Relapse Records, 2010
Een jaartje of twee geleden kwam ‘Traitors‘ uit van
dezelfde band. Ik had nogal wat lof voor de band en heb ze toen ook
uitgebreid geïntroduceerd, vandaar ook deze keer enkel lof. En
terecht, ‘Heirs…’ is simpelweg op alle fronten beter dan
‘Traitors’ en de concurrerende albums van andere bands. Ik heb het
ontstaan van dit album een beetje gevolgd via zanger/bassist Jasons
blog, (http://www.demockery.org/) en toen
alles was ingeblikt, was hij onverholen fier en er oprecht van
overtuigd het beste MI-album ooit in handen te hebben.
Bands beweren dat wel vaker van hun nieuwste, maar deze keer kan ik
het volmondig onderschrijven. De band lijkt na bijna tien jaar haar
definitieve sound gevonden te hebben. Het ultieme missende
puzzelstukje was misschien wel het accepteren van hun metalroots,
en dus van tijd tot tijd het betere luchtgitaarsolowerk in te
lassen. Punk, hardcore en deathmetal waren altijd al in gelijke
doses aanwezig, maar op dit album is het overheersende gevoel de
briesende verontwaardiging van de anarcho punk.
Hiervoor is de heldere mix van de Wrightway studio’s deels
verantwoordelijk. Beide gitaristen spelen de ene strakke riff na de
andere en er is veel ruimte voor Jasons groovende bas. Die
riffs zijn trouwens vaak van een bedrieglijk simplisme: het is niet
omdat het catchy klinkt dat het eenvoudig is, en het is
niet omdat het grindcore is dat het makkelijk na te apen is. Misery
Index heeft een gitaarduo dat vuurwerk aflevert, en of het nu gaat
om punk, (death)metal of hardcore, het klinkt steeds als dezelfde
band en ieder nummer is een splinterbom die voor bloed in de pit
zal zorgen.
Medeverantwoordelijk voor de razende sfeer die het album uitademt
is het gekozen thema: de geschiedenis van geweld, bedrog en
uitbuiting die hun USA tot het machtigste imperium van de wereld
maakte. Dat het hen hoog zit blijkt uit al uit de opener ‘Embracing
Extinction’. Geen gedoe met instrumentaaltjes deze keer, meteen
voor de strot gaan ze. Nog geen twee minuten duurt deze grind
fusillade, maar de impact is onuitwisbaar.
Ook het slotnummer ‘Day of the Dead’ is van hetzelfde kaliber,
kwestie van de luisteraar met bloedende oren terug in de suffe
nepwereld van indie & pop te sturen. Tussen die twee
grindboekensteunen wordt er duchtig gevarieerd binnen het zelf
geschapen kader. ‘The Carrion Call’ heeft een zware
groove, ‘Heirs to Thievery’ haalt de mosterd bij Slayer, ‘The Seventh
Cavalry’ is langzaam en kruipend. ‘The Illuminaught is een wat
complexer nummer, maar het volgt op de groovende punkmetalkraker
‘The Spectator’ dat uitpakt met opvallend melodieus gitaarwerk. Ik
ging het kort houden, dus alle elf nummertjes hun deel van de lof
geven gaat nu niet. ‘Heirs…’ staat echt niets overbodig of
tenenkrommend.
Voor wie het nog niet doorhad, bovenstaande alinea’s zijn een
ongenuanceerd koopadvies aan alle fans van oprechte en vaardige
extreme muziek. Ongeacht het genre dat doorgaans de voorkeur
krijgt, de lengte of de kleur van de haren de leeftijd of het
gemiddeld aantal breakdowns per vijf minuten dat op je MP3-speler
te vinden is.
En niet vergeten ook de teksten te lezen, zoals steeds zijn die ook
verzorgd en geven ze je iets om over na te denken.
