Dat er op Werchter Boutique met Prince opnieuw een heel grote naam
geprogrammeerd stond, daar was iedereen het over eens. Toch bleef
de grote stormloop om tickets wat uit. Op het laatste moment gaf
een Vlaamse krant nog enkele duizenden tickets weg, wat in
festivaltaal zoveel betekent als ‘we krijgen ze aan de straatstenen
niet kwijt’. Bijgevolg was het zelfs voor wie geen ticket voor de
‘Golden Circle’ had, niet al te moeilijk om relatief dicht bij het
podium te staan. Rock Zottegem en het Brugse Cactusfestival zullen
mogelijk al wat volk hebben weggelokt, en het recente studiowerk
van Prince was nu ook niet zo opzienbarend om hem nog een echt
relevante artiest te noemen – althans wat de platen betreft. De
tienduizenden mensen die toch naar Werchter waren afgezakt, wisten
echter maar al te goed waarom ze zich die moeite hadden getroost.
Want op dat podium zou een kleine man zich een der allergrootsten
tonen.
Het was een magisch moment, daar op die wei. Op de tonen van het
instrumentale ‘Venus de Milo’ verscheen het bekende logo op het
grote ovalen scherm. Voor de fans op de wei sprak het meer dan
duizend woorden. Enkele seconden later wandelde Prince het podium
op, en na een korte gitaarsolo sprak hij: ‘Dearly beloved…we
are gathered here today to get through this thing called
life’. Het publiek ging uit zijn dak, en de goede verstaander
wist genoeg – hier stond iets heel speciaals te gebeuren. Weinig
artiesten hebben de luxe om te kunnen openen met een wereldsong als
‘Let’s Go Crazy’, laat staan om dat nummer losjes te onderbreken
met enkele flarden van ‘Delirious’.
Dit openingssalvo was een achtbaanrit langs enkele van Prince’s
grootste hits. ‘1999’ ging over in ‘Little Red Corvette’, waarna
een uitstekend ‘Controversy’ het publiek belette om naar adem te
happen. Tijdens het voorprogramma van Larry Graham had het bijna de
hele tijd geregend, maar Prince leek het onweer te hebben afgewend.
‘Hot Summer’ werd ingezet om dit te vieren, maar dat bleek iets te
voorbarig. Het nummer was nog niet eens voorbij, of de
hemelsluizen openden zich genadeloos. Geen idee of het zo voorzien
was, maar het aansluitende ‘Purple Rain’ maakte zelfs van deze
stortbui een onvergetelijke ervaring. Zeker toen de regen meteen na
de laatste akkoorden van het nummer ophield, geloofde een mens
bijna dat Prince het op een akkoordje had gegooid met de
weergoden.
Na deze ijzersterke eerste acte (met later nog onder meer ‘Kiss’ en
‘Nothing Compares 2 U’), kregen we een ander concert te zien. De
hits werden bijna helemaal achterwege gelaten, en het was tijd voor
een lesje muziekgeschiedenis. Het betere jamwerk spaart Prince
meestal voor de intiemere aftershows, maar ook op Werchter kregen
we enkele covers voor de kiezen. ‘Shake Your Body Down to the
Ground’ van de Jackson 5 kon tellen als eresaluut aan zijn oude
rivaal, wijlen Michael Jackson. De reguliere set werd afgesloten
met nog twee covers van Sly & the Family Stone, samen met
originele bassist Larry Graham zelf. Ook in de bisrondes (vier in
totaal) kregen we enkele covers van Sylvester en de Ohio Players,
naast minder bekende en veelal recente Prince-nummers. Wat begon
als een hitparade, werd hoe langer hoe meer een eigenzinnige serie
improvisaties. Iets helemaal anders, maar aan de reacties uit het
publiek te oordelen werd het op de wei steeds warmer.
Het pleit alleen maar voor Prince dat hij ook van minder bekend
materiaal een entertainende en meeslepende show kon maken. Hoewel
het publiek aan het einde nog wat hits had verwacht, werd de sfeer
er alleen maar beter op. In Werchter gaf Prince een optreden met 2
gezichten, maar voor ons is de conclusie simpel: dit was een
wereldconcert van een groot artiest. Pun geheel en al
not intended.
