In 2006 zagen wij op Pukkelpop The Pipettes bezig, u herinnert zich het meidentrio dat op verrukkelijke wijze het geluid van sixties girlbands updatete. Wij hadden de tijd van ons leven die namiddag in Kiewit, maar zoals The Pipettes gekomen waren, zo verdwenen ze ook weer. Geen idee dan ook hoe het Gwenno, Becky en Rose inmiddels vergaat, maar met The School uit Wales staat er een meer dan waardige opvolger klaar. Of hij langer zal blijven hangen, is echter zeer de vraag.
Girl groups als The Ronettes balanceren na veertig jaar nog steeds op de grens tussen guilty pleasure en heerlijk zonnig. Dat maakt het concept achter dat geluid behoorlijk geniaal, want wie de luisteraar dwingt om op de grens tussen ‘juist’ en ‘fout’ te balanceren, heeft de luisteraar in zijn greep. Mooie meisjes die expliciet over all things girlish zingen, wie kan daar nu tegen zijn? Maar anderzijds: zijn wij ernstig te nemen meerwaardezoekers of niet?
Komt het compromis daar toch wel aangehuppeld zeker. The School bestaat uit vier jongens (de muzikanten) en vier meisjes (de zangeressen-muzikanten) uit Cardiff die de brug proberen te slaan tussen die suikerzoete sixtiespop en de indie van Belle And Sebastian en Camera Obscura. Onder de arm hebben ze Loveless Unbeliever, hun debuutplaat, meegebracht en die klinkt exact als de soundtrack bij een romantische tv-serie voor tieners.
Behoorlijk guilty dus en instant ear candy, maar toch is The School echt wel méér dan The Pipettes. Dit is een band (niet zichtbaar gemodelleerd naar een concept) met échte muzikanten, waaronder een violist en een trompettist (ondermeer in het heerlijke “Can’t Understand”). Bij momenten leunt het geluid van The School dan ook heel dicht aan bij indiepop à la Camera Obscura (“I Don’t Believe In Love”, “Can’t Understand”), maar waar er bij zo’n band toch altijd wel ergens een hoekje af is — een donkere tekst over een vederlichte melodie — gaat het bij The School echt wel grotendeels om meisjes die gedumpt werden en jongens die het uitgemaakt hebben via een sms’je.
Zo opent “Let It Slip” met de prangende vraag: “And if you ever leave me, would you go straight to her? /
Or is it so easy living on your own without me, baby?” We zijn uitermate nieuwsgierig maar we weten al hoe laat het is: cliffhanger na cliffhanger zal ervoor zorgen dat we pas helemaal aan het eind van de rit zullen ontdekken dat er eigenlijk geen antwoord is.
Natuurlijk is dat duidelijk ook het doel dat Loveless Unbeliever beoogt. Met nog geen drie minuten gemiddeld per song vliegt deze plaat voorbij en is het haast onmogelijk om alle songs –- of noem het scènes -– serieus te “evalueren”. Alles loopt in elkaar over en muzikaal is deze plaat een monotone brij van okselfrisse zomerpop. De iets minder frisse momenten heten respectievelijk “Hoping And Praying”, “Shoulder” en “Is It True?”.
Een keuze dringt zich op: is dit echt gewoon vrolijke Belle And Sebastian (zoals in “I Want You Back”, “Summer’s Here”), dan wel minstens 50% gimmick zoals The Pipettes (“Shoulder”, “I Love Everything”)? We kunnen niet beslissen, maar over één ding zijn we zeker: dit is een plaat zoals een dvd-box van “Dawson’s Creek”. U kijkt ze in een ruk uit, leent ze daarna uit aan een vriend en mist ze niet meer tot een volgende zomer u ze weer in herinnering brengt.
