Gent zendt weer zijn zonen uit: Drums Are For Parades heeft met Master een eerste full length plaat gebaard en het is een schonkige spruit geworden. Raapt u zelf maar een aantal synoniemen voor "uppercut" samen. Aan tafel dus met twee apetrotse en enthousiaste ouders: de baardige zanger-gitarist Wim Reygaert en zanger-drummer Piet Dierickx.
enola: Hoe voelen de heren zich, drie weken voor de officiële release van Master?
Wim Reygaert: "We voelen ons goed maar we hebben nog zoveel te doen voor de releaseshow. Ik kan haast niet wachten tot de plaat uit is."
Piet Dierickx: "We verkeerden in een euforische stemming toen het album en de mastering klaar waren, maar dat is al een poosje geleden. Nu overheerst maar een gevoel: "Gaat dat hier nog lang duren"?"
enola: Er zat twee jaar tussen de EP Artificial Sacrificial Darkness In The Temple Of The Damned en jullie eerste album.
Dierickx: "De jaren zijn voorbij gevlogen, time flies when you’re having fun. Ach, je moet ook zelf voelen wanneer je er klaar voor bent om een plaat op te nemen. We wilden vooral niets doen wat in het verlengde van de EP lag. We wilden iets opbouwen, ongeacht hoeveel tijd dat in beslag neemt. Nu ja, er moeten ook geen tien jaar tussen zitten. Met onze EP zijn we veel live en echt overal beginnen spelen en dat heeft (legt nadruk)ongelooflijk veel gedaan voor ons".
Reygaert: "We hebben verder nog een theaterstuk gedaan met Helmut van den Meersschaut en hier en daar meegewerkt aan projecten in de Gentse Vooruit waar we artist-in-residence waren. Onze filosofie is dat we niets te veel pushen en alles op ons af laten komen. Het moeilijkste was ook om alle agenda’s op een lijn te krijgen. Das Pop (Niek Meul en Reinhard Vanbergen van Das Pop werkten mee aan de productie, jc) was zelf ook aan een nieuwe plaat aan het werken en daarna moest er met dat album nog getourd worden. Geen sinecure om iedereen samen in de studio te krijgen dus.
enola: Wat is het verschil tussen de EP en Master?
Reygaert: "Master is gelaagder en heeft meer dimensies. Onze EP was een soort uitbarsting, op 24 uur tijd opgenomen, gemixt en van vocals voorzien, maar aan Master is veel langer voorbereid zodat de nummers konden groeien. Het moest nog steeds snel gaan en we hebben vier dagen, wat nog niet lang is, in de studio vertoefd. Er werd uiteraard ook langer aan de mix en overdubs gewerkt."
enola: Verliep de opnameperiode vlekkeloos of hadden jullie af en toe zin elkaar tot pulp te slaan?
Reygaert: (lacht) "Constant."
Dierickx: (lacht) "Om de twee uur wel een keer. Het was intens en kort en het zijn lange dagen, zeker als je tien nummers moet opnemen. Er waren wat technische problemen, en die zorgden voor een verstikkende vertraging, want de tijdsdruk ontstaat vooral omwille van financiële kant van het plaatje."
enola: Master is lekker agressief en wie etiketten wil plakken, zegt: Barkmarket, Black Sabbath, Slayer, Mastodon e tutti quanti, bands die jullie ongetwijfeld koesteren. Hebben jullie echter guilty pleasures?
Reygaert: "Swedish House Mafia vind ik goed, maar dat zijn simpelweg pleasures, die gasten maken namelijk goede nummers. Ik luister op een functionele manier naar muziek, ik wil eruit leren, het genre speelt dan minder een rol. Wel krijg ik bulten op mijn lijf van funk en disco."
Dierickx: "Ik kan funk alleen aan als ze vuil, als ze obsceen is. Sly & The Family Stone, heel goed. Op mijn computer staat wel "The Final Countdown" van Europe. Maar die muziek is alleen maar een guilty pleasure als je jezelf er over schaamt en dat doe ik niet."
Reygaert: "It ain’t a crime if you don’t get caught."
