Als een bende lawaaimakers, zo wordt Amenra beschreven in het nachtplan dat tijdens de Gentse Feesten uitgedeeld wordt. Tot zover geen verrassingen: het verpulverende geluid dat de sludge metalband live uit de versterkers doet loeien, is verre van spek voor ieders bek. Wat wel intrigeert, is dat kleine woordje dat na de bandnaam volgt: "akoestisch". Dit kan een geslaagde stijloefening worden — of vreselijk fout gaan.
Hoog boven de hoofden van de bandleden brandt een helwit geprojecteerd kruis in een verder volledig in duisternis gedompelde zaal. Voorin staan stoelen opgesteld, achteraan staan mensen met ingehouden adem toe te kijken. De bandleden zelf, die in een cirkel en met de rug naar het publiek musiceren, zijn door elke afwezigheid van belichting moeilijk van elkaar te onderscheiden: Amenra is, in het donker, een entiteit, een som waarvan de delen onderling vervagen.
Het is een intense ervaring. Dat is een optreden van Amenra altijd, zou u kunnen opwerpen, en daar zou u gelijk in hebben. Maar vanavond, op dit intieme, akoestische concert, is het anders. Dit is een stijlbreuk met het verleden die ingeluid werd door de EP After life uit 2009.
Al is die stijlbreuk minder radicaal dan op het eerste gezicht lijkt. Toegegeven, we hebben een nummer of twee de tijd nodig om de herinnering aan de cd-versies van de Massnummers uit hoofd en lijf te bannen en volledig op te kunnen gaan in Amenra-nieuwe stijl. Maar in essentie is er weinig veranderd: Amenra is enkel wat duidelijker de breekbare, fragiele band die hij achter die laag schreeuwende gitaren altijd geweest is.
Akoestisch verschuift de focus van furieuze wanhoop naar verstilde, onpeilbare tristesse. Wil u zich kunnen voorstellen hoe dat dan precies klinkt, dan haalt u best Lateralus van Tool nog even uit de platenkast. Het is geen toeval dat Amenra later in de set een getrouwe cover van "Parabol" speelt, want zowel de minimalistische gitaarpartijen als de bezwerende zang van Colin Van Eeckhout (die verbaast met zijn melodische lijnen die nog het meest lijken op kerkgezangen) lijken geënt op het nummer — met dat verschil dat er bij Amenra geen uitbarsting op volgt. Het blijft stil, vanavond. Amenra berust.
Sowieso moet u ook even "To Go On. And Live With. Out." (uit After Life) beluisteren op de Myspace van de band, een lang uitgesponnen elegie op basis van één enkel melodisch motief. Het nieuwe nummer is een van de hoogtepunten van de set, net als "Razoreater." en "Aorte. Nous Sommes Du Même Sang.", nummers die in herwerkte vorm pal overeind blijven staan. De distortionpedalen mogen dan wel thuis gebleven zijn, de mokerslag is er niet minder om. Met de volumeknop halverwege zijn de emoties nog net dat ietsje tastbaarder.
Als dit optreden iets bewezen heeft, dan is het wel dat deze akoestische benaderingswijze toekomstperspectieven biedt. Of het bij de uiterst geslaagde stijloefening van vanavond blijft, of dat de band op het met de EP ingeslagen pad verdergaat, zal de toekomst uitwijzen. Wat het ook wordt, we hebben er vertrouwen in. De lawaaimakers zijn klaar voor de volgende stap.