Als u een wit, fonkelend konijn in de rekken ziet liggen, weet
dan dat het bijt, dat het blaast en dat het gevaarlijk met zijn
poten uithaalt. ‘Master’ heet het heerlijke langspeeldebuut van het
Gentse trio Drums Are For Parades. enola zocht hen op in hun
thuisstad Gent voor een babbel met frontman Wim Reygaert en drummer
Piet Dierickx over vallen op het podium, werken met sterren en het
leven van de muzikant…
enola: Zijn jullie een beetje tevreden over jullie ‘Master‘,
jongens?
Beiden: Zeer tevreden!
Wim: Ik weet dat het onder muzikanten niet de gewoonte is, maar ik
luister er nog heel vaak naar. Je maakt uiteindelijk een plaat die
je zelf zou willen horen, dus waarom zou je die dan laten
liggen?
Piet: Ik ga daarmee akkoord. Het is cool om naar je eigen muziek te
luisteren!
enola: Er zijn muzikanten die vinden dat ze er zo lang aan
bezig zijn geweest, dat ze de behoefte niet meer hebben het nog
eens op te leggen…
Wim: Dat is best mogelijk. Dat zijn misschien mensen die ontevreden
zijn over keuzes die ze onderweg moeten maken hebben. Ik vind het
gewoon een goede plaat. Tien goede songs. En ze klinken
goed.
enola: Beter gevoel dan na de ep?
Piet: Het is anders. Daar hadden we ook een echt goed gevoel, maar
die is zodanig plots ontstaan, dat het onmogelijk was er niet
tevreden over te zijn. Dat was één dag opnemen, alles erop en
klaar. Met de plaat is het qua voorbereiding, werk en tijd wel even
anders gegaan.
enola: Hoelang heeft de volledige totstandkoming van ‘Master’
dan geduurd?
Wim: Ongeveer een half jaar.
Piet: Met preproducties bij en zo. De eigenlijke opnames in de
studio hebben ons maar vier dagen gekost. Maar zang hebben we
ergens anders gedaan, het mixen heeft wel even geduurd. Voor je het
weet, ben je al even bezig.
(Wim gaat even een croque monsieur halen en glijdt bijna
uit.)
enola: Zolang je op het podium blijft staan is het goed,
zeker?
Piet: Wel, het begint bijna een thema te worden. Wim is toch al een
paar keer op de grond terecht gekomen. Eén keer was het mijn eigen
fout. Ik ben nogal euhm…’actief’ op het podium en op een bepaald
moment fluim ik naar voor. Die fluim belandt net voor de voeten van
Wim, die erover uitglijdt. Ik vond het alleszins grappig. Ik weet
niet of Wim het zo grappig vond…
Wim: The show must go on! Rock’-n-roll en zo.
De meerwaarde van Howie Weinberg
enola: Jullie hebben Niek en Reinhard van Das Pop gevraagd om
jullie praat te producen. Waarom zij?
Wim: Zij hadden onze ep ook gedaan. Het zijn goede vrienden van ons
en ze hebben alle stappen in het proces meegemaakt. Het was een
logische keuze. We hadden een gevoel van ‘unfinished
business‘ na de ep.
enola: Hebben ze zelf nog aan jullie songs
gesleuteld?
Piet: Toch wel, al is dat een proces van geven en nemen. Voor
sommige zaken die ze hebben voorgesteld, zijn we niet gegaan.
Daarom ook dat wijzelf ook officieel als producers op de plaat
staan.
Wim: Voor ons waren de nummers af eigenlijk. En we stonden stevig
in onze schoenen en zijn blij met de keuzes die we gemaakt
hebben.
enola: En dan de mastering door Howie Weinberg (ex-Nirvana,
kvv) natuurlijk, is dat om promogewijs meer op te vallen, of
had die echt een meerwaarde?
Wim: Dat was een keuze van Niek en Reinhard en die leek ons zeer
goed. Weinberg is een vakman, iemand die weet waarmee hij bezig
is.
Piet: En we zijn zeer tevreden over zijn werk. Zijn cv liegt er ook
niet om. Niek en Reinhard hadden al goede ervaringen met hen, dus
wij dachten, als dit mogelijk is, waarom niet?
Niet zomaar een groepje beginnen
enola: Jullie zijn al een tijdje Artist in Residence in
Vooruit. Hoe verloopt de samenwerking?
Piet: Goed. Al is het wel jammer dat we de laatste zes maanden met
onze plaat zijn bezig geweest. Misschien hadden we het beter gedaan
in een off-jaar. Nu de plaat af is, komen er zeker nog zaken aan.
Hou de kalender maar in de gaten.
enola: Hebben jullie er zelf ook voordeel uit
gehaald?
Wim: Wat we hier kunnen doen hebben, was wellicht niet gelukt,
hadden we hier geen residentie gehad. Het was wel goed om er eens
vanuit een andere optiek naar te kijken en iets te proberen brengen
dat hier past. En om buiten de lijnen te kleuren. Daar heeft
Vooruit ons goed in geholpen.
enola: Drums Are For Parades is opgericht in 2007 maar jullie
zijn uiteraard al langer met muziek bezig. Kunnen jullie jullie
voorgeschiedenis eens schetsen?
Piet: Ik ben ooit begonnen in een groepke dat
Soulwax heet. David (Dewaele, kvv) zat
bij me in de klas en je weet hoe dat gaat. Je wil dan een bandje
beginnen. Tot na het eerste album, ongeveer rond 1996, was ik de
drummer van Soulwax. Daarna ben ik er een aantal jaar uit
geweest.
