"I Need A Dollar", een onuitgegeven nummer van Bill Withers, overspoelde afgelopen zomer de radiogolven. Afin, daar had het toch alle schijn van. In werkelijkheid was het de jonge, vitale Amerikaan Aloe Blacc die de track, drijvend op een erg aanstekelijke pianomelodie, schreef en er een bescheiden zomerhit mee scoorde.
Het is plots erg snel gegaan voor Aloe Blacc. De soulvolle zanger uit Los Angeles bracht vier jaar geleden zijn debuut Shine Through op het prestigieuze Stones Throw-label (J Dilla, Madlib) uit, maar pas begin dit jaar ging de bal echt aan het rollen. "I Need A Dollar" werd uitgekozen als titelsong voor de populaire Amerikaanse serie "How To Make It In America" en plots werd Aloe Blacc ook buiten de hiphopmiddens opgepikt, tot Studio Brussel en zelfs De Laatste Show toe. Een tweede langspeler kon niet uitblijven en die verschijnt nu, opnieuw op Stones Throw. Opmerkelijk: geen Madlib achter de knoppen, maar het minder bekende duo Truth & Soul. Ze schotelen geen heftige hiphop voor, maar lichtvoetige soul die herinnert aan de zorgeloze jaren zeventig.
Begrijp ons echter niet verkeerd: Good Things is zeker geen album dat overhaast opgebouwd is rond die ene hit. Het is een evenwichtige plaat geworden die een pak positivisme uitstraalt. "What more can I say … There’s a lot of good things coming my way" klinkt het in het titelnummer, ongekunsteld en recht vanuit het hart. Het album is opgevat als ode aan het leven en de liefde. Een beproefd concept weliswaar, dat hier toch bijzonder lekker smaakt. Dat heeft vooral te maken met de animo — nergens vervalt Aloe Blacc in het stroperige van vele andere nu-soul adepten als pakweg John Legend — en de authenticiteit. Het opgeruimde orgeltje van "Green Lights", de funky gitaar en dito blazers van "Hey Brother"… Good Things zwakt op geen enkel moment af richting verveling of prefabvertier.
Integendeel, bepaalde nummers verraden een ruime muzikale bagage. Zo slaagt Aloe Blacc erin om "Femme Fatale" van The Velvet Underground te herwerken, zonder dat er ons na tien seconden "blasfemie" te binnen schiet. Het nummer wordt gebracht alsof het om een machtige soul standard gaat in plaats van om een rustgevende rockriedel. Blacc is hiermee trouwens niet aan zijn eerste even geslaagde als gewaagde cover toe: zoek op het wereldwijde web gerust eens naar ’s mans interpretatie van Michael Jacksons "Billie Jean".
"Take Me Back" ademt een gospelsfeer uit, inclusief de religieuze context: "Lord, take me back … It ain’t my fault/ This ain’t justice/ And I didn’t do it". Naar het einde van de plaat toe — "You Make Me Smile", "If I" — blijven de nummers iets minder lang hangen, maar de puike afsluitende ballade "Mama Hold My Hand" stelt orde op zaken. Croonend zet Blacc gesofisticeerd een punt achter deze stijlvolle plaat.
De nieuwe Marvin Gaye, zoals de bedachtzame promopraat ons wil doen geloven, is met Aloe Blacc niet opgestaan. Maar Good Things is wel een best genietbare plaat waar de levensvreugde van af spat. Voor ons volstaat dat al ruimschoots.
Aloe Blacc stelt Good Things aan u voor op 16 oktober in het Leuvense Depot en op 17 oktober in de Vooruit in Gent.
