Het gaat goed met Ellen Allien. Als eigenares van het Berlijnse kwaliteitslabel Bpitch Control lanceerde ze de afgelopen jaren de carrière van onder meer Paul Kalkbrenner, Moderat en Sascha Funke. Maar ook onder haar eigen naam bracht de Duitse al een reeks interessante platen uit.
Tussen die verzameling eigen releases staken — naast twee degelijke technoplaten (Stadtkind en Berlinette) en een poging tot arty laptopgepingel (Sool) — twee absolute uitschieters. Zo was Thrills een avontuurlijke technoplaat die flirtte met ranzige electro, een schrikwekkende trip van jewelste vol donkere, rauwe lappen muziek. Orchestra Of Bubbles, waarop de Berlijnse samenwerkte met haar stadsgenoot Apparat, bracht op zijn beurt een melodieuze mélange van techno, trance en minimal. Dust, haar nieuwste langspeler, vervoegt dat rijtje toppers helaas niet. Er wordt weliswaar wederom gezocht naar een nieuw geluid, maar het resultaat valt iets te mager en te alledaags uit.
Dust mikt duidelijk eerder op de huiskamer dan op de dansvloer. De hoes verraadt het al; affectie, geborgenheid en een zekere catharsis staan centraal, wat leidt tot Alliens meest persoonlijke plaat. Op "Schlumi", met zijn warme, analoge synthesizers, resulteert die aanpak nog in een fijne technotrack, maar veel andere nummers boeten in aan intensiteit en dynamiek. Niet in het minst omdat de vocalen te nadrukkelijk aanwezig zijn en omdat het beoogde effect van dit trucje — het naar voren mixen van de imminente zanglijnen — stilaan uitgewerkt raakt. Het aanstekelijke "Huibuh" had Allien bijvoorbeeld beter volledig instrumentaal gelaten.
De opzet was duidelijk om een makkelijker verteerbare plaat dan zijn voorganger Sool te maken. In die zin is Allien in haar missie geslaagd, want meerdere nummers kunnen zelfs als radiovriendelijk omschreven worden. De gitaargerichte, conventionele tracks "You" en "Sun The Rain" zijn haast pure pop. Daar is op zich niks mis mee, alleen weet Ellen Allien zich in dit segment niet te onderscheiden. Deze nummers behoren niet tot haar sterkste en zijn bovendien niet bijster origineel, wat ook niet van de belletjes in "Ever" en "Huibuh" kan gezegd worden, die wel très Pantha Du Prince aandoen. Sferische muziek die aangenaam wegluistert, dat wel, maar een spanningsboog opbouwen of een eigen verhaal vertellen, zit er deze keer niet in.
Dust stelt evenwel niet over de hele lijn teleur. De minimale, funky opener "Our Utopie" en de originele klarinet in "My Tree" kunnen ons zeker bekoren. Maar als geheel mist het album spanning, inspiratie en vooral kwaliteit om te kunnen wedijveren met Thrills of Orchestra Of Bubbles. Er gaat geen dreiging meer van uit en de nieuwe, zachtaardige benadering smoort alle mysterie, tot op heden nog steeds Alliens sterkste eigenschap.
Misschien moet Ellen Allien zich voor een poos toeleggen op het scouten van jong talent voor op haar eigen label en pas een volgende plaat tevoorschijn toveren als er opnieuw originele ideeën zijn. Zoniet zou het wel eens kunnen dat haar discipelen binnen de kortste keren haar eigen creaties zullen overschaduwen.
Op vrijdag 9 juli stelt Ellen Allien Dust voor op het Luikse festival Les Ardentes.
