De doorsnee homo apathicus staat tegenwoordig nauwelijks stil bij de ontmenselijking, de stress en het egoïsme die voortkomen uit het moderne leven, maar Alcest-aanvoerder Nathan LeBon, alias Neige, zo veel te meer. Ecailles De Lune komt dan als geroepen en brengt ons naar een gedroomde andere wereld waar prikkelende postrock en ijzige, melancholische shoegaze de verlamde gevoelens weer tot leven wekken. Sta ons dus toe voor een keer melig te wezen.
Om de verzuchtingen van het decadente kapitalisme te beschrijven hoef je helemaal geen linkiewinkie met een hoog rechtvaardigheidsgevoel te zijn. Ook menig romantieker en melancholieker snakt naar een andere wereld waar de dagelijkse sleur kan worden losgelaten. De levenszieke medemens wil niet langer als een slaaf van het systeem door het leven gaan, maar wil gaarne de werkelijke wereld vaarwel zeggen, al is dat maar voor even. De muziek van Prophecy Productions leent zich perfect tot die gevoelige mens. Al jarenlang grossiert het Duitse label in wat het zelf eerie-emotional music noemt. Of je nu naar Alcest, Les Discrets, Dornenreich of Klimt 1918 luistert, altijd krijg je dat weemoedige, doch contemplatieve gevoel. Allemaal zijn het projecten van een of twee getalenteerde muzikanten met verre roots in de extreme metal. Maar vandaag is hun betoverende mix van postrock en shoegaze metal — met hier en daar een laagje postpunk of folk — duidelijk aan een gestage opmars bezig.
Ook Neiges debuut met Alcest (de man is bekend van Peste Noire, Amesoeurs, Lantlôs en duizend andere projecten), Souvenirs d’un Autre Monde, gooide in 2007 meteen hoge ogen. Een (black) metalhead die ontroering bracht; het was enkele jaren geleden nog een zeldzaam gegeven. De stille melancholicus werd door de dromerige shoegaze verbannen naar een verre ’andere’ wereld, een kinderlijk feeënland in Neiges hoofd.
Hoewel de titel hier anders doet vermoeden, dompelt Ecailles de Lune ons onder in een waterwereld. "Ecailles de Lune (Part 1)" is als een nachtelijk verblijf aan de kust waarin de subtiele natuurlijke krachten meteen een broos gevoel opwekken. Na een paar minuten slaat de innerlijke rust om in een manische storm. Terwijl Neige als een weemoedige Franse Jonsí zijn sprookjes influistert, dringt de steeds dikker wordende shoegaze, net als bij M83, op de voorgrond. Vervolgens scheppen scherpe gitaareffecten een ijzig en grimmig sfeertje. De rust is voorgoed omgeslagen. En weg is dat aanvankelijk gemoedelijk sfeertje.
Ook in "Part 2" haalt Neige zijn blackmetalverleden naar boven. Het rustige golvende geluid slaat over in een woestenij van snelle shoegaze metal, energiek drumgeluid van Winterhalter (oude bekende van bij Amesoeurs en Peste Noire) en een schreeuwende Neige. De componist schippert tussen woede en schoonheid, tussen angst (in de krijsen en black metal) en lichte hoop (shoegaze). Halfweg, maar ook op het einde, keert Neige terug naar de waterige sound en etherische vocalen waarmee hij bewijst allerminst een nihilist te zijn. Hij laat daarentegen ook hier een sprankel hoop over.
In "Percées de Lumière" snijden de harshvocalen en ijzige riffs wederom door merg en been. Maar halfweg het nummer volgt een hartverscheurend mooi stuk dat de getormenteerde ziel laat wegdromen bij tokkelwerk en tribale drumklanken. Het tweede deel van het nummer sluit dan weer aan bij typische postrock, volledig in navolging van de twee openende nummers. Na een waterig intermezzo ("Abysses") verdwijnt de woeste draaikolk definitief voor meer hoopgevende muziek. Het contrast met de eerste drie nummers is groot. Het broze "Solar Song" en het akoestische « Sur L’Océan Couleur De Fer » zijn uiterst sereen en doen ons zweven op een flinterdun wolkje.
De schizofrene indruk die Neige ons nalaat is een van zijn sterkste troeven. Kleurde Souvenirs d’un Autre Monde vooral hemelsblauw, dan heeft Les Ecailles de Lune een zwart tintje meegekregen. Het album klinkt niet alleen boeiender door de toevoeging van blastbeats en schreeuwen, ook de melodieën zijn stukken rijker gevuld. Neige doet muzikaal vooral wat vele romantici tweehonderd jaar geleden deden met hun leespubliek: hen tijdelijk verbannen naar een andere, betere wereld. Missie geslaagd dus.