Wim: Ik was fan van het eerste uur.
Piet: En dat vind ik nog altijd een eer. Daarna heb ik vanalles en
nog wat gedaan: Venus In Flames. Ook
Monsoon, waar ik twee albums gedrumd heb. Maar dan
begon ik me daar te vervelen. Op dat moment had ik met Wim al lang
gepland om ooit eens iets samen te doen, maar dat kwam er maar niet
van. Wim was ook bezig met zijn productiehuis. Ik had een burn out.
Tot het moment kwam van ‘fuck it, we doen dit gewoon’. En
de vonk sloeg over, want het was echt zó plezant. We deden het niet
om een groepje te beginnen maar omdat wij het superwijs
vonden. De rest kon ons gestolen worden.
enola: En jij, Wim?
Wim: Mijn muzikale carrière is iets sneller samengevat. Ik ging
samen met mijn neef naar de concerten van Soulwax kijken, toen Piet
er nog bij speelde. Ik ben dan samen met dezelfde neef een band
begonnen, die nu beter bekend is als Arid. Dan ben
ik meer met film begonnen en heb ik zelf een productiehuis gehad.
Ik bleef muziek maken, al was het eerder elektronisch. Vervolgens
heb ik de gitaar opnieuw opgepikt met Drums, zijn we vier jaar
later en speel ik al beter dan drie jaar geleden.
(lacht)
enola: Merk je dat je nog steeds beter wordt als
muzikant?
Beiden: Absoluut!
Wim: Van veel oefenen, word je echt wel beter. Het vergt ook
training, elke dag.
De surplus van Shining
enola: Wim, het is al gezegd maar je bent ook regisseur. Waar
zie je parallellen tussen het maken van een film en van een
plaat?
Wim: Wel, die bevatten beiden hetzelfde werkwoord, ‘maken’. Het is
die creatie, die me interesseert. Het maken van een nieuwe wereld
is zowel in de kortfilm die ik gemaakt heb als op de plaat goed
gelukt, al zeg ik het zelf. Beeld en geluid komen sowieso altijd
samen. Bij de plaat komt ook artwork kijken. Het blijft min of meer
een combinatie, waarbij het zwaartepunt verschoven wordt.
enola: Wat doe je het liefst?
Wim: Ik vind het moeilijk om zo’n zwaar woord als ‘liefst’ te
gebruiken. Ik heb van beide hard genoten en veel geleerd bij het
maken ervan. Ik kan daar nu echt niet op antwoorden. Het alsof je
twee kinderen hebt. Vraag het me nog eens op mijn
sterfbed.
enola: Zijn jullie nog met andere kunstvormen bezig? Want
jullie zijn wellicht geen professionele muzikanten?
Piet: Wat is je definitie van professionele muzikant? Noten kunnen
lezen?
enola: Alleen maar leven van je muziek…
Piet: Toch wel hoor. Ik zeg niet dat het eenvoudig is, maar dat is
het enige dat we doen. Alle keuzes die we maken, staan in het teken
van de band. Dat betekent veel opofferingen maken. Ook
financieel.
Wim: Je kiest daar ergens niet voor. Op een bepaald moment begint
alles te lopen en moet je daarin mee.
enola: Piet, via jou zijn jullie bevriend met Chris Goss
(Masters of Reality en producer, kvv). Dat verhaal is
intussen bekend…
Piet: … tja, we hebben hem de plaat laten horen en hij vond ze
echt goed. Hij vindt het zeer jammer dat hij onze productie niet
kunnen doen heeft. Hij schreef dat hij erg trots was op ons.
Wim: En dat het veel beter klinkt dan hij had gedacht dat het zou
zijn. Hij was niet blij toen we hem meldden niet voor hem te
kiezen. Hij zei ons dat het zonder hem niet goed zou komen. Het is
niet dat we het niet wilden doen en we hebben het hard overwogen,
maar om de redenen die ik daarnet al heb gezegd, was de keuze voor
Niek en Reinhard logischer. Chris Goss blijft een goede vriend maar
was nu niet de juiste stap.
Piet: Hij begreep ook perfect dat dit zo veel geld was voor een
band als de onze en we dat niet konden maken. We hadden het
misschien rondgekregen, maar dan blijf je over met een hoop
schulden en dat is ook niet alles. Maar we zijn nog altijd goede
vrienden.
Wim: (droog) We zijn niet uit elkaar.
Piet: (lacht) We gaan nog elke zondag eten met elkaar.
Even het vliegtuig op.
enola: Jullie zijn ook vriendjes met de mannen van Shining.
Beetje toffe gasten?
Piet: Zéér toffe gasten! Superlieve mensen.
Wim: En virtuoze muzikanten.
enola: En er is eentje op jullie plaat
geraakt…
Wim: We wilden sowieso op ‘Idiot Check’, dat door
Jorgen (Munkeby, kvv) zijn bijdrage
‘Opium Den Idiot Check’ geworden is, een saxofoon. We hadden eerste
iemand anders in gedachten, maar dat ging niet door. Dan kwamen we
Jorgen tegen en dachten we, waarom het niet eens aan hem vragen? We
sturen hem de track op, krijgen hem terug en hadden een echt
wow-gevoel. Het was helemaal anders dan wij voor ogen hadden gehad.
Hij heeft er een nieuw nummer van gemaakt.
Piet: En het naar een hoger niveau getild. Zijn we zeer tevreden
over.
www.myspace.com/drumsareforparades
DAFP spelen op 28 oktober in Tilburg en op 29 oktober in 4AD
(Diksmuide) in het voorprogramma van Shining.
