Weezer, The Beatles en The Beach Boys: het is ongeveer in dat universum dat wij Hacienda’s debuut Loud Is The Night twee jaar geleden plaatsten. Met opvolger Big Red & Barbacoa klinkt Hacienda vandaag net iets minder opgewekt, maar levert de groep niettemin nog een in sixties gedrenkte, consistente indierockplaat af.
Toen Hacienda een paar jaar geleden met Loud Is The Night debuteerde, was er geen twijfel mogelijk over de invloedssfeer van de groep: terwijl de muziek niet naïef genoeg klonk om voor pure revival door te gaan, riepen de afwisselende vocalen van de verschillende zingende bandleden onherroepelijk herinneringen aan het beste van The Beatles op en klonken de melodieën te Californisch om geen vergelijking met The Beach Boys te maken. In bepaalde nummers lagen de invloeden er weliswaar net iets te dik op, maar dat weerhield het combo er gelukkig niet van om een fantastische feel good-plaat af te leveren.
Voor wie het vooral op dat hoge feel good-gehalte begrepen had, is Big Red & Barbacoa waarschijnlijk minder goed nieuws, maar eigenlijk toch geen goede reden om het plaatje geen kans te geven. Want met wat Hacienda inlevert aan opgewekte liedjes, groeit het combo in geluid en geïnspireerde nummers, wat de vergelijkingen met grote groepen als The Beatles en The Beach Boys eigenlijk nog meer rechtvaardigt. Tot dat soort van nummers rekenen wij in ieder geval het eerste nummer "Who’s Heart Are You Breaking?" dat alleen al met zijn zwartgallige titel een heuse stijlbreuk tegenover Loud Is The Night laat vermoeden, maar eigenlijk vooral veel eigenheid uitstraalt en naar Hacienda’s belangrijkste voorbeelden refereert zonder er teveel op te moeten leunen.
Uit datzelfde hout zijn eveneens nummers als "I keep Waiting" en "Hound Dog" gesneden: terwijl heerlijk zachte vocalen en een zonnige melodie het Beach Boys-gevoel levend houden, maakt hoofdzanger Rene Villanueva handig gebruik van zijn troostende stem om mooie, verhalende nummers te brengen. En wat dacht u van "Prisoner", een nummer waarin Hacienda de huisstijl eventjes met wat gospel tracht te combineren en de meerstemmigheid van de groep uiteindelijk heel handig van pas blijkt te komen?
Op het meer grillige songmateriaal is het wachten tot in de tweede plaathelft, maar wanneer Hacienda zijn registers opentrekt, doet de groep dat wel met stijl. Dat doet het combo bijvoorbeeld in het erg authentieke en gezellige "Got To Get Back Home" door helemaal in de geest van The Beatles een zeemansliedje te brengen, of in het met Elvis Presley en Little Richard dwepende "Mama’s Cookin’", in de vorm van een swingend nummer waarop men zelfs een goede, ouderwetse twist kan dansen. En dat na een plaat waarop toch heel wat inventieve indierock te ontdekken valt.
Toch is het net dat aspect wat Hacienda zo’n groep maakt. Want naast het feit dat het combo er een tweede keer in slaagt om zijn grote voorbeelden op majestueuze wijze met elkaar in harmonie te brengen, heeft de groep het bovendien voor elkaar gekregen om naar een evenwichtiger en subtieler geluid te evolueren. Dat Hacienda dat zonder toegevingen kan, is fantastisch en maakt dat de groep met Big Red & Barbacoa noch oude fans zal verjagen, noch nieuwe zal ontmoedigen.
