Het lijkt wel of IJsland een kweekprogramma heeft voor muzikaal talent. De talentrijke groepen schieten als paddenstoelen uit de grond en ze zijn blijkbaar ook van alle markten thuis. Neem nu Hjaltalín, dat zijn ding doet ergens op het kruispunt van rock en klassiek maar daarbij ook uitstapjes naar soul, musical en zelfs disco niet schuwt. En jawel, die mix klinkt verdomd goed.
Het veelkoppige IJslandse ensemble Hjaltalín (volgens hun myspace zijn ze momenteel met z’n zevenen) liet in 2007 hun debuut Sleepdrunk Seasons op de wereld los. Enthousiaste reacties volgden en met opvolger Terminal lijkt de band dat nog een keertje moeiteloos over te doen. Deze keer werden alle nummers in het Engels geschreven, kwestie van de internationale uistraling van de groep wat te vergroten. Ook nu werd Gunnar Örn Tynes gevraagd als producer.
Voor alles is Hjaltalín natuurlijk een rockband. De indierock wordt echter constant vermengd met andere elementen. In "Suitcase Man" en "Montabone" is bijvoorbeeld de invloed van de klassieke muziek duidelijk voelbaar. Een sound vol bombast en dramatiek, aangestuurd door ronkende drums. Ook in het rustige "Sonnet For Matt" is de klassieke muziek niet veraf maar dan op een heel andere manier. Zo zit Terminal helemaal vol muzikale tegenstellingen die onverenigbaar zouden moeten zijn maar op magische wijze toch een samenhangend geheel vormen.
Neem nu de stemmen van zanger Högni Egilsson en tweede stem Sigríður "Sigga" Thorlacius. Sigga’s hoge stem contrasteert mooi met Högni’s ruwe, aardse geluid. De wisselwerking tussen die twee geeft de songs nog iets extra. Al moet gezegd worden dat te veel van Högni’s stem zeurderig durft te gaan klinken, zoals in "Song From Incidental Music".
Afwisseling is het sleutelwoord op deze plaat. Van klassiek naar rock, nu eens vrolijk, dan dramatisch, Terminal heeft het allemaal. Ze eindigen trouwens ook met een vreemde hersenkronkel. Het swingende "Water Poured In Wine" doet de disco even herleven, waarna vervolgens doodleuk "Vanity Music" wordt ingezet, dat zo op de soundtrack van een Disneyfilm zou kunnen, met Högni als held en Sigga als verliefde prinses. Hjaltalín durft dus zeker onverwachte muzikale sprongen te maken en wonder boven wonder komen ze er nog mee weg ook.
Hjaltalín vreest de weidse gebaren niet maar nooit wordt het kitscherig. Terminal is daardoor een erg opwindende en verrassende plaat geworden. De groep weet een volle en hartverwarmende sound te produceren en hun rijk georkestreerde muziek doet het plezier van het album afspatten. Bij het horen van een nummer als het levendige "Feels Like Sugar" hoor je gewoon dat deze muzikanten oprecht genieten van wat ze doen.
Hjaltalín bewijst opnieuw dat hun muziek niet in een hokje te plaatsen valt. Wanneer er zoveel verschillende dingen op één plaat uitgeprobeerd worden en zoveel muzikale stijlen gecombineerd worden, dan kan je serieus op je bek gaan. Maar de heren en dames van Hjaltalín slagen in hun opzet, met verve.
