Ondanks zijn tienjarig bestaan heeft My Education nooit eenzelfde succes gekend als tijds-, stads- en genregenoten Explosions In The Sky. Het Amerikaanse broertje van Mogwai slaagde er maar niet in om in te pikken op het succes van het genre terwijl mindere goden met hun vingeroefeningen in postrock moeiteloos hele zalen inpakten.
Het blijft sneu dat My Education nooit een graantje mee heeft kunnen pikken van de opkomst van de postrock, want zoals het in 2008 uitgebrachte Bad Vibrations aantoont, weet de band het genre nog steeds een zekere levendigheid mee te geven die bij zoveel andere copycats en klonen ver te zoeken is. Dat de groep hierbij in het bijzonder het grote Mogwaiboek raadpleegt, kan daarbij door de vingers gezien worden, evenals het feit dat met het schrijven van een soundtrack voor Sunrise, een stille film van F.W. Murnau, nog een cliché extra van stal gehaald wordt.
In eigen land maakte Zita Swoon in 1996-’97 de film bij niet-cinefielen bekend door er een geprezen soundtrack voor te schrijven (het eerste album onder de nieuwe groepsnaam). My Education doet nu hetzelfde maar pakt het tezelfdertijd helemaal anders aan. Want waar de 1997-versie als een echte begeleiding bij de film gezien mocht worden (inclusief korte stukjes muziek), kiezen de Texanen voor een klassiekere rockaanpak waarbij een handvol songs veeleer de algemene teneur van de film trachten te evoceren.
Maar zoals "Sunset" al meteen diets maakt, is Sunrise geen schaamlapje geworden voor een generisch postrockalbum. De melancholische strijkers geven het nummer veeleer een modern klassiek soundtrackjasje waar het Kronos Quartet een patent op heeft. De thema’s van de song krijgen bovendien een staartje/antwoord in het afsluitende "Sunrise" dat de violen na een twee minuten durende aanzet in dialoog laat gaan met gitaren en drums en daarbij een mooie samenvatting van de plaat vormt.
In de andere vijf songs opteert My Education immers wel voor de rockgroepaanpak, met dien verstande dat ook deze songs zich ver van de rock goes soundtrackclichés trachten te houden. Zo verliest "City Woman" zich niet in al te geijkte patronen en meet het zich de allure van een Cave/Ellissoundtrack aan, althans waar het melancholische sferen betreft. Ook "Lust" laat zich van zijn meest weemoedige en ingehouden kant horen en weet zo negen minuten lang de aandacht bij de les te houden.
In het opzwepende "Oars" dreigt het even fout te lopen: de song laat zich als het meest bij postrock aanleunend kennen (inclusief crescendo). "Peasant Dance" beperkt de schade door een pastorale toets te koppelen aan (inderdaad) postrock zonder al te voorspelbaar te worden. Door consequent tussen twee melodielijnen en ritmepatronen te switchen weet het bovendien een zekere dynamiek te bewaren die sterk contrasteert met het slepende "A Man Alone", dat in essentie niet meer is dan een uitgesponnen sfeerstuk annex vervormde gitaarpartij.
De keuze om een (nieuwe) soundtrack te creëren bij een filmklassieker blijft een dubbeltje op zijn kant. De bekendheid van een dergelijk werk kan zowel in het voordeel als het nadeel van een band werken. Voor My Education slaat de balans net positief uit. Sunrise laat enerzijds horen dat de band iets in zijn mars heeft en al te lang genegeerd wordt, maar onderstreept anderzijds ook dat de groep vooralsnog geen goed bewaard geheim is maar veeleer een mooie aanvulling op bestaande postrockbands.
