“Derde keer goede keer” moet men gedacht hebben bij Democrazy toen bleek dat de zes heren en twee dames van het label Bedroom Community na twee verplaatste data – allemaal de schuld van die vulkaan Eyjafjällajökull, remember – uiteindelijk toch opdaagden in de Gentse Vooruit.
Ook Brusselaar Lyenn kon nog steeds aanwezig zijn en had de eer om de balzaal als eerste in te palmen met zijn donkere, melancholische singer-songwriter-met-een-hoek-af nummers. Meestal treedt de man op met een volledige band, waardoor hij er vrij goed in slaagt om de wondere wereld van zijn debuutplaat The Jollity Of My Boon Companion opnieuw te creëren, maar vanavond besteeg hij het podium slechts vergezeld van basklarinettist Florian Bergmann.
En dat was feitelijk lang geen slechte keuze. Doordat hij er bijna alleen stond legde Lyenn zijn nummers volledig bloot, zonder franjes toegevoegd door een band, enkel versierd met prachtige basklarinetlijnen (vooral in “Under Your Skirt” toonde Bergmann zich van zijn meest geïnspireerde kant). De kaalheid van de klank benadrukt erg goed de donkere ingehouden spanning die Lyenn’s muziek zo kenmerkt en laat alle ruimte voor zijn eigenzinnig gitaarspel. Ook ’s mans stem komt bijzonder goed tot zijn recht op deze manier, en in “With Grace Your Temper” maakte hij diepe indruk met een stevig potje vocaal exorcisme. Dat Lyenn hier een tour de force van formaat neerzette, kan ook blijken uit het feit dat de hele balzaal als betoverd in stilte stond te luisteren naar zijn duistere songs.
Maar het gros van het publiek was natuurlijk gekomen voor de hoofdact. Het in Ijsland gevestigde label Bedroom Community is in de eerste plaats een collectief van muzikanten die onderling samenwerken om hun platen vorm te geven, en dat benadrukken ze dan ook door samen op tour te gaan (althans toch met vier van de vijf leden, de Ijslandse componist Daníel Bjarnason was niet mee) met nog vier ondersteunende muzikanten op contrabas, viool, altviool en trombone. Het zou het laatste concert zijn van de “Whale Watching Tour”, en Valgeir Sigur?sson had ons op voorhand al laten weten dat ze daardoor ook erg goed op elkaar ingespeeld waren en dat de show strak zat.
Wat meteen opviel was dat de muzikanten er vooral allemaal goesting in hadden, en dat ze met alle plezier elkaars muziek opvoerden. Het concept van deze tour was namelijk niet om elk wat nummers te spelen, maar om allemaal samen te proberen een staalkaart aan te bieden van waar het label voor staat, en dit door in wisselende bezetting (veel van de muzikanten verdwenen geregeld eens van het podium) en in vrij chaotische volgorde elkaars nummers te spelen. Dat zorgde er enerzijds voor dat er aanvankelijk niet echt een lijn zat in de show, maar anderzijds ook dat er enorm veel variatie te horen viel en dat er nauwelijks kans was om zich te gaan vervelen.
Er ligt namelijk een wereld van verschil tussen de moderne klassieke composities van grapjurk Nico “one of my biggest fears in life is sounding like a gay muppet” Muhly en de stokoude herwerkte folksongs die Sam Amidon ten gehore brengt. Voeg daar dan nog eens de extreme drone-electronica van Ben Frost en het sterk gearrangeerde minimalisme van Valgeir Sigur?sson bij, en je krijgt een heel heterogene boel. Toch was er wel degelijk nagedacht over de show en vooral vanaf de tweede helft. Wanneer Sam Amidon een reeks van zijn songs (allemaal uit het recente I See The Sign, met uitzondering van het lieflijke “Saro” uit All Is Well) in vol ornaat bracht, leek er echt een lijn te komen in de show.
Over het algemeen waren het vooral de nummers van Ben Frost (met onder meer een erg sterk “Híbakúsja” uit By The Throat dat de Vooruit op haar funderingen deed daveren in Sunn O)))-stijl), Valgeir Sigur?sson (met als hoogtepunt een stuwend “Focal Point” uit Ekvílibríum) en Sam Amidon die overtuigden, ook al was het bij die laatste misschien charmanter geweest met wat minder arrangement en meer Sam met slechts zijn gitaar of banjo. Nico Muhly’s hoogst complexe composities behoren zonder twijfel tot het interessantste hedendaags klassiek werk van de laatste jaren, maar kwamen helaas niet volledig tot hun recht in de context van een rechtstaand concert, met uitzondering van het prachtige “Honest Music” uit Speaks Volumes.
Over het algemeen genomen verwende Democrazy het publiek deze avond met een prima concert. Voorprogramma Lyenn mag er dan wel beter in geslaagd zijn om een heel eigen sfeer neer te zetten en de zaal stil te krijgen, de heren en dames van Bedroom Community brachten evengoed een erg sterke show, die uitblonk in variatie en muzikale goedgemutstheid.
