Even recht voor de raap: een echte liveband is Deftones nooit
geweest. Op plaat treffen de Amerikanen je vaak midscheeps in het
kruis, maar op een podium verslapt hun uppercut niet zelden tot een
milde oorveeg. Chino Moreno die van de toonladder duikelt, een
rommelig samenspel, een morsige sound, …: een geoliede
livemachine is de band nooit echt geweest. Toch rekenden we
heimelijk op een triomfantelijke revanche in de AB. En kijk, die
stiekeme hoop bleek geen loze naïviteit. Deftones tekende voor een
verzengende vuurzee van een concert, met hun uitstekende nieuwe
plaat ‘Diamond Eyes’ als brandhaard van dienst!
Maar eerst mochten de jonge honden van Steak Number
Eight, notoire Deftones-adepten trouwens, de debatten
openen. De ex-Humo’s Rock Rally-winnaars nemen momenteel een nieuwe
plaat op met Mario Goossens en de West-Vlamingen gaven een
sneak preview van hun nieuwe materiaal. Jammer genoeg
verbleekten die nieuwe songs tegenover een kraker als ‘The Sea Is
Dying’, nog steeds hun beste nummer. De angel lijkt er daardoor een
beetje uit bij Steak Number Eight. Een paar jaar geleden
compenseerden ze hun gebrek aan originaliteit nog door jeugdige
energie, maar nu klinkt de band eerder vermoeiend en mak.
Jammer!
En dan Deftones! Geen toeval dat de Amerikanen
voor een oplawaai van een optreden zorgden. Met ‘Diamond Eyes’
hebben ze immers één van hun beste platen gemaakt en na de lauwe
experimenten van ‘Saturday Night Wrist’ klinken Chino en co opnieuw
gefocust en retestrak. Het viel dan ook niet te verwonderen dat de
AB onmiddellijk daverde op z’n grondvesten toen met het tweeluik
‘Rocket Skates’ en ‘Diamond Eyes’ het eerste salvo werd
gelost.
Onmiddellijk viel op hoe scherp de band (en Chino Moreno in het
bijzonder) stond. Als een manische derwisj sprong, holde en sprong
een zichtbaar afgetrainde Moreno over het podium en de man was
bovendien nog eens uitstekend bij stem. Hebben we hem vroeger nog
als een astmatisch hangbuikzwijn weten klinken, dan was hij nu de
krachtige brulboei die de Deftones-platen naar een hoger niveau
tilt. Het publiek scandeerde dan ook z’n naam als was hij de pas
neergedaalde Heiland.
Daardoor konden ook de tragere songs overtuigen (met backing vocals
van de uitstekende nieuwe bassist Sergio Vega). ‘Beauty School’ en
‘Sextape’ waren welgekomen oogjes van de decibelstorm en ook
‘Passenger’, ‘Minerva’ en vooral afsluiter ‘Change (In The House Of
Flies)’ overtuigden moeiteloos. Opvallend trouwens wat een
verheffend anthem die laatste song is geworden!
Maar een concert van Deftones moet vooral slaan in plaats van
zalven. En of de nekwervels genoeg headbangvoer kregen
voorgeschoteld. ‘Elite’ sloeg in als een V2-bom, het gloednieuwe
‘Prince’ stond zonder schaamrood op de wangen naast de andere
oplawaaien en tijdens ‘My Own Summer (Shove It)’ vielen er net geen
gewonden. Voor de nog oudere fans werd zelfs een verschroeiend
‘Birthmark’ opgediept, een song uit ‘Adrenaline’ (hun eerste en nog
steeds beste plaat, als u het ons vraagt).
Kortom, al het goede dat ‘Diamond Eyes’ deed vermoeden werd met de
vingers in de neus bevestigd tijdens dit optreden. Deftones staat
scherper dan ooit en hopelijk kunnen ze dit momentum nog even
aanhouden. Dit verpletterende concert nemen ze ons alvast niet meer
af!