Dierickx: "Als ik ergens moet gaan draaien, dan zit "Living On A Prayer" van Bon Jovi er ook steeds tussen. Of "Pour Some Sugar On Me" van Def Leppard, allemaal steengoede songs. "Hold The Line" van Toto (begint te zingen), de max van een nummer. Ik voel me daarover niet guilty, dus dat zijn gewoon pleasures."
enola: Master zou ik met het kernwoord ’waanzin’ willen aanduiden. Waar komt die hang naar het sinistere, het abnormale, het krankzinnige vandaan? Bij het beluisteren van de plaat had ik soms het gevoel dat ik in de geest van Ted Bundy (Amerikaanse seriemoordenaar die een honderdtal vrouwen zou hebben afgeslacht, jc) zat.
Reygaert: "Da’s gewoon exorcisme, maar ik zie het toch eerder als het ordenen van de chaos waarin we leven. We zijn niet ook echt kwaad hoor, behalve op buschauffeurs van De Lijn." (lacht)
Dierickx: (lacht) "En op de NMBS."
enola: Jullie zouden niet echt een boodschap uitdragen, jullie willen niet prekerig overkomen.
Reygaert: "Het is rock-’n-roll: onze plaat is geen plaats om te preken maar om los te breken, dat wel. Daarom spelen we graag heel luid zodat niemand onberoerd blijft. Zelfs iemand die doof is, voelt wat we bedoelen, denk ik. Daarom dat exorcisme, let it all out! We roepen graag een oergevoel op en laten daarbij de rede varen. Kom binnen in onze wereld en zie wat we jou te bieden hebben, da’s de boodschap. En onze inspiratie, dat is de som van wat een mens meemaakt, ziet en leest."
enola: Bij het zien van de hoes dacht ik onmiddellijk aan de killer bunny uit Monty Python And The Holy Grail. Een hommage?
Reygaert: (lacht) "Ongetwijfeld zal die scène onbewust meegespeeld hebben, maar we denken niet enkel na, we werken ook op het gevoel."
Dierickx: "Wat belangrijk is, is dat op dit album alles klopt en gemeend is. Zonder dat je zelf precies kan zeggen wat dat eigenlijk is."
enola: Maar wie verzint in godsnaam songtitels zoals "Opium Den Idiot Check" of "I’m The Princess, You’re The Woods". Het doet denken aan de techniek van de vrije associatie in het surrealisme.
Dierickx: "We hebben zelf niet aan het surrealisme gedacht maar er zijn al een paar mensen die deze opmerking hebben gemaakt."
Reygaert: "Alles wat ik doe in de films die ik maak (Wim Reygaert is ook freelance regisseur, jc), is absurd en surrealistisch. Soit, een idiot check is wanneer je bijvoorbeeld bij het verlaten van je woning toch nog eens vanalles checkt. Voor ons is dit een soundtrack voor de Apocalyps, eens checken of we alles bij hebben vooraleer de aarde naar de knoppen gaat en daarna zijn we ervandoor, zoiets. Het nummer is een gevecht tussen een slang, die door de saxofoon wordt uitgebeeld, en 100 mammoeten. Opnieuw, voor ons klopt het allemaal maar waarom dat zo is, dat kunnen we en willen we ook niet zeggen. Het is een leuke gedachte dat mensen naar onze muziek luisteren en zich druk maken over de vraag: "Waarover gaat dit eigenlijk"?"
enola: De sax op "Opium Den Idiot Check" is van Jørgen Munkeby van het Noorse Shining. Ik wens jullie trouwens te bedanken, want ik zag jullie op YouTube een laudatio voor Shining afsteken en ik heb daarna hun muziek opgezocht. Ik ben alvast verkocht.
Reygaert: "Dat is pas krankzinnige muziek. We hebben hen beter leren kennen en iemand als Jørgen snapt het gevoel dat wij willen overbrengen. We kwamen hem tegen in Duitsland en we hebben de samenwerking geregeld. Zijn band doet dus hetzelfde als wij maar het is veel wiskundiger en virtuozer gespeeld. We brengen wel hetzelfde gevoel over: "Laat je gewoon eens volledig gaan.".
Dierickx: (lacht) "Wees niet bang van de luide man. Part Chimp is nog zo’n beestige band, of Big Business."
enola: Waar komt jullie groepsnaam eigenlijk vandaan?
Dierickx: (lacht) "De naam valt te verklaren maar we moeten ook de mythe in stand houden."
Reygaert: "We hadden eigenlijk veel uitstekende namen voor onze band, dus als iemand op zoek is, we hebben er nog een paar op overschot liggen. We hebben een bandnaam gekozen die de lading totaal niet dekt. Het verhaal gaat over iemand die vraagt om een stukje drums op te nemen en een producer die daarop antwoordt: ’Zot, …drums …. drums are for parades.’."
