Wie Greg Dulli zegt, zegt The Afghan Whigs. Dat werd zaterdag
meteen duidelijk bij aankomst in Trix. De gemiddelde leeftijd lag
er immers een stuk hoger dan bij een doorsnee concert in de
Antwerpse zaal. De band schonk de mensheid dan ook van einde jaren
tachtig tot einde jaren negentig enkele fenomenale rockalbums,
gedrenkt in eenzelfde woeste sound als hun tijdsgenoten van Pixies
en Sonic Youth, maar daarnaast ook geïnjecteerd met een flinke
scheut Soul (denk daarbij vooral aan zwanenzang en magnum opus
‘1965’). Toch mogen we ook Dulli’s output met The Twilight Singers
en zijn samenwerking met Mark Lanegan onder de naam The Gutter
Twins niet vergeten. En zo is de Amerikaanse working-class
hero al meer dan twintig jaar een vaste waarde voor
liefhebbers van gitaargeweld met een randje aan. Het idee om terug
te blikken op die mooie carrière leek dan ook zo gek nog niet. Het
werd uiteindelijk een akoestische performance, die ons zou moeten
overtuigen van zijn muzikale erfgoed.
Dat er geen voorprogramma gepland was, leek een goed teken en deed
hopen naar een langere en betere set. Toen Dulli het podium betrad
met z’n twee kompanen bleek hij verder zijn charme alvast nog niet
verloren te hebben. En ook na een schijnbaar valse start leek
‘God’s Children’ de voorbode van een intieme avond. En toch liep
één en ander vanaf dan niet volgens onze verwachtingen. Want jammer
genoeg slaagde onze favoriete brulboei er in deze incarnatie zelden
in om ons helemaal onder te dompelen in de donkere sfeer van zijn
eigen universum. Daarvoor waren de aanwezigen immers te
luidruchtig, de continue aanwezigheid van viool of cello te
zenuwtergend en vooral de herinterpretaties van heel wat nummers te
slap. Bovendien zat de zanger, toch gezegend met een strot om U
tegen te zeggen, er te vaak naast om ons echt bij ons nekvel te
grijpen.
Gelukkig waren er ook hoogtepunten, die onze zoektocht naar een
parkeerplaats toch nog een beetje de moeite waard maakten. The
Twilight Singers’ eigenzinnige versie van jazz classic ‘A
Love Supreme’ bleef ook akoestisch overeind, en enkele oudere
klassiekers, zoals ‘If I Were Going’ van ‘Gentlemen’ en ‘Crazy’ van
het eerder vermelde ‘1965’ – met Dulli aan de piano – zorgden toch
nog voor een krop in de keel. Tot slot kon ook het fantastische
‘Stations’ van The Gutter Twins ons in een verstilde versie
bekoren.
Hoe het ook zij, de meeste toehoorders haalden enthousiast
herinneringen op aan de tijd toen zij nog een minder opvallend
publiek uitmaakten tijdens een popconcert. Steek het dus gerust op
onze leeftijd als u wilt, maar deze passage van de ooit zo
imposante frontman stelde danig teleur. Ergens in 2011 wordt een
nieuw album van The Twilight Singers verwacht. Een herkansing
behoort dus volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid tot de
mogelijkheden. Wordt – hopelijk – vervolgd.