AB, Brussel, 4 oktober 2010
Pendulum mag dan zijn voor- en tegenstanders kennen, het is en
blijft een fenomeen op zich. Deze rasechte Australiërs lieten in
2003 hun moederland down under voor wat het was, en
vertrokken met de noorderzon richting Londen, het epicentrum van de
drum’n’bass-scene, waar ze eigenhandig verantwoordelijk waren voor
een ware opflakkering van het genre. U moge misschien meer van The
Qemists houden dan van Pendulum, toch zal u er moeilijk van
onderuit kunnen dat deze laatste band het (ietwat commerciëlere)
dnb-pad wagenwijd opengelegd heeft voor groepen die u driejaarlijks
op Star Warz te horen krijgt.
En die wegplaveider heeft een naam. ‘Hold Your Colour’ blijft een
magistraal debuutalbum en levert het ultieme bewijs dat een stevige
elektrische gitaar het drum’n’bass-genre zeker opfleuren kan.
Hieraan dankt de band ook zijn immense livereputatie: er wordt
zelfs hier en daar gefluisterd dat deze haast het equivalent vormt
aan de optredens van grote broer The Prodigy. De ontvangst van hits
als ‘Blood Sugar’ op Pukkelpoppodia, zowel deze voorbije zomer als
die van twee jaar geleden, toont dit meer dan aan.
Maar laat ons eerlijk zijn: Pendulum is reeds lang over zijn
hoogtepunt heen. Opvolger ‘In Silico’ werd slechts zeer matig
onthaald, en de eerder dit jaar verschenen derde langspeler
‘Immersion’ kent een aantal betrekkelijk saaie dieptepunten. En
wanneer een epitheton ornans als ‘saai’ op een hoogst energiek
genre als drum’n’bass gekliefd wordt, weet je ook wel hoe laat het
is. Met een kritische ingesteldheid maar toch veel goesting in een
ferm feestje, zoals men dat al allitererend placht te
verwoorden, vertrokken mijn partypartner in crime en ikzelf
richting Brussel. Waar de AB normaal garant staat voor intiemere
optredens, zou nu een heuse rave losbarsten.
Althans, dat was het plan. Verwachte opener ‘Genesis’ liet ons
nietsvermoedend in spanning, maar al snel barstte het
onoverzienbare feestgedruis uit zijn voegen. ‘Salt in the wounds’
passeerde de ‘Immersion’-revue met verve en vooral ‘Granite’, toch
wel het paradebeest van ‘In Silico’, kon op heel wat aansluiting
rekenen bij het energieke publiek. Meteen nadien zakte het niveau
al zienderogen. Daarvoor zorgden ‘The Vulture’ en ‘Witchcraft’,
twee tracks die voor het part van ondergetekende ‘Immersion’ niet
eens mochten gehaald hebben. Vreemd genoeg liet het publiek blijken
dat het eerder de nummers van op dit laatste album kende, en
kweelde ter bevestiging van dit feit om ter luidst de
liedjesteksten mee. Wat helaas wel niet wil zeggen dat deze zoveel
dansbare inhoud bevatten. Vooral ‘Witchcraft’ zaagt een eindje
door, af en toe zo erg (tot op een niet helemaal melodieus
popniveau af) dat een vergelijking met je reinste boyband haast aan
de orde is. Gelukkig komt al snel een edgy ‘Fasten your
seatbelt’ ter redding, meteen gevolgd door een andere ‘Hold your
colour’-matinee. “Ready to slam?” Opgezweept door deze en daarbij
nog een heleboel koeterfranse aanmoedigingen (“Fait du bruit!”) –
plus een aantal aansprekingen gericht tot het sociale pubernetwerk
Netlog (dat die avond het concert integraal live uitzond, zo bleek)
– ging het publiek helemaal loos op ‘Slam’.
Waar ‘The Island pt. I: Dawn’ tijdens het thuis beluisteren van
Pendulums laatste wapenfeit ‘Immersion’ een betrekkelijk dieptepunt
vormt, verdient de futuristische track niets dan lof over de manier
waarop hij live gebracht werd. “When everything is
said and done/Still looking for answers if only one/Turn my back
the urge has gone/Left with no reason, we come undone.” Wat de
hele zaal dan ook collectief deed. Dit kan natuurlijk ook aan het
feit liggen dat voltreffer ‘The Island pt. II: Dusk’ er zowaar
briljant bij betrokken werd. Zonder adempauze kon het publiek zich
als een ware genadeslag verwachten aan een razende remix van
dageraad en nachtelijke schemering.
‘Propane nightmares’, een track die op ‘In Silico’ nochtans
redelijk zijn mannetje staat, liet ons wat verweesd achter. Lang
stonden wij echter niet te suffen. Een alternatieve intro (al kon
geen hond werkelijk verstaan wat er nu zo anders aan was wegens het
luide gejoel van iedere enthousiasteling aanwezig) voor “We
understand that you, have come here tonight, to bare witness to the
sound of drum and bass” voorspelde de komst van ‘Blood Sugar’
reeds, vast en zeker de hit waarvoor elke liefhebber (rasecht of
niet) die avond richting Brussel afgezakt was. Deze
publiekslieveling werd echter zo erbarmelijk gespeeld dat menig fan
op zijn honger mocht blijven zitten. Ook kwam er als intermezzo bij
dit lied een ware sit-down aan te pas. Bijzonder jammer
dan dat het nummer waarop van het publiek verwacht werd honderduit
in de lucht te springen, geen enkele melodie bleek te bevatten.
Teleurstellend op zijn minst, al kon dit de pret niet volledig
bederven.
‘Watercolour’ vormde vlak voor een korte pauze niet meteen een
climax van jewelste, met het gevolg dat de eerste ‘bisnummers’
(indien deze zo al genoemd kunnen worden) eveneens niet helemaal in
de smaak vielen. Pendulum zette echter net op tijd de eerste noten
van hun eigen ‘Voodoo People’-versie in om terug leven in de
brouwerij te brengen. The Prodigy zou vast apetrots zijn.
Voorspelbare afsluiter ‘Tarantula’ kwam tenslotte gedwee tot stand
om dan weer meteen gezwind en genadeloos toe te slaan. De woorden
“C’est la dernière chanson” spraken echter waarheid, na
een enthousiast onthaalde buiging van de bandleden gingen de
AB-lichten onverbiddelijk aan.
We onthouden van de gierende, razendsnelle passage door Brussel van
dit Pendulum dat ‘Dawn’ helemaal niet zo slecht klinkt in een
zweterige AB, ‘Dusk’ inslaat als een bom en ‘Immersion’, indien je
de juiste tracks weet te kiezen, live gebracht best wel nog tot
zijn recht komt – ‘The Vulture’ aldus buiten beschouwing gelaten.
Pendulum zal wel nooit meer het niveau van ‘Hold your colour’
bereiken, maar indien hun live-reputatie hen blijft eer aandoen
zoals op deze maandagavond, mogen ze gerust opnieuw ons land op
stelten komen zetten in de nabije toekomst. De dronken pubers op de
trein geven me vast geen ongelijk.
