Tekenaar Philip Paquet is al langer dan vandaag bezig met jazz. Zijn vorige stripalbum Snapshots, een bundeling van vijf kortverhalen met het muziekgenre als leidraad, sloeg in als een bom op stripminnend Vlaanderen en verder. Met Playin’ Smilin’ Fightin’ Cookin’ heeft Paquet zo mogelijk een nog prachtiger pareltje afgeleverd.
Op de cover van Playin’ Smilin’ Fightin’ Cookin’ prijkt het fictieve Vertigo Quartet, een band bestaande uit tekenaar Philip Paquet en zijn scenaristen. Leuk weetje: van de vier zogezegde muzikanten is Paquet de enige die echt een instrument bespeelt, namelijk bas. De vormgeving, analoog naar de albums van The Jazz Messengers (de band van drummer Art Blakey) uit de jaren ’50, doet dus aan als een oude platenhoes, wat de uitgave uniek in haar soort en buitengewoon esthetisch maakt. Om nog maar te zwijgen van de tekeningen in de strips zelf…
Niet alleen uiterlijk, maar ook inhoudelijk is Playin’ Smilin’ Fightin’ Cookin’ een straffe onderneming. In vier verschillende verhalen, die respectievelijk luisteren naar de vier woorden van de titel, illustreert Paquet twee fictieve en twee waargebeurde verhalen. Voor Playin’ wilde Paquet het leven van de legendarische bebop-trompettist Dizzy Gillespie in beeld brengen. Aan de hand van citaten van andere jazzgrootheden (geselecteerd door de tekenaar zelf in samenspraak met scenarist Tim Vendaux) schetst Paquet (op tekst van Stéphane Daniel) enkele grote pijlers uit het leven van Gillespie. Schitterend is hoe de illustrator met humor en een tikkeltje gevoel voor erotiek de typische sfeer van jazz (louche jazzclubs en feesten tot in de late uurtjes) perfect weet te vatten in gestileerde, maar altijd natuurlijke beelden.
Smilin’ is een zeer kort verhaal over een beroemde jazzsaxofonist die overspel pleegt en zodoende zijn vrouw verliest. Zijn wereld stort in elkaar, maar uit het einde spreekt toch nog een sprankeltje hoop. De moraal ligt in deze vertelling erg voor de hand, maar de virtuoze tekenstijl en het universele karaker van het verhaal maken Smilin’ absoluut verteerbaar voor de lezer.
Daarna is er Fightin’, het meest omvangrijke stripverhaal van de bundel. Scenarist Gilliom bewerkte de mythe van het legendarische Live at Massey Hall-concert van Mingus, Bird, Dizzy, Powell en Roach tot een zwierige strip met een streepje magisch-realisme, waardoor de legende nog ongelooflijker lijkt. Charlie Parker die op een plastic saxofoon speelt, Bud Powell die zich weer ladderzat drinkt voor het concert en toch nog achter het klavier plaatsneemt en muzikanten die tussen hun solo’s snel even checken hoe het staat in een belangrijke boksmatch… Kan het nog onwaarschijnlijker en hilarischer?
Tot slot is ook Cookin’ gebaseerd op een kortverhaal van Gilliom, maar deze keer zijn de feiten fictief. De titel van deze serie verwijst naar een reeks albums die Miles Davis midden jaren ’50 opnam voor zijn label Prestige. Hij moest volgens contractuele verplichting nog een aantal platen maken voor het label en blikte er vier (Cookin’, Relaxin’, Steamin’ en Workin’) in één grote opnamesessie in. Gilliom probeert met gevoel voor humor te verklaren waarom een van de opnames Cookin’ heet en Paquet is alweer de virtuoze illustrator van dienst.
De vier kortverhalen zijn vooral erg amusant voor mensen die houden van jazz. De bekende verhalen geïllustreerd zien door Philip Paquet is een plezier voor het oog, want door zijn vloeiende pen krijgen de verhalen nog meer levendigheid en kracht. Voor de stripfanaat kan Playin’ Smilin’ Fightin’ Cookin’ een heerlijk opstapje zijn naar jazz: het Vertigo Quartet doet er immers alles aan om de vriendelijke, maar een tikkeltje obscure sfeer van de jazz te vatten in vier gevarieerde verhalen. Dat Uitgeverij Bries dit prachtige geheel bovendien aanbiedt tegen een bijzonder schappelijke prijs (de prijs van een cd’tje), mag eigenlijk niemand doen twijfelen. Kopen, die handel!
