Met zijn nieuwe, vierde studioplaat keert Röyksopp terug naar de bron. Het geluid van Senior sluit aan bij de eerder donkere atmosfeer van de eerste twee albums van het Noorse duo. Ogen sluiten, verdwalen in een spooky universum en hopen dat paranoia de controle niet overneemt, is de boodschap.
Artiesten en hun valse beloften, het is om de muren van op te lopen. In maart vorig jaar verscheen Junior, de verrassend poppy plaat van Röyksopp. Tegelijk met dat album werd de boodschap de wereld ingestuurd dat we ons in de herfst aan Senior konden verwachten, een soort spiegelplaat die tegelijk met Junior ingeblikt was. Dat het om de herfst van 2010 ging, was Röyksopp wel even vergeten te vermelden. Zie wat dat betreft overigens ook — behoorlijk terzijde, dat wel — dEUS, dat bij het verschijnen van Vantage Point in 2008 liet verstaan een jaar later ook een nieuwe plaat te willen uitbrengen, een album dat nu aangekondigd staat voor de lente van 2011. Het zal ons benieuwen, maar goed, daar houden de vergelijkingen tussen beide bands op, behalve misschien gemeenschappelijke gastzangers Karin Dreijer Andersson, al blinkt die laatste uit in afwezigheid op Senior.
Vreemd eigenlijk, en nog vreemder dat zij net wel aanwezig is op het veel luchtigere Junior. Want met Fever Ray heeft Dreijer ruimschoots bewezen te weten hoe een creepy atmosfeer in muziek te smokkelen. En dat is wat Röyksopp op zijn nieuwe plaat doet, met behoorlijk wat overtuigingskracht.
Na de intro “…And The Forest Began To Sing” is het immers “Tricky Two” dat je bij de hand neemt en het veranderende universum van Röyksopp binnenloodst. Het nummer, een variatie op “Tricky Tricky” uit de vorige plaat, is het muzikale equivalent van de kinderlokker die in het park met snoepgoed staat te zwaaien. Het ziet er op het eerste gezicht onschuldig uit, maar de gevolgen zijn zeer donker. Je hoort het al snel aan “Tricky Two”: dit is bekend terrein, maar iets is niet in de haak. Voor je helemaal beseft wat voor een plaat je aan het beluisteren bent, is het echter te laat en heeft de donkerte van Senior je helemaal omvat.
Dat hoeft niet onaangenaam te zijn. Dit blijkt bijvoorbeeld uit het plechtige “Senior Living”, dat met diepe baslijnen, hier en daar een weemoedige gitaarnoot en dromerige synthesizers nog kan doorgaan voor een lieflijk-psychedelische soundtrack bij de herfst.
Maar het is het treffend getitelde “The Fear” dat niet veel later je strot onverhoeds dichtknijpt. En je vervolgens — nog steeds met een stevige greep op de keel — mee naar een donker bos sleept en daar, terwijl mistslierten onheilspellend komen opzetten en voorkomen dat iemand getuige is van het drama, als het eerste het beste blond wicht in een b-film op bloedige wijze om het leven brengt. Dàt gevoel roept Röyksopp tijdens de meest intense momenten van deze plaat op. Het is eens wat anders.
Zelfs in een redelijk primitieve dance-track als “The Drug” klinkt het onheil door. “Forsaken Cowboy” heeft op zijn beurt wat van het ijle van Air in zich, en bovendien een bevreemdende titel die best zou passen in het oeuvre van de Parijzenaars. Hetzelfde geldt voor “Coming Home” dat niet alleen kan bogen op het typische sonische, zweverige geluidje van Air, maar daarenboven niet zou hebben misstaan op de soundtrack van The Virgin Suicides. Bij — spoiler alert!! — de scène waarin de lichamen van de dode meisjes worden gevonden, welteverstaan.
Net wanneer je denkt dat je het ergste gehad hebt, gooien Brundtland en Berge je nog hidden track “The Final Day” achterna waarvan we alleen kunnen zeggen: zorg dat je niet vatbaar bent voor — al dan niet door cannabisgebruik veroorzaakte — paranoia-aanvallen, wanneer dit vreemd werkstukje plotseling zijn opwachting maakt, of het zou wel eens een intense (drug)roes kunnen worden.
