanbieding: 7 Weeks, een band even Frans als een stuk camembert aan de voet van de Eiffeltoren.
Julien Bernard, het is een naam die eerder past bij een mid-veertiger en loonslaaf met een wat uitgeblust gezicht: hij betaalt trouw de alimentatie voor zijn twee puberende kinderen, een slungelige zoon Quentin en een vroegrijpe, verveelde dochter Elodie en heeft een nieuwe partner (we stellen ons een Marie-Christine voor) in een niet al te stevige LAT-relatie. Elke morgen bij het ochtendgloren vertrekt hij vanuit zijn flatje in de slaapstad Roissy-En-France met een pakketje gesmeerde boterhammen naar zijn duffe kantoorjob bij France Télécom in de Parijse binnenstad. Zijn enige verzetjes bestaan uit de tribune van Paris Saint-Germain en af en toe een heimelijk vluggertje in Bois de Boulogne met de Ecuadoriaanse transseksuele prostituee Manuela. Een man en de verpletterende eentonigheid van metro, boulot en dodo en dus een gedroomd randpersonage voor een Houellebecq-roman.
Niets van dit alles: Julien Bernard is de frontman van 7 Weeks, een rockensemble uit Limoges en All Channels Off is hun eerste full length-plaat. Vier jaar geleden werd de band uit de grond gestampt en in die tussentijd hebben ze intens met hun ep B(l)ack Days door Frankrijk getoerd. De stonersound domineert en verder zijn de kloeke brokken postgrunge en hardere rock met lekkere poppy refreintjes niet te versmaden.
Met rollende drums, een stompende bas en een huilerig Queens Of The Stone Age-gitaartje wordt er prima afgetrapt met het kolkende "All Channels Off" dat zich ontpopt tot een spannend riff-festijn. Naadloos aansluitend wordt het gaspedaal nog verder ingestampt met "Loaded (Burnt)". Quelle surprise, maar ’t is allemaal puike gitaarrock.
Het onstuimige "Deadloss" of de zwierige brugjes van "Dust And Rust" die de pan uitswingen, het blijven smakelijke amuse-gueules en op het melancholische "Submarine" meet Bernard zich een nonchalante grungy zangstijl aan. Onmogelijk stil te zitten bij de beestige riffs en de drive van het dreigende "Crash" en het vingervlugge "On The Run" — songs die geenszins hun naam hebben gestolen. De withete lap "600 Miles" sluit prima de gelederen. Stadionallures heeft dan weer "Whisper (And Dig The Ground)", een trager postgrunge-nummer à la Feeder aangelengd met een sitar, maar dat iets te geforceerd klinkt. Subtiliteit, thy name is not 7 Weeks, maar om de woorden van oud-president Mitterand eens te bezigen: "Et alors?". De Californische woestijn bevindt zich voor heel even in Le Limousin.
Soyons honnête, dit plaatje is niet bijster origineel maar wel lentefris, en als u het pretentieloze All Channels Off niet wil leren kennen, tant pis, maar de fransozen van 7 Weeks hebben een neus voor voldoende variatie in zang (geen spoor van karikaturaal "Allo Allo"-Engels) en onderscheiden zich met voortreffelijke songs. En of ze nu de moutarde bij Queens Of The Stone Age, Foo Fighters, Fu Manchu, The Datsuns, Monster Magnet, Placebo, Soundgarden of Metallica (weliswaar uit de Load– en Reload-fase) hebben gehaald, de rockende mecs komen er, mede door hun oprechte liefde voor hun voorgangers, uitstekend mee weg. Chers amis, il faut le faire.