Er bestaan nog consequente musici. Artiesten waarvan het nieuwe album precies begint waar het vorige ophield. Mark Sultan is zo’n muzikant. Waar hij The Sultanic Verses nog ongewoon afsloot met het psychedelische, naar The Velvet Underground neigende "Unicorn Rainbow Odyssey", is het nieuwe $ een moedige inhaalbeweging om meer aansluiting te vinden bij dat artrockgenre. Al heeft hij daar wel zijn eigen methodes voor.
Wie Mark Sultans curriculum vitae er even bij neemt, merkt dat hij in het verleden al in heel wat rock-’n-rollgroepjes actief is geweest. Van pure punkrock met The Spaceshits en Les Sexareenos tot bluesrock met BBQ en zelfs funk met The King Khan & BBQ Show: nooit heeft Sultan het experiment geschuwd. Wie te horen krijgt dat hij zich nu plots met een edeler genre als artrock wil gaan bemoeien, heeft echter reden genoeg om verrast te zijn. De beproefde muziekgenres waar Sultan zich tot nu toe mee bezig hield, zijn nogal redelijk rechttoe-rechtaan en bijgevolg kan men zich afvragen of Sultan het wel kan waarmaken in een wereldje waar vooral namen als The Dandy Warhols en The Brian Jonestown Massacre het mooie weer maken. Langs de andere kant kan een volledig atypische aanpak natuurlijk net heel verfrissend zijn.
Met "Icicles" laat Sultan in ieder geval geen twijfel bestaan over zijn doel: het nummer bouwt verder op het met vrouwenstemmen gevulde "Unicorn Rainbow Odyssey" van het vorige album The Sultanic Verses, wat duidelijk maakt dat het liedje toch meer was dan een experimentje. Een uitstapje dat hij nu bovendien tot niets herleidt door met "Icicles" een uitgerekt psychedelisch nummer vol dreigende blazers en hamerende drums in een zee van distortion te brengen.
Dat Sultan met "Icicles" meteen het onderste uit de kan haalt, wil echter nog niet zeggen dat hij met een klassieker nummer als "Don’t Look Back" minder goed hoeft te scoren. Hoewel "Don’t Look Back" meer bij Sultan’s BBQ-bluesstijl aansluit, heeft het liedje een leuk hippierandje en put het evenveel kracht uit wilde tamboerijnen als uit dichterlijke teksten. Met het logische gevolg dat het toch weer net iets minder toevallig lijkt dat Sultan als Canadees in Berlijn woont, de bevreemdende Duitse hoofdstad waar kroonreferentie Lou Reed ooit nog inspiratie probeerde te vinden.
Dat men bij een nummer als "Ten Of Hearts" hetzelfde kan denken, bewijst dat "Don’t Look Back" geen toevalstreffer is. "Ten Of Hearts" begint net als "Don’t Look Back" namelijk heel klassiek als een typisch Mark Sultannummer in fiftiesstijl, maar bloeit naar het einde helemaal open met invallende violen, met als gevolg dat het nummer heel wat meerwaarde te bieden heeft en als gulden middenweg tussen Buddy Holly en The Velvet Underground perfect geloofwaardig is.
Het feit dat Sultan dat evenwicht in meerdere nummers tentoon kan spreiden, geeft $ in ieder geval meer gestalte dan de meer voorzichtige voorganger The Sultanic Verses en zorgt ervoor dat minder baanbrekende nummers als "I Get Nothing From My Girl" en "Waiting For Me" toch nog acceptabel blijven. Al moet er wel melding van worden gemaakt dat Sultans geflirt met het surfgenre in het erg lekkere "Go Berserk" eveneens een heel interessante invalshoek is, en mogelijk zelfs een bevredigende alternatieve route kan zijn in het geval van mislukking in het artrockgenre. Niet dat wij hierop zitten te wachten, want het is voorlopig echt heel interessant om Sultan met $ als artiest te zien groeien.