Ondanks fraaie pogingen van rappers uit alle hoeken van Europa (en
bij uitbreiding de rest van de wereld), worden we bij ons nog
steeds overspoeld door hiphopproducten uit de VS. De term
‘producten’ neem ik overigens niet zomaar in de mond, want het
overgrote deel van die stormvloed hebben we te danken aan sluwe
marketing. Natuurlijk komt er ook heel wat kwalitatief hoogstaande
Amerikaanse hiphop uit in België, maar het blijven toch vooral de
50 Cents en consorten die het tot in de hitparades schoppen.
Dit alles staat in schril contrast tot K-os, een Canadese
doe-het-zelver die het vooral moet hebben van zijn
maatschappijkritische teksten, die dus niet – zoals nog al te vaak
het geval is – over vrouwen met dikke tieten en dito konten gaan.
Op dat vlak is hij dus vooral te situeren tussen A Tribe Called
Quest en aanverwanten uit de Native Tonguesbeweging. De
vergelijking met ATCQ is trouwens door te trekken naar het licht
nasale stemgeluid van K-os, dat wel wat weg heeft van dat van
Q-tip.
Muzikaal horen we echter iets totaal anders. De sound laat zich
namelijk nog het allerbeste beschrijven als rechttoe rechtaan pop
met hiphopbeats. Dat we niet direct een adequate vergelijking
kunnen maken, wil in dit geval jammer genoeg niet zeggen dat we ook
iets uniek te horen krijgen: ‘Yes!’ is dan wel een mix van
verschillende stijlen en geluiden, dit gaat volledig ten koste van
enige mate van eigenheid. Nooit weet dit plaatje immers een geluid
te presenteren dat meer is dan de som van de delen. Bovendien is de
productie uiterst zwak en klinkt alles veel te braaf en te mak. Een
hiphopalbum dat het van simpele en commercieel aantrekkelijke
melodieën moet hebben, moet nu eenmaal glashelder en uiterst scherp
klinken en dat is hier jammer genoeg niet het geval. Bovendien
lijken de beats wel uit uw oude Fisher Price keyboard te komen.
Kortom, wij zijn alvast niet meteen overtuigd.
Wil dit dan zeggen dat dit schijfje niets interessants te bieden
heeft? Wel neen, er zijn ook enkele lichtpuntjes te bespeuren aan
de einder. Zo klinkt opener ‘Zambony’ best lekker en fris, heeft ‘I
Wish I Knew Natalie Portman’ een leuke melodie en is ‘4 3 2 1’ – op
zijn tekst vol clichés na – een tof popnummer. Het teveel aan
stinkers maakt echter dat ‘Yes!’ als geheel erg zwak uit de hoek
komt. Mocht er ooit weer oorlog uitbreken, dan zet ik bijvoorbeeld
mijn geld in op eender wie die ‘Uptown Girl’ volledig kan
uitzitten. Een sample van ‘Love Buzz’ van Shocking Blue ten spijt
is dit namelijk één van de zieligste pogingen tot popmuziek die ik
in enige tijd heb gehoord. Ook ‘Eye Know Something’ is een
uitschuiver van formaat. En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan,
maar ik veronderstel dat u het idee onderhand wel beet heeft.
In de intro van de openingstrack belooft K-os ons ook daadwerkelijk
chaos. En hoe flauw het spreekwoord ook is: belofte maakt schuld.
Die verwachtingen weet de Canadees op zijn vierde album op geen
enkel moment in te lossen, met zijn voorspelbare melodieën en een
algemeen flauw geluid. Er is ergens in de verte wel potentieel te
horen op dit schijfje, al komt het er momenteel nog op geen enkel
moment echt uit. Met één Diggy voor de doorgaans degelijke teksten
en een halfje voor de goede bedoelingen, moeten we de jongeheer
helaas stevig buizen. Wat een uitgestoken middenvinger naar
hitparadehoppers had kunnen worden, blijkt spijtig genoeg een
gemiste kans.
