Op de vierde dag van een festival kan het wel eens deugd doen om een uitbolact te gaan bekijken, het soort band waarnaar het aangenaam luisteren is zonder al te veel moeite te moeten doen. Dat was althans wat wij ongeveer verwachtten bij Giant Sand, maar hun Dourpassage bleek zoveel meer te zijn.
De eerste plaat van Giant Sand, het belangrijkste project van onze favoriete cowboy Howe Gelb, dateert alweer van 25 jaar geleden ("But don’t feel old, that’s my job"), en de nieuwste komt er over enkele maanden aan. Omdat de heren zo’n uitgebreid oeuvre hebben om uit te putten, zal een Giant Sand-optreden nooit brengen wat je het liefst wilde horen, maar dat geeft niet: de kwaliteit van het merendeel van Gelbs songs blijft altijd van een behoorlijk hoog niveau.
Dat bewijzen ook de nieuwe nummers die vandaag op Dour de revue passeren: titels kunnen we u niet meegeven, maar we hoorden een hartverscheurend mooie lap steel langskomen in een veelbelovende ballad, waarbij Gelb zijn diepste stem bovenhaalt. Dat hij er af en toe naast zit, maakt dan niet eens zoveel uit. Gelb is meer verhalenverteller dan zanger, en wat dat betreft doet hij zijn werk goed: vanaf het begin, met opener "Without A Word" sleept hij het (bijzonder kleine) publiek mee in zijn woestijnrockgeluid, daarbij de tent onderdompelend in een warme, gloedvolle sfeer.
Giant Sand klinkt ook erg Amerikaans, zeker wanneer Johnny Cash-classic "Folsom Prison Blues" een honky tonkversie meekrijgt waar de gemiddelde saloon bijzonder blij mee zou zijn. Eerder kwam al een andere ultieme klassieker voorbij met countryrocker "Wayfaring Stranger", dat hier omgetoverd werd tot een voorzichtige stamper met een scheurende gitaar en een totaal chaotisch slot. Er is bij Giant Sand immers ook plaats voor stevige rock-’n-roll (solo’s op een telecaster incluis), onder meer in "Thin Line Man", dat in dit verzengend rockjasje nauwelijks nog te verbinden is met het origineel uit de jaren ’80.
Ook de Howe Gelb-soloplaten worden af en toe bovengehaald: we krijgen een intense versie van "Paradise Here Abouts" (vanop ’Sno Angel Like You), zonder gospelkoor, maar alweer met een Gelb die zijn meest doorrookte parlando bovenhaalt, en zijn muzikanten die voor een grandioze, volle begeleiding zorgen. Het is tekenend voor dit concert, en toont weer maar eens dat Gelb een rasartiest is die zich met klassemuzikanten omringt. Op de valreep nog één van de sterkste prestaties van dit weekend.
