U vraagt zich af waarom we nu pas met The Tragic Tale Of A Genius, de derde van het tot MLCD herdoopte My Little Cheap Dictaphone komen aandraven? We gaan daar eerlijk over zijn: omdat we er niet uit raakten. En we worstelen eigenlijk nog altijd wat met deze hooggegrepen rockopera over het wankele brein van Beach Boy Brian Wilson.
Hoe goedbedoeld en bij momenten geslaagd deze plaat ook is; ze baadt in zo’n slecht, dof geluid dat elke melodie bij voorbaat zijn kracht verliest. Een gebrek aan helderheid zorgt er voor dat elke klank verzuipt tussen de andere. En daar komt nog de beperkte, erg monotone stem van frontman Redboy, die op die manier kopje onder gaat in zijn eigen muziek.
Dat zou geen probleem zijn als de groep net als op debuut Music Drama voor een rijk instrumentaal klankenpakket zou kiezen dat de nadruk van die zang weghaalt, maar ondanks de occasionele strijkers put My Little Cheap Dictaphone net als op voorganger Small Town Boy uit een erg eentonig instrumentarium: bas, drum, gitaar en een paar tierlantijnen.
Dat is te weinig om de meubelen te redden. Het is dan ook pas wanneer arrangementsgewijs iets meer registers worden opengetrokken dat The Tragic Tale Of A Genius uit de eenvormigheid breekt. Het probleem is niet eens dat "He’s Not There" of "What Are You Waiting For?" (met een weinig opgemerkte gastrol van Mercury Revs Jonathan Donahue) slechte nummers zijn — dat zijn ze niet —, wél dat ze onderling inwisselbaar zijn. Redboy klinkt alsof hij door een handdoek zingt, en het begint op te vallen hoe hij qua songschrijven op een beperkt arsenaal aan truukjes kan terugvallen.
Maar er zijn goeie momenten. "Shine On", meerbepaald. Een nummer dat dankzij een zwerm strijkers de zwierigheid krijgt die de rest van de plaat ontbeert, of het aansluitende "Slow Me Down" waarin de piano pure percussie wordt en Redboy enkel uit de bocht gaat met een Engels waar de gemiddelde native speaker eens flink van gaat fronsen. "In My Head" – Pall Jenkins van The Black Heart Procession helft een vocaal handje hier – vervolledigt het triumviraat goeie nummers: met een zingende zaag en andere kleine accenten krijgt het nummer de textuur die het van de andere onderscheidt.
Er zijn artiesten van wie je zo’n net-niet als The Tragic Tale Of A Genius vergeeft: goed geprobeerd, aardig begonnen, maar niet goed afgewerkt. Maar niet iemand die zijn plaat ophangt aan een concept dat te groot voor zijn schoenen is. Dan wordt "net-niet-goed-genoeg" gewoon "mislukt". My Little Cheap Dictaphone schiet hier onder de lat die het zichzelf heeft gelegd door, en er is niemand die dat meer jammer vindt dan wij. Voor album nummer vier hopen we op een grondige bezinning. En een breder klankenpalet en een betere productie.
My Little Cheap Dictaphone speelt op vrijdag 16 juli op Dour.
