Rough Trade, 2010
It’s a tough job but someone’s gotta do it. We hebben het
hier niet over de zware last op de niet eens zo tere schouders van
koninklijk verduidelijker Bart De Wever, maar over de
aartsmoeilijke taak een album te bespreken van een band waar je al
eeuwen fan van bent, dat album vervolgens niet onverdeeld goed
vinden en op de koop toe niet onder woorden kunnen brengen
waarom.
Pas op, ‘Write About Love’, de nieuwe van onze Schotse misantropen
Belle and Sebastian is hoegenaamd geen absolute stinker, daarvoor
verzamelt de plaat en alleen al het titelnummer te veel
ingrediënten uit de hoogtepunten van eerdere albums. De weerhaken
in het groovy gitaarspel en de samenzang met Carey
Mulligan, die weerwerk biedt op Stuart Murdoch – “Get on your
skinny knees and pray / Maybe not today” – maken van ‘Write About
Love’ een nummer waarop je niet anders dan op slag verliefd kan
worden.
Het blijft echter bij een oppervlakkige coup de foudre,
want net als het leeuwendeel van deze plaat kruipt het nooit écht
onder je huid. De aanwezigheid van producer Tony Hoffer liet zich
op ‘The Life
Pursuit‘ al opmerken in de vorm van toegankelijkere,
voorzichtig swingende nummers die makkelijk bleven hangen en die
tendens zet zich op ‘Write About Love’ duidelijk verder.
Helaas waren het net die moeilijkere, op het eerste zicht saaie
nummers waarop Murdoch er in zijn sappig Schots op los ratelt, die
ons in een ver verleden voor Belle and Sebastian deden vallen.
Voorbeelden zijn legio, maar wij denken onmiddellijk aan het
bezwerende ‘Expectations’ of ‘Judy and the Dream of Horses’, om van
‘Piazza, New York Catcher’ nog maar te zwijgen.
Ook op ‘Write About Love’ bezorgen vooral de schijnbaar eenvoudige
nummers ons kippenvel, met ‘The Ghost of Rockschool’ op kop. Rustig
en ingetogen, maar het herhaaldelijk geprevelde “I’ve seen God in
the sun, I’ve seen God in the street / God before a bed and the
promise of sleep” wist ons wel vakkundig achterover te blazen –
bovendien een boodschap die wij als pendelaar in het begin van een
nieuw academiejaar maar al te goed begrijpen.
‘I Want the World to Stop’ is dan weer een muzikale pletwals van de
complexere soort, met zijn bijna hypnotiserende titel, het perfect
gedoseerde handgeklap en bovenal Murdoch die het achterste van zijn
stembanden laat zien. En ‘Read the Blessed Pages’ is een welgekomen
rustpunt tussen de wervelende melodieën, met minimalistisch
gitaargetokkel en een prominente plaats voor het warme stemgeluid
en de openhartige songwriting van Murdoch. Al vragen we ons toch
vooral af wat die blokfluit daar in godsnaam komt doen.
Een vraag die we ons wel vaker stelden bij ‘Write About Love’ –
overdaad schaadt, remember? Zo belooft de ingehouden
spanning van ‘I Didn’t See It Coming’ het beste, maar ontaardt het
nummer door een niet geheel overtuigend mysterieus sfeertje, en die
overbodige sirene in de verte in een moeilijk verteerbare hutsepot.
Ook ‘I’m Not Living in the Real World’ werkt met zijn
kermisriedeltje, het hyperactieve achtergrondkoor en Murdoch die
wel een heliumballon lijkt ingeslikt te hebben, behoorlijk op ons
spijsverteringsstelsel. Maar de Motilium moesten we pas echt
bovenhalen voor ‘Little Lou, Ugly Jack, Prophet John’.
Terwijl outsourcing op ‘Write About Love’ voor een
verrassende chemie tussen Murdoch en Carey Mulligan zorgde, is
Norah Jones hier de vreemde eend in de bijt. Haar zeemzoete
soulstem wordt al snel stroperig, en het hele nummer ongemakkelijk
loom en plakkerig.
Als één ding duidelijk wordt op ‘Write About Love’, dan is het wel
dat het geheel meer moet zijn dan de som van de delen. Het album
heeft alle klassieke elementen die het oeuvre van Belle and
Sebastian kruiden – melancholie die zich achter vederlichte
melodieën verschuilt, wat meeslepende meezingrefreinen en
spitsvondige titels als ‘Calculating Bimbo’en dito zinsneden als
“I’m living in the past, you’re making history”.
Bovendien is het stukken beter geproducet dan pakweg ‘If You’re
Feeling Sinister’ of ‘Fold Your Hands Child, You Walk Like a
Peasant’, maar mist het misschien net daarom dat tikkeltje extra
magie. De ziel van een album kan je niet makkelijk in woorden
vatten, het gebrek eraan blijkbaar nog moeilijker. Laten we hopen
dat Bart De Wever het er bij de koning beter heeft vanaf
gebracht.
