Black Sands was alvast een pareltje. Maar of het nieuwe Bonobo-album live dezelfde impact teweeg kan brengen als op plaat, bleef bang afwachten. Gisteren namen we de proef op de som en na anderhalf uur lang met lome beats om de oren geslagen te worden, lijken we onze zorgen als voorbarig te kunnen bestempelen. Voorlopig willen we niets liever dan zo snel mogelijk opnieuw ondergedompeld te worden in de idyllische droomwereld van Black Sands
Dat je als artiest beter niet ter plaatse blijft trappelen, heeft Simon Green goed begrepen. Na de internationaal bejubelde samplekunstwerkjes Animal Magic en Dial M For Monkey veranderde hij op Days To Come het geweer van schouder. Bonobo evolueerde geleidelijk van een ambitieus eenmansproject naar een volwaardige liveband, al bleef Green de touwtjes strak in handen houden. Hij liet de elektronische samples voor wat ze waren en legde zich toe op het gebruik van ‘echte’ instrumenten. Deze gesmaakte lijn trok hij verder door op zijn recentste album.
In het verleden liet Green zich al vaak ontvallen niet zomaar de zoveelste triphopdeejay te willen zijn. En dat was gisteren duidelijk te merken aan de podiumopstelling. Een overdaad aan microfoons allerhande, talloze blaasinstrumenten, een drumstel, keyboards, gitaren. Geen moeite was Green — die zelf de basgitaar voor zijn rekening nam — teveel om ons duidelijk te maken dat Bonobo daadwerkelijk tot een band is uitgegroeid.
Zonder veel omhaal passeerden de eerste twee nummers quasi onopgemerkt de revue. Tot “Stay The Same” wist Bonobo ons tot niet veel meer te inspireren dan wat lusteloos hoofdgeknik. Gelukkig bleek al gauw dat deze energieloze voorbode allerminst symbool zou staan voor het verdere verloop van de avond. Na een tweetal nummers herpakte Bonobo zich en wist met een uitgekiende mix van zowel oud als nieuw werk een gemiste start alsnog tot een glansrijke prestatie om te buigen. Geleidelijk aan onderwierp de volledige zaal zich aan de zwoele beats van Bonobo en raakte zo in een diepe trance verzeild.
Enkele malen werden we uit onze roes opgeschrikt. Telkens als gastzangeres Andreya Triana het podium betrad, maakte zich een vreemdsoortige onrust over het publiek meester. Met haar fluwelen stem en glamoureus voorkomen wist de souldiva nummers als “Stay The Same”, “The Keeper” en “Eyesdown” naar een hoger niveau te tillen, maar ook een ouder nummer als “Days To Come” zette ze volledig naar haar hand. Hoewel Green het eigenlijke brein achter Bonobo is, was het uiteindelijk Andreya die met de pluimen ging lopen.
Green liet het niet aan zijn hart komen en bleef zich sober maar nauwgezet op de muziek concentreren. Slechts eenmaal ruilde hij zijn basgitaar in om Andreya Triana tijdens afsluiter “Between The Lines” op piano te begeleiden. Maar wie tijdens de bisronde werkelijk alle eer kwamen opstrijken, waren de saxofonist en drummer. Een heerlijk strakke drumsolo werd gesterkt door een wulps kreunende saxofoon waar we maar niet genoeg van konden krijgen.
Al bij al een erg geslaagde doortocht van Bonobo, die ondanks een minder begin wist te bewijzen zowel op cd als live te kunnen beklijven. Onze favoriete aap hield ons een avond lang helemaal in zijn greep en heeft ons tot op dit eigenste ogenblik nog niet helemaal losgelaten.
