Weet iemand wat de Britten in de soep doen van hun vrouwelijke popartiesten? Eerst waren er Adele en Duffy, dan Florence + The Machine en La Roux, en nu is het aan Marina & The Diamonds en Ellie Goulding om de titel van popprinses over te nemen. Marina stelde onlangs teleur met haar debuut, Ellie Goulding daarentegen weet wel te overtuigen.
{image}
Ellie Goulding staat in dezelfde schoenen als Little Boots een jaar geleden: beiden werden door de BBC vooruitgeschoven als opkomend artiest. Weet u nog wat er daarna met Little Boots gebeurde? Leverde een slechte plaat af, wist ook live niet te bekoren en was de media-aandacht na een handvol maanden al beu. Ellie Goulding komt met debuut Lights daarentegen beter uit de hoek dan verwacht. Haar popliedjes zweven tussen electro en folk, maar vooral Goulding’s stem is een openbaring: grillig en hees, maar toch luchtig en fris.
Nochtans maakte Goulding misschien de fout door te voortvarend te willen zijn. Met de hulp van talentvol producer Starsmith zocht ze naar een geluid dat folk iets hipper zou maken. Er staat veel gebliep en geëxperimenteer op haar plaat, en dat stoort soms enigszins. Ook live is die electronica prominent aanwezig, maar dan valt toch vooral op dat het plaatje niettemin klopt.
Met “Lights” maakt het Belgisch publiek een eerste maal kennis met Goulding’s opvallende stem. Het is vooral flagrant hoe flexibel haar zang wel niet blijkt te zijn. De hoge tonen worden vlekkeloos gehaald, en Goulding opteert maar al te graag voor de steun van een tweede stem die uit samples en computers wordt gehaald. Ze haalt het zelfs niet in haar hoofd om te playbacken, zoals de meeste popsterren dat tegenwoordig doen, maar gaat uit van haar eigen sterktes. Daar betaalt ze in “Your Biggest Mistake” de tol voor, wanneer ze uitgeput een andere toon moet aannemen.
Vooral de portie talent die de jonge blondine ter beschikking heeft, is opmerkelijk. Goulding durft de electronica tijdelijk opbergen en haalt regelmatig de akoestische gitaar uit de kast. Zo wordt “Wish I Stayed” omgetoverd tot een mooie akoestische song waar de klassieke piano de cirkel helemaal rondmaakt. Maar Goulding gaat nóg verder: Midlake’s “Roscoe” krijgt een nieuwe verpakking, die de Texanen ongetwijfeld met een grote frons onthalen. Goulding schudt een discoversie uit de mouwen waar geen bloedmooie elementen meer aan te pas komen, maar enkel dancesynthesizers en een akoestische gitaar. Toegegeven, hoe impressionant haar poging ook mag zijn, de originele versie wordt op geen enkel moment geëvenaard, laat staan overklast.
Met “Guns And Horses” slaat Goulding nogmaals een andere weg in. De electronica is minder aanwezig, en de nadruk wordt op haar akoestisch gitaarspel en de begeleidende drums gelegd. En het is die formule die Goulding nog het best afgaat. Haar stem steekt ook hier boven alles uit en het catchy refrein is er een dat de komende maanden wel meerdere malen door de oren gaat passeren. Vooral singles “Starry Eyed” en “Under The Sheets” worden door enkele aanwezigen luidkeels meegeschreeuwd, terwijl de pompende synths de zaal in beweging trachten te brengen.
De electropop die Goulding voorschotelt, kan bij momenten onder de categorie ‘Eurosong’ worden geplaatst: “Evertime You Go” en “This Love (Will Be Your Downfall)”, bijvoorbeeld, klinken als een combinatie tussen Passion Pit en Lady GaGa; synthesizers nemen de macht, en van de akoestische folkgitaar blijft nauwelijks iets over. En dat kan wel eens een van de zaken zijn die Goulding in de toekomst de das zullen omdoen. Maar toch mag gezegd worden dat haar electropop momenteel nog best aantrekkelijk is.
Ellie Goulding liet in een schaars gevulde Orangerie een goede indruk na. Haar songs zijn fris, bezitten genoeg catchy elementen en de akoestische intermezzo’s maken van Goulding een volwaardig artieste. Het is nu alleen bang afwachten hoelang ze met de druk kan omgaan, en hoelang het gaat duren voor haar bloedmooie stem het begeeft. Verwacht haar in het najaar ongetwijfeld terug in een grotere zaal, waar ze hopelijk nog meer zal schitteren.