Fetid Zombie :: Vomiting in the Baptismal Pool

Disco de la Muerte, Bloodline Productions, 2010.
Metalhit.com

Broederparen in metal, het komt nog wel vaker voor. Denken we
maar aan de Björler tweeling die At The Gates en The Haunted recht
houden, of de Amott broers in Arch Enemy. Bij Fetid Zombie spelen
niet beide broers in de band, maar zorgt de ene voor de muziek en
de andere voor het verspreiden ervan. Mark Riddick heeft vooral
bekendheid verworven in de metalscene als tekenaar van de goorst
denkbare platenhoezen, posters en T-shirtontwerpen. Sinds een paar
jaar componeert hij daar zelf ook gepaste muziek bij. Alsof bandjes
als Black Dahlia Murder, Severe Torture en Leptotrichia zelf niet
bruut genoeg zouden zijn. Tweelingbroer Michael is het zakelijke
brein. Enerzijds head honcho van de steeds groeiende site
metalhit.com, anderzijds blies hij onlangs ook het kwijnende
metal maniacs magazine nieuw leven. Wat de ene broer
produceert, vindt dus zijn weg wel naar het publiek via de kanalen
die de andere broer bestiert.

Op de eerste twee releases (de cd ‘Pleasures of the Scalpel’ uit
2008 en de e.p. ‘Abort the Messiah’ uit 2009) deed Mark alles zelf,
met wisselend succes (met name de drums kregen nogal wat kritiek).
Voor de tweede full length werd een drummer ingehuurd, een
stevige vooruitgang. Brian Forman is een beest achter de kit met
zijn nogal enerverende stijl, maar hij wordt meestal net kort
genoeg aangelijnd door Mark om het voor de luisteraar draaglijk en
spannend te houden. Gastbijdrages van onder meer Jim Mallone van
Arsis en Kam Lee van Massacre garanderen deze schijf toch wel wat
underground aandacht, en terecht nondedju.

Wat mij betreft kwam deze schijf op een perfect moment, want ik
begon mij al serieus af te vragen of er nog wel zoiets gemaakt werd
als gore, brute maar ongeforceerde deathmetal. Ik bedoel daarmee
dat veel hedendaagse releases in death en aanverwante stijlen vaak
ofwel te clean en te saai zijn, ofwel een master in geschiedenis en
filosofie vereisen om ze te kunnen volgen. Het is een gevolg van
mannelijke profileringsdrang in tijden van overproductie. Omdat
iedereen sneller, bruter, diepzinniger of technischer dan een ander
wil zijn, wordt er te vaak vergeten om beluisterbare songs te
schrijven die een tijdje blijven hangen. Dan is het moment voor
iemand gekomen om op te staan, met een welgemeende fuck
you
zijn gitaar in te pluggen en er een paar plompverloren
blubberige deathmetalriffs uit te jakkeren die zo van Carcass
gepikt zijn.

Toch moet ik niet te veel naar die Britse oergoorlappen
verwijzen. Mark Riddick houdt er duidelijk ook wel van om zijn
kunde met de gitaar te tonen, getuige hiervan de toonladders die al
dadelijk in het eerste nummer ‘Bible Camp Massacre’ verstopt
zitten. Ook in andere nummers worden de eenvoudige riffs soms opzij
geschoven ten voordele van wat virtuoos vertoon. Dit blijft echter
altijd goor en vunzig klinken, en zeker onder begeleiding van de
blast beats wordt de aandacht niet snel afgeleid van het
essentiële: headbangen tot je zelf een kwijlende zombie bent
geworden zoals Mark Riddick ze graag tekent.

Dat bangen lukt het best op nummers als ‘Fetal Delicacy’,
‘Graced By Gore’ of ‘Tapeworm Diet’, die allemaal gewapend zijn met
een paar killer riffs die je nekspieren flink onder spanning
zetten. De Carcass invloed is het opvallendst in de vocalen. Mark
Riddick heeft zijn eigen stem vaak meerdere keren in de mix gezet,
maar vermangeld met andere pitch shifter effecten. Zo hoor
je in een nummer soms de ondoodse reutel van een zombie en ernaast
het hysterische gekerm van een kobold. Al dat gepruts kan voor
sommigen een afknapper zijn, maar wat mij betreft zorgt het voor
extra textuur in de nummers.

De meeste nummers zijn aan de korte kant, maar bevatten toch
redelijk wat dynamiek. Uiteraard is daar het meeste van te merken
in de langere nummers, hier zijn geen monotone beukers van vijf
minuten te vinden. ‘Throne of b-Bone, Fortress of Flesh’ combineert
mid-tempo thrash met razende gore grind, ‘Underground’ begint zelfs
vrij doomy. Een van de strafste nummers op de schijf is
afsluiter ‘Wrath of the Heretic’. Hierin horen we ook nog een
duidelijk aanwezige en sinistere blackmetal invloed.

Het mag duidelijk zijn dat dit plaatje echt niet voor iedereen
bedoeld is. Enkel liefhebbers van extreme metal met extreme
fascinaties hoeven zich hier aan te wagen. Ik hoop echter wel dat
er velen mijn raad opvolgen, want ‘Vomiting in the Baptismal Pool’
heeft hen heel wat te bieden. Ondanks de wat lo-fi klank en de
regelmatige “waar-hebben-we-dat-eerder-gehoord” momenten zit het
goed in elkaar, en ondanks de gore tekeningen en misselijke teksten
is het op een bepaalde gluiperige manier zelfs charmant te
noemen.

www.myspace.com/fetidzombie

Release:
2010.
Disco de la Muerte, Bloodline Productions

verwant

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in