Dierickx: We houden van het conflict: we willen verrassen en niet per se doen wat de mensen van ons verwachten, vandaar ook het konijntje op de hoes en de naam van de band."
Reygaert: "Het lijkt wel alsof bij ons over alles heel lang werd nagedacht, terwijl veel à la minute ontstaat. We hanteren de five-minute rule. Voor elke beslissing nemen we maximum vijf minuten de tijd om die te nemen."
enola: Jullie liveoptredens zijn beestig. Hebben jullie een bepaald ritueel waarmee jullie je opladen?
Reygaert: "We gaan op zoek naar The Zone. Onze optredens zijn agressief maar voor het overige zijn we heel easy-going people. Neen, als ik Piet achter mij op zijn drums hoor slaan, dan komt het wel vanzelf."
Dierickx: "Wims gitaar horen tijdens de gitaarcheck, meer heb ik niet nodig."
Reygaert: "We hebben geen speciale rituelen maar weten al snel dat het snor zit als we op het podium stappen. Een half uur voor het optreden moet je ons wel met rust laten, we moeten ons kunnen focussen, gewoon de kop leegmaken. En op dat moment geen telefoons, geen ex-lieven … en lieven. Geen seks voor de wedstrijd."
Dierickx: (lacht) "Zeker niet!"
enola: Het moet jullie ego strelen wanneer Chris Goss over jullie in de wolken is. Hij bestempelde jullie als de nieuwe Kyuss.
Reygaert: "Dat zei hij toen we met Masters Of Reality hadden gespeeld en ik kan me best voorstellen dat de luide en unisone gitaren live hem aan Kyuss deden denken. Het blijft een belangrijke band voor ons, maar Master heeft nog weinig uitstaans met Kyuss. We hebben onlangs nog contact met hem gehad en hij was wel onder de indruk van ons album. We hebben de optie om hem als producer te nemen wel bekeken, maar door het beschikbare budget en een samenloop van omstandigheden is dat niet gelukt. Plus het feit dat Niels en Reinhard ook al onze EP geproducet hadden. Uiteindelijk zou direct met Chris Goss in zee gaan toch niet de juiste volgende stap geweest zijn."
enola: De mastering is van de hand van Howie Weinberg, de man achter de mastering van Nevermind.
Reygaert: "En Slayer. Ach, dat is gewoon mailen naar "www.masterdisk.com" en any Tom, Dick and Harry kan zijn nummer laten masteren door Weinberg. Hij is heel goed in zijn vak maar hij heeft zich uiteraard niet zelf aangeboden, dat was de keuze van Niek en Reinhard, die daar heel tevreden mee zijn en in wie we heel veel vertrouwen hebben."
enola: Bij het meeslepende oriëntaalse ritme op "The Beast" moest ik trouwens denken aan Pandamonium van Killing Joke, die toen met de Egyptische percussionist Hossam Ramzy samenwerkte.
Reygaert: Reinhard heeft de scores geschreven voor dat nummer en we wilden die niet op voorhand horen. We wilden die pas horen toen ze gespeeld werden door het kwartet waarmee we het nummer hebben opgenomen. Weer de five-minute rule en het klonk ongelooflijk. Of eerder in dit geval (lacht) de six-and-a-half-minute rule, want we stelden ons wel de vraag: "Kan dit wel?". We hadden ons echter voorgenomen om die vraag altijd met ja te beantwoorden. Ach, er zijn geen grenzen, het moet gewoon kloppen en het nummer was echt af met de vocals van Younes (Faltakh, van The Hickey Underworld, jc) erbij. Nogmaals, de wereld wordt kleiner en alles is een invloed. Die invloeden sijpelen binnen en wat dat betreft zijn we sponsen. We willen ons niet in een subcultuur of in een bepaald genre vastrijden".
Dierickx: "We zullen zeker voor verrassingen blijven zorgen, er moet evolutie zijn, dus ligt het niet in onze aard een tweede Master te maken. We blijven dezelfde band maar schuwen het experiment niet, integendeel, we zoeken het op. We gaan nu vooral met het huidige album spelen maar ongetwijfeld lopen we nieuwe mensen tegen het lijf, waaruit dan nieuwe samenwerkingsverbanden kunnen ontstaan. We willen muziek blijven maken, no matter what."